Τα διαζύγια δεν είναι μόνον η ολοκλήρωση του κύκλου μιας καταδικασμένης σχέσης. Τις περισσότερες φορές δεν καταλήγουν ντε και καλά σε καταθλιπτικές δυναμικές. Αντίθετα, ενδεχομένως να προαναγγέλλουν θετικές διαδικασίες αναδιάταξης ιδεών και συσχετισμών.
Ο Φώτης Κουβέλης, οι αποχωρήσαντες βουλευτές από τον ΣΥΡΙΖΑ και ένας μεγάλος αριθμός στελεχών που συμφωνούν μαζί τους, άργησαν πολύ να κατανοήσουν πως ένα διαζύγιο από τη γραφειοκρατία και τις κρυπτοσταλινικές μεθοδεύσεις του κονκλαβίου της Κουμουνδούρου θα σήμανε την έναρξη ουσιαστικών διαδικασιών δραστηριοποίησης σε μία βαλτωμένη και συνεχώς οπισθοδρομούσα Αριστερά. Προφανώς σε αυτή την Αριστερά δεν συμπεριλαμβάνεται έστω και μία «ομαδούλα» του Περισσού. Άλλωστε, ό,τι είχε να «προσφέρει» το ΚΚΕ στον Συνασπισμό το πέτυχε με τη μετεγγραφή του Αριστερού Ρεύματος. Αυτός ο γάμος αποτέλεσε και εγγύηση πολιτικής αυτοκτονίας. Η δε επιβολή των αντιλήψεων ενός Αλέκου Αλαβάνου και η επιλογή από αυτόν ενός «δελφίνου» από το ενυδρείο της «διαχρονικής ΚΝΕ», του Αλέξη Τσίπρα δηλαδή, συνέβαλαν στο τελικό στάδιο της αποσύνθεσης.
Στο σκηνικό που στήθηκε στο Συνέδριο του Συνασπισμού προβλημάτισε σε μεγάλο βαθμό και όχι άδικα ο ρόλος του Δημήτρη Παπαδημούλη. Ήταν προφανές, κι αυτό προκύπτει από τις μαρτυρίες συναγωνιστών του, πως εδώ και μήνες το προβεβλημένο αυτό στέλεχος είχε προσεγγίσει την πλευρά Αλέξη Τσίπρα με στόχο τη σταδιακή πολιτική ακύρωση του Φώτη Κουβέλη και την επίσης σταδιακή ανάληψη ρόλου ηγέτη της Ανανεωτικής Πτέρυγας από τον ίδιο. Ο τρόπος με τον οποίο παρέμεινε στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ και δεν ακολούθησε τους αποσχισθέντες αναζωπύρωσε τις καχυποψίες των συντρόφων του, οι οποίοι, αν μη τι άλλο, γνωρίζουν άριστα τις συσπειρώσεις και αποσυσπειρώσεις στελεχών ανάλογα με την αναδιάταξη των συσχετισμών σε κόμματα της Αριστεράς. Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Οι εξελίξεις, ωστόσο, των τελευταίων ημερών αναδεικνύουν και ένα νέο σημαντικό παράγοντα στην προδιαγεγραμμένη τελική σύγκρουση της Δημοκρατικής πλέον Αριστεράς με την εναπομείνασα σκιά του εαυτού της, την πρώην Προοδευτική Αριστερά. Όπως καταδεικνύει το ρεπορτάζ εντός του εσωτερικού φλοιού της Κουμουνδούρου, ο περίγυρος του Νίκου Κωνσταντόπουλου με βασικό συντελεστή τον Στέργιο Πιτσιόρλα αποκατέστησε (επανακάμπτοντες) σχέσεις κομματικής συνοδοιπορίας με τον Δημήτρη Παπαδημούλη. Είναι επίσης εντυπωσιακό πως αυτή η «ομάδα Κωνσταντόπουλου» κατάφερε να παραμείνει (και όπως καταγγέλλεται να ελέγχει) τον τομέα των Οικονομικών του κόμματος, καθώς το μείζον ζήτημα που ανακύπτει αφορά στο ιδιοκτησιακό καθεστώς του κτιρίου επί της Κουμουνδούρου. «Εκεί θα παιχθεί το παιxνίδι της σύγκρουσης, όπως και στο ιδιοκτησιακό καθεστώς της “Αυγής”» ομολογούν στελέχη του Συνασπισμού, από τη στιγμή που το κτίριο ανήκει προσωπικά στον Λεωνίδα Κύρκο και τον Φώτη Κουβέλη ενώ η πλειοψηφία των μετοχών της εφημερίδας ανήκουν στην ομάδα Πιτσιόρλα.
Η τελική απόφαση της Ανανεωτικής Πτέρυγας να αποκοπεί από το ιδεολογικό εναγκαλισμό της Κουμουνδούρου μεταφράζεται και αριθμητικά. Ο Αλέξης Τσίπρας και η περί αυτόν ηγετική ομάδα συμβούλων κατάφεραν να εκδιώξουν τον πολυπληθέστερο σε ψηφοφόρους πολιτικό σχηματισμό εντός του ΣΥΝ. Το αποτέλεσμα θα διαφανεί σύντομα από τις μετρήσεις. Όχι αναγκαστικά από εκείνες που θα δημοσιοποιηθούν, αλλά από αυτές που θα διερευνηθούν εντός των τειχών από τις κομματικές ηγεσίες. Δύο κόμματα θα αντιμετωπίζουν οσονούπω ανάλογου τύπου προβλήματα. Η Νέα Δημοκρατία, η οποία κινδυνεύει να αισθανθεί την ανάσα της οικογένειας Μητσοτάκη στο σβέρκο της διά του νέου πολιτικού οργανισμού που οικοδομεί η Ντόρα Μπακογιάννη, και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το φθινόπωρο, όταν οι συνθήκες αιφνιδιασμού θα έχουν προσφέρει τη θέση τους σε συνθήκες περισυλλογής της κοινωνίας, τότε θα καταγραφούν με περισσότερη ακρίβεια οι νέοι συσχετισμοί στο πολιτικό σκηνικό.
Με αυτή την έννοια το εγχείρημα της «Δημοκρατικής Αριστεράς» διαθέτει ένα ουσιαστικό πλεονέκτημα. Τη δυνατότητα εξέλιξης της πολιτικής δυναμικής της, αν καταφέρει να τη διατυπώσει με ακρίβεια, στο εγγύς μέλλον, όταν οι δυναμικές των πολιτικών αντιπάλων της θα έχουν αυτοεξουδετερωθεί είτε λόγω ιδεολογικής οκνηρίας (ΣΥΡΙΖΑ - ΣΥΝ) είτε λόγω εσωτερικών αντιφάσεων (Σοσιαλδημοκρατία). Το κομβικό σημείο από το οποίο εξαρτάται και η αποτελεσματικότητα του αριστερού λόγου της «Δημοκρατικής Αριστεράς» είναι να συμπέσει η πολιτική κραυγή ενός σαφούς και αναπαλλοτρίωτου λόγου με το αδιέξοδο μιας αριστερής σοσιαλδημοκρατίας και ενός ακόμη στείρου και κουραστικού οικολογικού λόγου, που θυμίζει οκνηρά μορφώματα που δεν είχαν καμία τύχη στις μεσογειακού τύπου εναλλακτικές πολιτικές δυνάμεις.
Αυτή η διαδικασία ενδεχομένως να συγκινήσει ομάδες πολιτών, ομάδες καλλιτεχνικής παρέμβασης, διανοούμενους που έχουν κατασκηνώσει στις αυλές τους, πανεπιστημιακούς που κουράστηκαν συμμετέχοντας σε ίντριγκες και αδιέξοδες μεθόδους διατήρησης των κεκτημένων τους, νέους ανθρώπους των οποίων οι ψυχές καταληστεύονται καθημερινά, μεσήλικες που αναγκάστηκαν να αποτραβηχτούν νωρίς για να μην απολέσουν το ελάχιστο που τους εναπόμεινε, την εντιμότητά τους έναντι της Ιστορίας.
Το «Τέλος της Ιστορίας», βεβαίως, δεν υπήρξε ποτέ. Θα το επιθυμούσαν κάποιοι, αλλά οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Η Αριστερά ωστόσο διακινδυνεύει να ολοκληρώσει τον κύκλο του συνδρόμου αυτοκτονίας της, συμπιεσμένη ανάμεσα στο έλλειμμα ιδεών, στον επαγγελματισμό της συνδικαλιστικής της δραστηριότητας, στην υπαγωγή της στον κύκλο αναπαραγωγής της ήττας των μοντέλων που υπερασπίστηκε, στην αδυναμία άρθρωσης συνθημάτων που θα ενεργοποιούσαν το δυναμισμό των σύγχρονων νεολαιών. Στο χέρι της είναι να επιβιώσει.
13°
