Ο Άκης Τσοχατζόπουλος ήταν ένας απλός φοιτητής στο Μόναχο κατά τη δεκαετία του 1960-70. «Τίποτα το special, το καταπληκτικό», που έλεγε και ο Κηλαηδόνης.
Ο Άκης Τσοχατζόπουλος ήταν ένας απλός φοιτητής στο Μόναχο κατά τη δεκαετία του 1960-70. «Τίποτα το special, το καταπληκτικό», που έλεγε και ο Κηλαηδόνης. Στη Γερμανία συνδέθηκε με το ΠΑΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο και ακολούθησε το 1974 στην Ελλάδα. Ως στέλεχος του ΠΑΣΟΚ πια, ο Άκης είχε γρήγορη εξέλιξη, όντας ήδη από το 1974 μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου. Η ανέλιξη αυτή του Άκη, όπως και αρκετών άλλων, βασίστηκε στην προσήλωσή του στα κομματικά καθήκοντα και κυρίως στη συμμόρφωσή του με τα κελεύσματα του αρχηγού. Εξού και τα γνωστά ανέκδοτα («Τι ώρα είναι, Άκη; Ό,τι ώρα θέλεις, πρόεδρε», κ.λπ.). Διευκρίνιση/πληροφορία για την ιστορία τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και του ίδιου του Άκη. Ήδη το 1975, λίγους μόλις μήνες μετά την ίδρυσή του, το ΠΑΣΟΚ είχε φροντίσει να διαγραφούν ή να απομακρυνθούν ουκ ολίγα από τα πιο αξιόλογα ιδρυτικά στελέχη του (Σάκης Καράγιωργας, Αστέρης Στάγκος, Κώστας Μανωλκίδης, Νίκος Κωνσταντόπουλος, Γεράσιμος Νοταράς, Στέλιος Νέστωρ κ.ά.), τα οποία ανησυχούσαν και διαμαρτύρονταν για την έλλειψη δημοκρατικών διαδικασιών.
ε αυτά και με άλλα πολλά, άνοιξε ο δρόμος για την ουσιαστικά ανεξέλεγκτη εξουσία του Ανδρέα Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ, όπως άνοιξε και ο δρόμος για να εδραιωθούν στην κορυφή της κομματικής ιεραρχίας στελέχη που κύριο προσόν τους ήταν η εργατικότητα, αλλά και η αφοσίωσή τους στον «αρχηγό». Έτσι κάπως, όταν το 1981 το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην εξουσία, στελέχη όπως ο Άκης βρέθηκαν να ασκούν όχι πια μόνο υψηλά κομματικά αλλά και κυβερνητικά καθήκοντα.
Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή. Μαζί με τα θετικά αλλά και τα ουκ ολίγα αρνητικά του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, που τα πληρώνουμε μέχρι σήμερα, ήρθε και η αλαζονεία της εξουσίας, ως περίπου φυσικό επακόλουθο του τρόπου με τον οποίο είχε δομηθεί και αναπτυχθεί το συγκεκριμένο κόμμα. Έτσι κάπως φτάσαμε στον Κουτσογιωργισμό και τον Τομπρισμό (αυτόν, πάλι, πού τον θυμήθηκα;), αλλά συν τω χρόνω και στον Τσοχατζοπουλισμό.
Ειδικά ο Άκης, δίχως να εγκαταλείψει τα κυβερνητικά καθήκοντά του, είχε καταφέρει να ελέγχει και τον κομματικό μηχανισμό, ο οποίος εκ των πραγμάτων ετοιμαζόταν για τη «μετά Ανδρέα εποχή». Όλα έδειχναν να πηγαίνουν πρίμα για τον κάποτε φοιτητή στο Μόναχο. Έτσι, το 1996, παρά λίγο να γίνει πρωθυπουργός. Απλώς, τελευταία στιγμή, το ένστικτο πολιτικής/κομματικής αυτοσυντήρησης ορισμένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, τα οποία κατά τα άλλα δεν συμπαθούσαν ιδιαίτερα τον Σημίτη, απέτρεψε αυτό το ενδεχόμενο. Ηττημένος αλλά πανίσχυρος στο κόμμα, αγέρωχος και επιβλητικός, πομπώδης όσο και ασυνάρτητος σε αυτά που έλεγε, ο Τσοχατζόπουλος αρκέστηκε σε ρόλους κορυφαίου υπουργού (μεταξύ άλλων, και Εθνικής Άμυνας).
Εν τω μεταξύ, όμως, ο Άκης είχε αποκτήσει ακριβές συνήθειες. Έτσι, το 2004 ετέλεσε σούπερ γάμο μετά δεξιώσεως σε ένα από τα πιο ακριβά ξενοδοχεία του Παρισιού, αλείφοντας με το καλύτερο βούτυρο το ψωμί της ΝΔ, η οποία είχε κάνει τότε σημαία της τη διαφθορά και την αλαζονεία των στελεχών του ΠΑΣΟΚ.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Με χρήματα, λέει, της συζύγου του, υπαλλήλου της ΔΕΗ και συγγραφέα ενός και μόνου παιδικού βιβλίου, ο Άκης, σχεδόν ουδέποτε εργασθείς εκτός κομματικών γραφείων, βρέθηκε ιδιοκτήτης αρκετών ακινήτων, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει εκείνο σε ένα από τα πιο ακριβά σημεία της Αθήνας. Το πώς έγινε αυτό, δεν είναι δική μου δουλειά. Ας το βρει η δικαιοσύνη.
Δεν μου αρέσει να «χτυπάει» κανείς εκ του ασφαλούς και εκ των υστέρων έναν άνθρωπο ήδη πεσμένο στο καναβάτσο. Είδα τον Τσοχατζόπουλο στην τηλεόραση και ήταν πραγματικό φάντασμα του εαυτού του. Απλώς, να, έχοντας ήδη πριν από καμιά τριανταπενταριά χρόνια συγκρουστεί με τον Τσοχατζοπουλισμό, ως μία από τις παράπλευρες παθογένειες του παπανδρεϊκού αρχηγισμού, αισθάνομαι ότι επιβεβαιώνονται οι χειρότεροι φόβοι μου για το τι είδους φαινόμενα μπορεί να γεννήσει η αυθαίρετη άσκηση της εξουσίας, η έλλειψη ελέγχων και δημοκρατικής λογοδοσίας. Θλιβερή «επιβεβαίωση». Ας έλειπε.
19°
