Μήπως ευθύνονται τελικώς (και) τα X-Files που είμαστε τόσο πίσω στους εμβολιασμούς και που βουλιάζει ακόμη πιο βαθιά η οικονομία μας αυτή τη μαύρη εποχή του Covid;
Πόσο τοξική είναι η συνωμοσιολογία που εκπέμπεται από τη μυθοπλασία όπως τα X-Files και πόσο μας επηρεάζει στην απόφασή μας να εμβολιαστούμε.
Καναδυό βδομάδες πίσω, ήταν η επέτειος της πρεμιέρας των X-Files, που πρωτοείδαμε το ’93. Και ένας φίλος —γιατί κάποιοι άνθρωποι το κάνουν αυτό: αναρωτιόνται, βασανίζονται— έγραψε επί τη ευκαιρία: «Έχει άραγε μελετήσει κανείς την επίδραση της θεματικής των X-Files στην εξάπλωση των συνωμοσιολογικών θεωριών; Ή ήταν έτοιμη η κοινωνία για μια σειρά που, τελικά, θα αποθέωνε (με “επιστημονικά στοιχεία”) κάθε δεισιδαιμονία και φοβία που επιβιώνει χάρη στον ερπετικό εγκέφαλό μας;».
Πόσο ενδιαφέρον ερώτημα! Δεν θα περνούσε ποτέ από το δικό μου μυαλό (μολονότι είχε περάσει παλιά κάτι αντίστοιχο για το «They live» και το περίφημο «Obey» του, το αριστουργηματικό «Ζουν ανάμεσά μας» του λατρεμένου Κάρπεντερ), γιατί το X-Files ήταν του γούστου μου και πάντα το έβλεπα σαν αυτό που ήταν: μία πρωτότυπη, καλογυρισμένη σειρά Επιστημονικής Φαντασίας και Τρόμου. Κατ’ αυτά, και καθώς η Επιστημονική Φαντασία και ο Τρόμος είναι ωραία πράγματα, καλά καγαθά, και μας ψυχαγωγούν ωραιότατα, ουδείς ψόγος.
Ή μήπως έκανα λάθος τελικά; Ή μήπως πράγματι ήταν κάτι παραπάνω από αυτό; Ή μήπως ευθύνονται τελικώς (και) τα X-Files που είμαστε τόσο πίσω στους εμβολιασμούς και που βουλιάζει ακόμη πιο βαθιά η οικονομία μας αυτή τη μαύρη εποχή της Covid; Πόσο τοξική είναι λοιπόν η συνωμοσιολογία που εκπέμπεται από τη μυθοπλασία, ή, εν προκειμένω, από ένα μυθοπλαστικό τηλεοπτικό προϊόν; Πόσο δυνατούς μυζητήρες έχει το σαράκι της υπερεθνικής/διεθνούς κρατικής μηχανορραφίας που φωλιάζει σε ένα σίριαλ Επιστημονικής Φαντασίας; Κι ας αφήσουμε στην άκρη τη συγκεκριμένη αυτή σειρά και εκείνο το παλιό b-movie τού Master of Horror: μήπως τελικά με το να είμαστε φαν όλων των παρόμοιων σειρών και ταινιών, και βέβαια των βιβλίων, όλου δηλαδή του πελώριου, διαρκώς ογκούμενου corpus αυτής της γωνιάς της τέχνης των τελευταίων εκατό χρόνων, στέλνουμε ανθρώπους στις ΜΕΘ; Μήπως τους έχουμε πάρει στον λαιμό μας επειδή εμείς είμαστε αυτοί που κάναμε μόδα —τουτέστιν: επιδραστικό— αυτό το κομμάτι της ποπ κουλτούρας;
Για να το πούμε κι αλλιώς: διασωληνώνονται άνθρωποι που επέλεξαν να μην κάνουν το εμβόλιο για να μην ακούει τις σκέψεις τους το government, και για να μην αλλοιωθεί το γενετικό υλικό τους, επειδή εμείς απολαμβάναμε τον Μόλντερ, τη Σκάλι και τα ούφο;
Εντάξει, όχι.
Δηλαδή, ναι, υπάρχουν out there κειμενάκια τραμπικών ακροδεξιών που ντύνονται Μπλεκ και ημίτρελων ριζοσπαστών αριστερών με γκρίζα γένια και λιπαρές κοτσίδες που μιλούν για συνωμοσίες της σιωπής (και για πολύ χειρότερα πράγματα), αλλά όχι — κατηγορηματικά όχι. Καμία μυθοπλασία δεν ευθύνεται για την παράνοιά τους. (Όπως δεν ευθύνονται τα… games για την υποτιθέμενη σκληρότητα των παιδιών. Τα παιδιά σήμερα είναι λιγότερο σκληρά και λιγότερο βίαια από ποτέ. Όχι χάρη στα games, αλλά χάρη ΚΑΙ στα games). Μπορούμε να καταναλώνουμε όσο μεγάλες ποσότητες θέλουμε από τα πράγματα που αγαπάμε, και να μην έχουμε καμία τύψη: όχι, μέσω της προσήλωσής μας σε αυτό ή στο άλλο genre δεν συνεισφέρουμε στην αποβλάκωση και τον εκφασισμό μιας μερίδας του κόσμου. Και μπορούμε να περιμένουμε με όση ανυπομονησία θέλουμε το «Halloween kills», που έρχεται στις 15 Οκτωβρίου. Γιατί είμαστε με τον Μάικλ Μάγιερς. Και ο Μάικλ Μάγιερς έχει κάνει και τις τρεις δόσεις του εμβολίου. Και μία αναμνηστική.
20°
