Ξέρω ανθρώπους που μεγάλωσαν γιους, παλικάρια ολόκληρα, με σκοπό να πάρουν κάποτε τη σύνταξη άγαμης θυγατέρας. Υποθέτω ότι το κατάφεραν και η επιτυχία τους αποτυπώνεται στο νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Βλέπετε, το κείμενο του νομοσχεδίου δεν αποτελεί μόνο την επιτομή του μαύρου χιούμορ. Εμμέσως περιγράφει και την εικόνα της χώρας κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι μία επική διήγηση που εξηγεί τα πάντα, ακόμα και το μαύρο καπνό στο “Lost”. Αν το διαβάσεις θα καταλάβεις γιατί στην Ελλάδα τα σάβανα έχουν τσέπες – τις χρειάζεται ο μακαρίτης για να βάζει τη σύνταξη που συνεχίζει να εισπράττει. Πάρε το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, τοποθέτησέ το δίπλα στο μνημόνιο και έχεις ολόκληρη την ιστορία αυτού του τόπου τις τελευταίες δεκαετίες. Ειδικά το ασφαλιστικό έχει παραγράφους που σε βάζουν μπροστά στα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα. Σύνταξη στα 65 με 40 χρόνια εργασίας; Αν ειλικρινά πιστεύεις ότι θα πιάσεις και τα δύο όρια, χρόνια ζωής και εργασίας, τότε είσαι ο Οβελίξ του Prozac – κάποια στιγμή έπεσες μέσα και σου έμεινε κάτι μόνιμο. Εννοείται πως ως ανάγνωσμα μπορεί να γίνει και άκρως αισθησιακό. Εξαρτάται τι έχεις βιώσει μέχρι στιγμής, πόσο χαλαρές είναι οι αναστολές σου και μέχρι πού θέλεις να επεκτείνεις τα όρια των εμπειριών σου. Αλλά σε διακόπτει η έκρηξη.
Ένας τύπος χρησιμοποιεί το όνομα εμπλεκομένου στην υπόθεση Siemens και στέλνει μία άρτια κατασκευασμένη βόμβα στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Η συνέχεια είναι γνωστή και πολυδιαβασμένη. Το ίδιο και οι δηλώσεις των πολιτικών προσώπων. Από την εποχή που οι Ξηροί άφηναν τα σουβλάκια και έπιαναν τα κουμπούρια, οι πολιτικοί εμφανίζονται αποφασισμένοι, η κοινωνία δεν φοβάται και οι ένοχοι θα λογοδοτήσουν. Επίσης οι αντιδράσεις της «άλλης» πλευράς είναι έτοιμες. Οι ανακοινώσεις και τα ψηφίσματα είναι σαν φόρμες υπεύθυνης δήλωσης, όπου ο ενδιαφερόμενος σύντροφος συμπληρώνει απλώς τα ονόματα των συναγωνιστών και σε δευτερόλεπτα το κείμενο είναι έτοιμο να ανέβει στο δίκτυο. Μόνο που εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όχι επειδή έχουμε νεκρό. Νεκρούς θα έχουμε συνέχεια από εδώ και μπρος. Απλώς εδώ και μία εβδομάδα έχει λανσαριστεί με όλη την τραγική επισημότητα ο νέος τρόπος εκφοβισμού της ηγεσίας αυτού του τόπου, όπως κι αν την αντιλαμβάνεται κάποιος. Θεωρητικά πρέπει ήδη να έχουν εμφανιστεί τα πρώτα κουτιά σε πολιτικά και δημοσιογραφικά γραφεία. Κουτιά από παπούτσια, γεμισμένα με εφημερίδες. Ίσως ξημέρωσε πια η εποχή όπου τα σοκολατάκια θα προσφέρονται σε σακούλα και τα κουτιά δεν θα μπορούν να κρύψουν καμία έκπληξη. Επιτέλους, το αίτημα για διαφάνεια γίνεται δεκτό και ας αρχίζουμε από τις συσκευασίες. Κάτι είναι κι αυτό. Αλλά δεν είναι αυτό που θέλω να σας πω.
Φανταστείτε ότι όλα αυτά δεν γίνονται τώρα, αλλά πριν από μία δεκαετία. Είναι 2000, επί «ισχυρής Ελλάδας», όταν σκάει βόμβα στο γραφείο του Χρυσοχοΐδη, σκοτώνοντας το στενότερό του συνεργάτη. Η κυβέρνηση μόλις έχει ανακοινώσει ότι θεσπίζει νέο ασφαλιστικό πλαίσιο, το οποίο ληστεύει εν ψυχρώ συνταξιούχους και καθιστά γελοία την έννοια της κοινωνικής ασφάλισης. Η ίδια κυβέρνηση έχει καταργήσει στην πράξη τα πάρτι του millennium περικόπτοντας τα μισθολογικά δώρα Χριστουγέννων, ενώ κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τις διακοπές των δημοσίων υπαλλήλων. Και ο Σημίτης υιοθετεί το μνημόνιο με την τρόικα. Πείτε μου, ειλικρινά, τι θα είχε μείνει όρθιο; Κατά πάσα πιθανότητα, η Αθήνα θα είχε βγει από τα όνειρα της Τίνας Μπιρμπίλη: ισοπεδωμένη και διαθέσιμη για αναπλάσεις. Σήμερα, σε σχέση με αυτά που θα είχαν γίνει πριν από δέκα χρόνια, δεν σαλεύει ούτε φύλλο στον Εθνικό Κήπο. Θα μου πείτε ότι οι άνθρωποι βγαίνουν στο δρόμο, συμμετέχουν σε απεργίες, καταπίνουν ληγμένα χημικά. Μεταξύ μας, όμως, γνωρίζουμε ότι η κοινωνία έχει βουτήξει στο παχύ λίπος του κυνισμού αποδεχόμενη τη μοίρα της ή την ήττα της – πείτε το όπως θέλετε. Στο τέλος θα συμφωνήσετε ότι υιοθετούμε αντανακλαστικά τηλεθεατή ριάλιτι: μας εντυπωσιάζει μόνο η ακρότητα και η υπέρβαση των ορίων. Είμαστε σχετικά ήσυχοι, θα μπορούσες να πεις cool και ψύχραιμοι. Προφανώς επειδή τα χειρότερα είναι μπροστά μας.
19°
