Αντισυστημισμός και αντιεμβολιαστικό κίνημα

Η άρνηση της πανδημίας και η δαιμονοποίηση των εμβολίων που εμφανίζονται ως ρεύμα τόσο στις ΗΠΑ όσο και την Ευρώπη είναι αποτέλεσμα ενός ευρύτερου αντισυστημισμού και η χώρα μας δεν θα μπορούσε να απουσιάζει. Να μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα πριν έξι περίπου χρόνια πήγε να αυτοκτονήσει για να δικαιώσει την απέχθειά της προς το σύστημα. Όπου σύστημα είναι ο ΟΗΕ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, το G7, ο Π.Ο.Υ. οι τράπεζες, οι πολυεθνικές, οι κυβερνήσεις, ο δυτικός κόσμος και οι θεσμοί του γενικότερα. Ό,τι δηλαδή έχει γεννήσει ο παγκόσμιος πολιτισμός. Για κάποιους αυτοί οι θεσμοί είναι μηχανισμοί των ισχυρών που επιβουλεύονται τους απλούς πολίτες και κάθε τόσο σκαρφίζονται από ένα κόλπο για να κυνηγήσουν, να ταλαιπωρήσουν και να καθυποτάξουν τους λαούς. Ειδικά τους πιο έξυπνους και ανυπότακτους στους οποίους πρωτεύουσα θέση κατέχουν οι Έλληνες. 

Και η καχυποψία για κάθε αρχή και εξουσία ή αν θέλετε η απέχθεια για κάθε σύστημα δεν είναι κάτι σημερινό. Να μην ξεχνάμε ότι έχουν περάσει 60 χρόνια από τότε που η ΕΟΚ ήταν ο «λάκκος των λεόντων» για τη μικρή και απροστάτευτη Ελλάδα και 50 χρόνια από το αμίμητο σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», με το οποίο τα προοδευτικά κόμματα δήλωναν την θέλησή τους να βγάλουν την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ. Και αυτά τα έλεγαν άνθρωποι νουνεχείς και σοβαροί πολιτικοί η πολιτεία των οποίων σημάδεψε τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Δεν ήταν μόνο κραυγές του πόπολου ή φαντασιώσεις ανορθολογιστών και «ψεκασμένων». Άσχετα βέβαια αν δεν βρέθηκε πολιτικός ηγέτης να τα πραγματοποιήσει αφού και ο ελάχιστος είχε επίγνωση της πραγματικότητας. Τάιζαν όμως με αυτά την δίψα ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων για ακόμα περισσότερο «αντί».

Και φτάσαμε στην οικονομική κρίση του 2010 για να έρθει ο αντισυστημισμός να απογειωθεί και κάποια στιγμή, το 2015, να εκλέξει κυβέρνηση. Ζητώντας τι από τους εκλεκτούς του πολιτικούς; Μα φυσικά το σχίσιμο των μνημονίων, την έξοδο από την ΕΕ και την επαναφορά της δραχμής. Την καταδίκη όλου τους παραδοσιακού πολιτικού συστήματος, την διάλυση των θεσμών της δημοκρατίας, «να καεί να καεί το μπ….. η Βουλή», και τη δημιουργία ενός άλλου κόσμου που είναι εφικτός. Όλα αυτά τότε φαίνονταν για πολύ κόσμο λογικά διότι φάνταζαν ως πολιτική ή οικονομική πρόταση και όχι ως το απαύγασμα του πολιτικού ανορθολογισμού ή ως μια προτροπή για το θάνατο της χώρας. Σήμερα στη θέση τους βρίσκεται το δικαίωμα άρνησης όλων των υγειονομικών πρωτόκολλων που έχει θεσπίσει το «διεθνές σύστημα» για να αντιμετωπίσει την πανδημία του Covid 19.

Όπως τότε έτσι και τώρα η διεθνής συνταγή για έξοδο από την κρίση, οικονομική ή υγειονομική, θεωρείται εκ του πονηρού, κόλπο των δυναστών, ελιγμός του φαύλου πολιτικού συστήματος. Μόνο που επειδή αναφέρεται στη ζωή και έχουν πεθάνει λόγω Covid περισσότερες από 4,5 εκατ. ψυχές, οι εμφανείς οπαδοί της νέας θεωρίας συνομωσίας είναι σαφώς λιγότεροι και δεν μπορούν να εκλέξουν κυβέρνηση. Μπορούν όμως να αναγκάζουν κόμματα να τους κλείνουν το μάτι καταγγέλλοντας την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών ή των μέτρων και κυβερνήσεις να διστάζουν στην αυστηρή εφαρμογή των νόμων που οι ίδιες νομοθετούν. Άρα μπορούν και πάλι να παράγουν πολιτικό αποτέλεσμα. 

Φυσικά και το κίνημα του ανορθολογισμού και της άρνησης της επιστήμης έχει τις ρίζες του στο εκπαιδευτικό σύστημα. Ειδικά όταν αυτό είναι σαν το ελληνικό που από το δημοτικό έως το πανεπιστήμιο προσπαθεί να σε πείσει ότι είσαι ανίσχυρος και έρμαιο των ισχυρών και πονηρών της Γης. Ότι ακόμα και αυτά που μαθαίνεις στις θετικές επιστήμες (μαθηματικά, φυσική, χημεία βιολογία) είναι παράγωγα ενός ιδεολογικού μηχανισμού του αστικού κράτους που θέλει να διαιωνίσει το «σύστημα». Δεν έχει να κάνει τόσο με αμάθεια, με ασχετοσύνη για τα βασικά της φύσης και της επιστήμης, αλλά με μια συνήθως άρρητη ή υπόρρητη απέχθεια για τον δυτικό πολιτισμό. Ο μαθητής μαθαίνει να φοβάται ότι κάτι κακό του ετοιμάζουν οι άνωθεν και πρέπει να λέει όχι. Πολλοί ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα γιατί όταν ρωτάει το «σύστημα» πρέπει να απαντάμε ΟΧΙ. Αυτό είναι απότοκο της ιδεολογικής κυριαρχίας των πολιτικών άκρων και φυσικά κυρίως της αριστεράς που αταλάντευτα στέκεται κατά του όποιου απτού ή και νεφελώδους καταχθόνιου αστικού συστήματος. 

Προφανώς και καμιά σχολική γενική γνώση της βιολογίας που κάποιος διδάχθηκε πριν 20 ή 40 χρόνια δεν θα τον βοηθούσε να καταλάβει τη λειτουργία των εμβολίων και να τα εμπιστευτεί. Όπως και καμιά γνώση της πολιτικής παιδείας ή των οικονομικών επιπέδου λυκείου δεν θα μπορούσε να τον οδηγήσει στο «ΝΑΙ» στην ΕΕ κατά το δημοψήφισμα. Όποιος τα δέχεται, είναι δηλαδή συστημικός, το κάνει διότι δέχεται τα βασικά της επιστήμης, της δημοκρατίας και του πολιτισμού και έχει εμπιστοσύνη στους εκάστοτε ταγούς που εκλέγει η χώρα του δημοκρατικά. Αποτελούν στοιχεία της γενικής του κουλτούρας. Τα δέχεται και ας μην ξέρει «τι έχουν μέσα». 

Το γεγονός όμως ότι σε κάθε εκπαιδευτικό νομοσχέδιο, ή σε κάθε ανάλογη ρύθμιση, το σχολείο ή το ΑΕΙ έκανε κατάληψη και συμμετείχε σε διαδηλώσεις πολεμικής κατά του νόμου του συστήματος, έχουν διδάξει σε μια μερίδα κόσμου, ένα συγκεκριμένο τρόπο να βλέπει τα δημόσια πράγματα. Και η στάση αυτού του κόσμου είναι ενστικτωδώς ΑΝΤΙ και η απάντησή του είναι ΟΧΙ. Και αυτήν την τάση την γνωρίζουν καλά τα ΜΜΕ και γι’ αυτό μπιζάρουν κάθε σκεπτικισμό ή και κάθε τερατολογία, αφού ξέρουν ότι αυτά έχουν κοινό. Όχι απλώς κοινό, αλλά δυναμικό κοινό που μπορεί να κάνει φασαρία, να προκαλέσει θέμα και να φέρει πελάτες. 

Η ευρεία γκάμα του «αντί» σε κάθε επιλογή του κράτους, το απλό σύνθημα «ο νόμος αυτός δεν θα περάσει» που ξεστομίζει η ελληνική αριστερά σε κάθε ευκαιρία την αναγκάζουν να αρνηθεί την πατροπαράδοτη σχέση της με την επιστήμη και να κλείσει το μάτι στην αμφισβήτηση της. Και γι αυτό στάθηκε απέναντι σε κάθε μέτρο με παιδαριώδη επιχειρήματα. Κάτι που δεν συνέβη με την υπόλοιπη ευρωπαϊκή αριστερά. Και διαλέγει να είναι υπέρ του εμβολιασμού αλλά κατά της υποχρεωτικότητας και των μέτρων αποκλεισμού ακριβώς για να μη χάσει το κοινό του αντισυστημικού στερεώματος. Φυσικά και πρόκειται για ανευθυνότητα και καιροσκοπισμό, αλλά είναι και ο σκοπός της εξουσίας που είναι ιερός, πιο ιερός από όλες τις παραδόσεις οπότε όλα καθαγιάζονται σ’ αυτόν. 

Στην Ιταλία που έζησε το Μπέργκαμο στον πρώτο κύμα της πανδημίας το αντεμβολιαστικό κίνημα δεν είναι καθόλου ισχυρό, παρά τον πρόσφατο φλερτ της με τον πολιτικό ανορθολογισμό. Ο φόβος φυλάει τα έρημα. Στην Ελλάδα που λόγω της άμεσης επιβολής μέτρων πήγε πολύ καλύτερα στην πρώτη φάση, υπάρχει η «πολυτέλεια» κάποιος κόσμος να σνομπάρει τον εμβολιασμό. Να μετουσιώνει τον αντισυστημισμό του σε στάση ζωής ή και να υποκρίνεται ότι το κάνει προκειμένου να δημιουργήσει πρόβλημα στην κυβέρνηση της κεντροδεξιάς. 

Βεβαίως το όποιο τείχος ανοσίας έχει ήδη σηκωθεί λόγω του εμβολίου δεν θα επιτρέψει έναν Αρμαγεδδώνα, αλλά μπορεί να καθυστερήσει την οριστική έξοδο από την υγειονομική κρίση. Αν η Ελλάδα είναι μακράν η τελευταία χώρα που βγήκε από τα μνημόνια, γιατί να μην είναι και η τελευταία που μηδενίζει τους θανάτους λόγω Covid. Για κάποιους προέχει το «αντί». Ακόμα και απέναντι στην υγεία και τη ζωή. Εμείς θα επιλέξουμε απλά την υγεία, τη ζωή και την ελευθερία και ελπίζουμε τελικά να νικήσουμε και μάλιστα γρήγορα. Ο χρόνος εδώ σώζει ζωές.