Η ανάρτηση του Δημήτρη Οικονομάκη για την αριστερά, τη βαρβαρότητα, τη ρώσικη προπαγάνδα και τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Δηλαδή πόσο αριστερό είναι να υποστηρίζεις την βαρβαρότητα;
Αναπαράγοντας την ρώσικη προπαγάνδα ή αποσιωπώντας.
Μα καλά, η Αριστερά, ως ιδέα, δεν γεννήθηκε μαζί με την Δημοκρατία γιά να υπερασπίσει τους αδύνατους, τους αδικημένους, τους κατατρεγμένους;
Τα δικαιώματα των εθνών, τον έπαινο της αντίστασης;
Πως τώρα ένα μεγάλο κομμάτι της ποιεί την νήσσαν;
Είναι οι εκλεκτικές συγγένειες βλέπετε.
Που με τόση ακρίβεια περιέγραψε ο Όργουελ χρησιμοποιώντας την πoνηρή απλότητα των παραμυθιών.
Αυτό με τα ζωάκια και τη φάρμα τους.
Γιατί αυτό το κομμάτι, το πιό ριζοσπαστικό, με τις μεγαλύτερες ελπίδες, όνειρα, αυτοθυσία έχτισε ένα εφιάλτη.
Γιατί, μπροστά στο όραμα του “θαυμαστού καινούργιου κόσμου” θυσίασε τη Δημοκρατία.
Γιά να αποδειχθεί ότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.
Κι ότι τα “μέσα” απελευθερώνουν τους σκοτεινούς κώδικες που υπάρχουν στη ψυχή των ανθρώπων.
Με πάσης φύσεως ιδεολογικά καλύμματα.
Όσοι διεθεταν ισχυρή κοινωνική ευφυία το κατάλαβαν.
Θέλεις οι δίκες, τα Γκουλάκ, η Πράγα, the Killing Fields, το τείχος…
Και με πόνο καρδίας άλλαξαν ρότα κρατώντας την ουσία της πρωταρχικής ευαισθησίας.
Πέστε τους μεταμελημένους, ακροκεντρώους…όπως θέλετε.
Αλλά άντε να εξηγήσεις στους άλλους.
Είναι ο φόβος της συγνώμης, οι οικογένειακές ιστορίες, το αίμα που έτρεξε, δεν ξέρω…
Από τα ερείπια της Σοβιετικής αυτοκρατορίας κράτησαν την έλξη γιά τα αυταρχικά καθεστώτα.
Την βίαιη επιβολή “για το καλό των λαών”.
Την γοητεία του ολοκληρωτισμού.
Όπου μιά μειοψηφία μπορεί να επιβάλλει την “μία σωστή αλήθεια”.
Το μίσος για την αστική Δημοκρατία, όπου οι “αλήθειες” πάνε κι έρχονται.
Το μίσος γι αυτό που χάθηκε.
Το μίσος…
Κι ο Πούτιν είναι ότι πιό κοντά σ’ αυτό που λατρεψαν.
Μιά κάποια λύσις.
Μην απορείτε λοιπόν.
15°
