Η είδηση λίγο πολύ είναι γνωστή. Ο βουλευτής Νίκος Νικολόπουλος σε χθεσινοβραδινή ανάρτησή του στο twitter αποκάλεσε "πουσταριό" τον Πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου, γράφοντας συγκεκριμένα «Από την Ευρώπη των εθνών-κρατών,στην Ευρώπη των... π@@@ιών!!! Ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου αρραβωνιάστηκε με τον αγαπημένο του». Αφορμή, η είδηση της πρότασης γάμου που δέχθηκε ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, Ξαβιέ Μπετέλ από τον Ντεστενέ Γκοτιέ. Η δύναμη του διαδικτύου ταξίδεψε σε χρόνο ρεκόρ μέχρι το Λουξεμβούργο την ατάκα του βουλευτή, με αποτέλεσμα, πριν λίγες ώρες, ο Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου να απαντήσει και εκείνος μέσω twitter: «Γεια, άκουσα ότι θέλεις κάτι να μου πεις, αλλά δεν μιλάω ελληνικά. Συγνώμη», έγραψε χαρακτηριστικά στον κ. Νικολόπουλο προκαλώντας έκρηξη στο διαδίκτυο.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που Έλληνας πολιτικός αντιμετωπίζει το twitter σαν ένα διαδικτυακό καφενείο. Σαν ένα χαριτωμένο παιδότοπο, όπου μπορούμε να χαλαρώνουμε παιδιαρίζοντας, βρίζοντας, χυδαιολογώντας. Χολερικά σχόλια, μετωπικές αντιπαραθέσεις, φθηνό χιούμορ συνθέτουν το σκηνικό μέσα στο οποίο χειρίζονται τα social media πολλοί Έλληνες πολιτικοί. Ένας εκ των πρωταγωνιστών ο Πάνος Καμμένος, οποίος με συχνά ανορθόγραφες αναρτήσεις επιτίθεται με υβριστικούς χαρακτηρισμούς κατά των υπουργών οικονομικών, των πολιτικών αρχηγών, βουλευτών ή και με γενικότερες τοποθετήσεις όπως η ανάρτηση τον Ιανουάριο του 2013: "Συνεννοηθήκαμε μνημονιακά καθάρματα;".
Από κοντά και η βουλευτής του κόμματος, Ραχήλ Μακρή, η οποία έχει αποκαλέσει "φασιστάκο" μέσω twitter βουλευτή της ΝΔ (5/4/14), αλλά και "κλέφτες, ψεύτες, απατεώνες και βλάκες" άλλους (28/2/14), "είστε Χούντα σας αρέσει δε σας αρέσει κύριε Τζαβάρα" (21/1/14), "προσκυνημένα τομάρια", "Υπουργός Τσολάκογλου" (15/10/13), ενώ διαρκείς είναι η αναφορές της στην κυβέρνηση του "Δ' Ράιχ" όπως χαρακτηριστικά έγραφε στις 6/11/13.
Με ανάλαφρο τρόπο αντιμετωπίζει συχνά το twitter και ο Φαήλος Κρανιδιώτης ο οποίος είχε προκαλέσει έκρηξη αρνητικών σχολίων όταν κάποιος του έστειλε: «βία είναι ο γέρος μου που πάει στο γιατρό και βρίσκει ταμπελάκι τέλειωσαν οι 10 δωρεάν επισκέψεις. Αν πεθάνει θα στον φέρω» και αυτός απάντησε «Ευχαρίστως, αλλά που να τον βάλουμε; Έχω μία κούτα από τηλεόραση. Αν τον διπλώσεις πριν παγώσει χωράει».
Τρικυμία προκαλεί συχνά πυκνά και ο Θάνος Τζήμερος με κορυφαία στιγμή το σχόλιό του μετά τον θάνατο από αναθυμιάσεις μαγκαλιού των φοιτητών στη Λάρισα. "Οι άτυχοι νέοι ήταν θύματα του φόρου και της Παιδείας, καθώς κανείς δεν τους δίδαξε τις ιδιότητες του μονοξειδίου του άνθρακα".
Η λίστα με τα (ακούσια ή εκούσια) ατοπήματα δεν έχει τέλος. Το σίγουρο είναι ότι η πολιτική μάχη διεξάγεται με νέα μέσα και τα social media υποκαθιστούν αργά και σταθερά τους παραδοσιακούς τρόπους διεξαγωγής της αντιπαράθεσης. Όχι με νέους κανόνες, αλλά χωρίς κανόνες και συχνά χωρίς τρόπους.
Για την ιστορία, ο Ξαβιέ Μπετέλ, ο Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου τον οποίο αποκάλεσε δημόσια "πουστ@ριο" ο κ. Νικολόπουλος, είναι 41 ετών είναι νομικός, με μεταπτυχιακές σπουδές -μάλιστα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Πρώην δήμαρχος του Λουξεμβούργου και από το Δεκέμβριο του 2013 πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου. Το 2008, ο Μπετέλ παραδέχτηκε δημοσίως ότι είναι ομοφυλόφιλος και μιλά ανοιχτά για τη σχέση του με τον Ντεστενέ Γκοτιέ. Οι δυο τους εμφανίζονται συχνά μαζί, σε ανεπίσημες και επίσημες εκδηλώσεις, ενώ όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου σύντομα θα ενωθούν και με τα δεσμά του γάμου.
Και μπορεί ο οποιοσδήποτε πολίτης ή πολιτικός να συμφωνεί ή να διαφωνεί για το κατά πόσο πρέπει να επιτρέπονται γάμοι ατόμων του ίδιου φύλου, αλλά κανένας δεν έχει το δικαίωμα να εκθέτει την χώρα χυδαιολογώντας.
Αν ένας πολιτικός θέλει να απευθύνεται με εξυπναδούλες σε πρωθυπουργούς ξένων κρατών, μπορεί να το κάνει με τον ιλαρό τρόπο του Πάνου Καμμένου, ο οποίος τον Σεπτέμβριο του 2012 είχε κάνει mention στον Μπαράκ Ομπάμα σε ανάρτησή του στο twitter (στα ελληνικά): "@BarackObbama Τον ΓΑΠ που τον βρήκες και τον μάζεψες;"
Τουλάχιστον τέτοιου είδους αναρτήσεις αντιμετωπίζονται απλά ως γραφικές και δεν υπάρχει κίνδυνος διεθνούς έκθεσης.
