Ο Κυριάκος Μπερμπερίδης γράφει για την οριζόντια πολιτική διαστρωμάτωση που υπερβαίνει κατά πολύ τις κλασικές καθετοποιημένες κομματικές γραμμές.
Μία ετερόκλητη συσπείρωση με βασικές συνιστώσες ακροδεξιούς, λαϊκοδεξιούς, ψεκασμένους αντιεμβολιαστές και αμετανόητους φανατικούς ακροαριστερούς επιχειρεί εδώ και καιρό να συνασπιστεί εναντίον μιας κυβέρνησης που εξελέγη μόλις δύο χρόνια πριν με το ευρύ 40%, σ’ ένα μάλλον αποτυχημένο deja vu της περιόδου 2012-2015.
Για αρκετούς απ’ αυτούς η στάση αυτή συνιστά ένα είδος εκτόνωσης από την πανδημία και το παρατεταμένα περιοριστικά μέτρα για τα οποία θεωρούν ότι φταίει «η χούντα του Κούλη» αγνοώντας ότι έχουν προσβληθεί και νοσήσει πάνω από 200 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως, με τα 4,2 εκατομμύρια απ’ αυτούς να έχουν δυστυχώς καταλήξει.
Για τους υπόλοιπους πρόκειται για μια καλά οργανωμένη και κακόβουλη πολιτική κίνηση που επιδιώκει να εκμεταλλευτεί τη φυσιολογική κόπωση της κοινωνίας προκειμένου έτσι μερικοί να ξεπεράσουν τα προσωπικά και πολιτικά τους αδιέξοδα. Γι’ αυτούς τους δεύτερους, η πανδημία είναι απλά το πρόσχημα και ίσως και η τελευταία τους ευκαιρία.
Στην πραγματικότητα όμως όλες αυτές οι ομάδες εκπροσωπούν κατά βάση το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που τελεί σε υστέρηση αποτελώντας τροχοπέδη σε οποιαδήποτε αλλαγή και μεταρρύθμιση που τη θεωρούν ξεβόλεμα ή απειλή.
Συνειδητά ή όχι και σε κάθε περίπτωση, επιδιώκουν πάντως να πάνε τη χώρα πίσω.
Σε αντιδιαστολή, ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας με ορθολογική σκέψη και άποψη, που εκφράζεται πολιτικά από τη δημοκρατική Δεξιά μέχρι και τις παρυφές της δημοκρατικής Αριστεράς, παρά τις δυσκολίες, στηρίζει τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες και συμμερίζεται το όραμα και τις αξίες μιας ευρωπαϊκής Ελλάδας.
Φαίνεται πως εδώ και καιρό, και στα δύο ρεύματα, κυριαρχεί μια αδρή οριζόντια πολιτική διαστρωμάτωση που υπερβαίνει κατά πολύ τις κλασικές καθετοποιημένες κομματικές γραμμές καθιστώντας έτσι την κομματική προέλευση ως ένα εντελώς ξεπερασμένο κριτήριο πολιτικής κατηγοριοποίησης.
Ακροδεξιοί, λαϊκοδεξιοί και ψεκασμένοι βρίσκουν για παράδειγμα από αρκετά έως πολύ ελκυστική τη ρητορική Πολάκη καταφεύγοντας συχνά στις ίδιες βολικές θεωρίες συνωμοσίας που ασπάζεται ο πρώην υπουργός του Σύριζα την ίδια στιγμή που οι σοβαροί ψηφοφόροι της δημοκρατικής Δεξιάς έχουν κατά βάση κοινό πυρήνα ορθολογικής σκέψης με τους ψηφοφόρους της Κεντροαριστεράς και της δημοκρατικής Αριστεράς και αντιπαθούν σφοδρά τον λαϊκισμό, παρότι συμβαίνει συχνά να εξηγούν κάποιες πτυχές της ιστορίας διαφορετικά.
Το φαινόμενο βέβαια δεν είναι εντελώς καινούργιο και παρότι τώρα είναι πολύ πιο έντονο, το είδαμε και σε άλλες περιόδους, ιδιαίτερα στην εποχή που κυβέρνησε ο Κώστας Σημίτης.
Είναι δε ιστορικά διαπιστωμένο ότι όποτε επικράτησε το δεύτερο ρεύμα η Ελλάδα μεγαλούργησε. Όποτε όμως επικράτησε το πρώτο, η χώρα μπήκε σε περιπέτειες.
Οι μνήμες απ’ την τραγική διακυβέρνηση της χώρας από τους Σύριζα/Ανέλ την περίοδο 2015-2019 είναι, βλέπετε, ακόμα νωπές.
Την αρχή αυτή περί οριζόντιας συναντίληψης, ενστερνίστηκε πρώτος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που ήδη από τα πρώτα χρόνια των κυβερνήσεών του προσπάθησε να υπερβεί τις διαχωριστικές γραμμές προσκαλώντας πολιτικούς αντιπάλους με τους οποίους μοιραζόταν το ίδιο όραμα, για να συνεργαστούν μαζί του.
«Δεν θέλω να είστε ψηφοφόροι του κόμματός μου αλλά έντιμοι συνεργάται της κυβερνήσεώς μου», είπε κάποτε σε μια δήλωσή του που έμεινε στην ιστορία.
Μεταπολιτευτικά, απορρόφησε πολλούς κεντρώους με την περίφημη διεύρυνση του 1977 ενώ έφτασε να διορίσει πολιτικό του αντίπαλο ως επικεφαλής της επιτροπής διαπραγματεύσεων για την ένταξη της χώρας στην ΕΕ, τότε ΕΟΚ. Ήταν ο σοσιαλδημοκράτης Γιάγκος Πεσμαζόγλου.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης διόρισε κάποτε το Μίκη Θεοδωράκη υπουργό επικρατείας στην κυβέρνησή του ενώ στήριξε νωρίτερα συγκυβέρνηση Δεξιάς-Αριστεράς το 1989 έστω κι αν αυτή ήταν ειδικού σκοπού και περιορισμένης χρονικής θητείας.
Ο κατ’ εξοχήν φιλελεύθερος Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα μπορούσε φυσικά ν’ αποτελέσει εξαίρεση.
Η ευρεία αποδοχή και η πολιτική του επικυριαρχία οφείλονται άλλωστε κατά κύριο λόγο στ’ ότι μοιράζεται τις ίδιες αξίες και εμπνέει πολίτες και ψηφοφόρους εκτός των στενών πλαισίων του κόμματός του, πολύ περισσότερο ίσως κι από μια μερίδα οπαδών του κόμματός του.
Κατά μια ευτυχή συγκυρία, το δεύτερο αυτό ρεύμα των υγιώς σκεπτόμενων πολιτών παραμένει πλειοψηφικό από τον Ιούλιο του 2019.
Και ας ελπίσουμε να παραμείνει έτσι για να πάει κάποτε και η χώρα μπροστά.
* Ο Κυριάκος Μπερμπεριδης είναι μέλος των Τομέων Υγείας και Πολιτικής Υποστήριξης της Νέας Δημοκρατίας.
