Η αντίσταση των Ουκρανών απέναντι στα ρώσικα στρατεύματα είναι αυτή που ένωσε την ΕΕ - Τα καλάνισκωφ που έστειλε η Ελλάδα και η συμπαράσταση των καλλιτεχνών.
Ψιτ, παιδιά! Πότε θα στήσουμε συναυλιάρα συμπαράστασης στον δοκιμαζόμενο ουκρανικό λαό; Μου ’χουν λείψει τα παλιά, the good ol’ days. Έχω να παίξω Σύνταγμα από τότε με το λάιβ για το Legalize It. Με τις κειμενάρες και τις υπογραφές, τα γραφεία διοργάνωσης καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, τους «έλληνε καλλιτέχνε», το εγχώριο πολιτιστικό πλέγμα από τους πιο ψυχοπονιάρηδες σκηνοθέτες, τα δρώμενα-δίκες και το παλιό καλό ελληνάρικο overacting, μέχρι τον εθνικό τραγουδιστή και τη Μαριάν με τα γάντια κουζίνας, τις σούπερ-μπαντάρες, τους rookies και ολόκληρη την πλειστόκαινο να παρελαύνει: οι ροκόσαυροι, οι ραπόσαυροι (κι ο μεγάλος πατέρας λοουμπαπόσαυρος), οι εντεχνόσαυροι, οι ηλεκτρόσαυροι...
«I can’t dance to a track that ain’t got no soul»
Η πικρή αλήθεια είναι, συνάδελφοι, πως δε με νοιάζει καθόλου το γιατί δε θα γίνουν τέτοιες συναυλίες, έχουμε και κορωνοϊό οπότε έχω κόψει γενικώς τα ζωντανά και τα ντιτζέι σετ. Συν ότι πρέπει να βρούμε κι ένα μαλάκα ρωσοέλληνα να κάψει το ρώσικο διαβατήριό του και να τον κράζουμε μετά γιατί δεν έγινε το Γκρέξιτ, δεν ήρθε η Δευτέρα Παρουσία ή κάποιος κοίταξε στραβά τον Βαξεβάνη. Δε θέλω και να πιέζω μη και σκάσουν τίποτα events υπέρ Αδόλφου Πούτιν, αντί κατά.
«Nα δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες»
Η Αμερική είναι από τις λίγες φορές που δεν έχει κάνει κάποια τεράστια μαλακία αλλά, βλέπεις, δύσκολα κόβουμε το κάπνισμα. Βοηθάει και το πρόσφατο κλείσιμο στον εαυτό της, γεγονός που υποχρέωσε τον Μακρόν να αναφωνήσει πως «το ΝΑΤΟ είναι εγκεφαλικά νεκρό!». Οπότε η ΕΕ έπρεπε επιτέλους να δράσει. Είναι γνωστό πως η δεύτερή μου πατρίδα έχει αποφασίσει να ασχοληθεί με καινούριο προτζεκτάκι oνόματι AUKUS (πολύ hiphop ακρωνύμιο, θυμίζει Rawkus Records – άσχετο αλλά λέω) εστιάζοντας στο SouthEast Asia (όπου και επεκτείνεται η DefJam, by the way – άσχετο πάλι). Η γνώμη μου για όλα αυτά; Αμερική και Γερμανία θα προτιμούσαν οι Ουκρανοί να μην ήταν αυτοί που είναι, να αποδεχόντουσαν τη μοίρα τους όπως προέβλεπαν οι πατέρες των αναλυτών, να έμπαιναν κουλ οι Ρώσοι και να ήμασταν όλοι ήρεμοι και ικανοποιημένοι. Αλλά τα πράγματα ήρθαν αλλιώς και η (γεω)πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Οπότε μπράβο στους Ουκρανούς κι όχι στον Πούτιν που ενώθηκε η Ευρώπη.
Την πρώτη, δεύτερη, μέρα της εισβολής λοιπόν, όλοι γκρινιάζαμε πως δεν κάνει τίποτα η Ευρώπη. Παρακολουθήσαμε με συγκίνηση το ντοκιμαντέρ στο Νέτφλιξ (προσοχή, όχι Έρτφλιξ) για τα γεγονότα του ’14 στην Ουκρανία (εκείνες τις μέρες είχαμε άλλα ντράβαλα εμείς) και τους Ουκρανούς στο τώρα, να αντιστέκονται στα τανκς και τα αεροπλάνα. Κάποιοι προφανώς ανακουφιστήκαμε και κάποιοι συνεχίσαμε να γκρινιάζουμε για τον #Μitsotakis_Making_Love που έστειλε τα Καλάσνικωφ μαζί με τα φάρμακα. Ρε μάγκες, μια στιγμή. Καλάσνικωφ στείλαμε, μολότωφ ρίχνουνε, ποιo είναι το πρόβλημά σας; Μια μεγάλη ευρωπαϊκή οικονομική ενίσχυση εγκρίθηκε αν και κάποιοι ηθοποιοί απείχαν, δεν ψήφισαν. Ένας, αν δεν κάνω λάθος, των δυτικών προαστίων κι ένας που έπαιζε στην ταινία «Οι ζωές των άλλων»; Θα σας γελάσω.
«Εδώ, μωρή, θα λέγεσαι Μαρία»
Η Ευρώπη, λοιπόν, ξύπνησε στο παρά πέντε και μπράβο μας. Στο κουκουεδιστάν-παπαδιστάν είμαστε όμως και λίγο αλλιώς, έχουμε γίνει και λίγο παίξε γέλασε. Στον περίφημο στίχο του Μητσοτάκη (δεν κάνω πλάκα) κάποιοι ίσως απαντούν «Πάρε τα 3 που θες Δημοκρατία». Κάποιοι ίσως και να πιστεύουν πως όταν ο Χίτλερ μπήκε στην Πολωνία, του άξιζε άλλη μια τριτοτέταρτη ευκαιρία πριν του κηρύξουμε τον πόλεμο. GFY. Λέω τώρα.
Κι ένα γερμανικό ανέκδοτο:
- Αν κάτσεις να συζητήσεις σ’ ένα τραπέζι με δέκα ναζί πόσοι ναζί υπάρχουν;
- Έντεκα.
Επίσης μπορεί όλα να είναι στο φλου σε αυτόν τον καινούριο, δύσκολο κόσμο, αλλά όταν ο Λαβρώφ πήγε στον ΟΗΕ κι ήρθε η σειρά του να μιλήσει σηκώθηκαν ΟΛΟΙ και φύγαν από την αίθουσα. Έτσι φέρονται οι κύριοι και οι κυρίες σε όποιον απειλεί με πυρηνικά (καθώς ποδοπατάει ένα ελεύθερο έθνος).
17°
