Σε ένα παλιό κόμμα αυτό που μετράει είναι το «ποιος είσαι εσύ» και το «ποιος είμαι εγώ». Κι αν δεν είσαι ακόμα κάποιος, «ποιος θέλεις να γίνεις», κάτι που εν πολλοίς εξαρτάται από το σε ποια καρέκλα θα καθίσεις. Σε ένα παλιό κόμμα η πεμπτουσία όλων των διαδικασιών είναι οι εκλογές ή οι επιλογές. Πήρες μια θέση, άρα υπάρχεις. Μπράβο σου λοιπόν. Από εκεί και πέρα τίποτα.
Το τίποτα αναλύεται σε λόγους, προτάσεις, πολιτικές θέσεις, τσιτάτα και βέβαια τηλεοπτικά πάνελ. Τι ξεχωρίζει λοιπόν, τον παλαιοκομματικό κύριο ή κυρία «μιλάω πολύ, μα τίποτα δε λέω» από έναν Ποταμίσιο υποψήφιο πολιτικό; Αυτή τη στιγμή μία και μόνο λέξη. Ο Ποταμίσιος είναι εθελοντής, πράγμα που δε σημαίνει ότι είναι εθελοντικά στο Ποτάμι όπως νομίζουν πολλοί, αλλά ότι σέβεται τις αρχές του εθελοντισμού και πάνω εκεί δομεί την πολιτική του δράση.
Στον εθελοντισμό εισέρχονται όσοι ανιδιοτελώς θέλουν να προσφέρουν μέρος του ελεύθερού τους χρόνου προς ένα σκοπό που συμπληρώνει τα κενά που αφήνει η συντεταγμένη πολιτεία και η οικονομία της αγοράς. Όταν λοιπόν στην Καλαμάτα επί 5 χιλιομέτρων ακτής δεν έχει ενδιαφερθεί ούτε η πολιτεία ούτε η ιδιωτική πρωτοβουλία να φτιάξουν μια ράμπα για τους ΑΜΕΑ, εκεί επεμβαίνουν οι εθελοντές και τη φτιάχνουν. Όταν γύρω μας υπάρχουν Έλληνες και ξένοι που πεινούν, εκεί έρχονται και πάλι οι εθελοντές για να μαγειρέψουν και να μοιράσουν τροφή.
Και το ερώτημα που θα γεννηθεί αμέσως είναι και τι σχέση έχουν όλα αυτά με το Ποτάμι; Το Ποτάμι καλείται να αποκτήσει θέσεις για να καταλάβει την εξουσία μόνο του ή σε συμμαχία και να γεμίσει διά της πολιτικής του πράξης αυτά τα κενά. Ε όχι να μπούμε σε πολιτικό κόμμα για να μοιράζουμε φυλλάδια που γίνονται τασάκια στις παραλίες!
Κι όμως. Αν καλά έχουμε αναγνώσει τις λέξεις και ο,τι κρύβεται πίσω από αυτές, το Ποτάμι δεν έχει τυχαία ως υπότιτλο τη λέξη «Κίνημα». Και μάλιστα με τρεις βασικές στοχεύσεις: Την Εργασία, τη Δικαιοσύνη και την Παιδεία:
Α. 1,5 εκατομμύριο άνεργοι. Η χώρα μας έχει ανάγκη από ένα κίνημα που θα αναλωθεί σε εκατοντάδες δράσεις με στόχο την αφύπνιση των παραγωγικών Ελλήνων, την ενημέρωσή τους για τις δυνατότητες εξαγωγών, τα χρηματοδοτικά εργαλεία και τις σύγχρονες εταιρικές ή συνεταιριστικές οντότητες, την επιστροφή τους στη γη, το άπλωμα στο χώρο, τις νέες τεχνολογίες, και την καινοτομία. Δράσεις σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό με στόχο τη δημιουργία δουλειών και την αντιστροφή του ρεύματος εσωτερικής και εξωτερικής μετανάστευσης.
Β. Διαφθορά και ανισότητα απέναντι στους νόμους. Τόσες θέσεις, προτάσεις, απεργίες, τόσοι λαλίστατοι υπουργοί. Κι όμως για το φακελάκι κουβέντα! Για την επικράτηση του νόμου του ισχυρού μιλιά! Και πάλι χρειάζονται δράσεις και στην τελευταία γειτονιά, ώστε να σπάσει το απόστημα της σιωπής των πολιτών. Η διαφθορά πρέπει να βγει στην επιφάνεια, να καταγγελθεί, να πεταχτεί το πύον έξω και να αφήσει τη σάρκα αυτού του λαού να ζήσει χωρίς να σαπίζει γενιά με γενιά.
Γ. Και πάνω από όλα παιδεία. Εκεί κι αν θέλουμε εθελοντές. Εθελοντές που θα μοιράζουν τασάκια στις παραλίες για να μάθουν οι Έλληνες να μην πετάνε τα αποτσίγαρα στην άμμο, και άλλους εθελοντές που θα στήνουν παραστάσεις του Ευριπίδη στους δρόμους και τα σοκάκια. Εθελοντές που θα κάνουν σχολεία για τους μετανάστες και θα τους μαθαίνουν τη γλώσσα μας, τα ήθη και τα έθιμα μας. Εθελοντές που θα πείσουν τους Έλληνες ότι προέχει η μόρφωση και η καλλιέργεια των παιδιών τους από την καριέρα ως ποδοσφαιριστές ή «μπάρμεν» στα «κλαμπάκια» της πόλης.
Η Ελλάδα δε χρειάζεται ένα ακόμα κόμμα. Η χώρα χρειάζεται ένα κίνημα που θα καλύψει τα κενά με σύγχρονες δράσεις κι όταν του δοθεί η εντολή θα επανακαθορίσει πάνω σε αυτές τις ιδέες τις προτεραιότητες της πολιτικής. Η χώρα δε χρειάζεται άλλους Γκρούεζες και άλλους Μαυρολογιαλούρους. Χρειάζεται δράσεις και εθελοντές. Χρειάζεται αυτούς τους ταπεινούς, εργατικούς, άδολους και καθημερινούς ήρωες.
24°
