Θλίψη προκαλεί η ΔΗΜΑΡ. Θλίψη, όμως τα συναισθήματα δεν μας βοηθούν να κατανοήσουμε την πολιτική ουσία της περίπτωσης, όπως εξελίσσεται.
Η ΔΗΜΑΡ διεκδίκησε μια θέση και ένα ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας στην φάση της κρίσης. Και διεκδίκησε μάλιστα και κάτι ακόμη περισσότερο και ακόμη πιο ουσιώδες: την ηθική έννοια της ευθύνης. Και την ανάδειξη της πολιτικής σημασίας αυτής της στάσης. Η ΔΗΜΑΡ δεν άντεξε να πορευτεί στο ναρκοπέδιο της πραγματικής ζωής. Εκεί που η ευθύνη δεν μπορεί να υπάρξει μόνο ως διακήρυξη, αλλά απαιτεί στρατευμένη, συνειδητή και επίμονη εναντίωση στο παλαιό. Αντί αυτού, η ΔΗΜΑΡ επιστρέφει στο παλαιό. Και όχι μόνο αυτό. Γίνεται εμπόδιο στην εξέλιξη.
Πρόκειται για μια πολιτική τραγωδία. Μας θυμίζει τη μεγάλη αλήθεια ότι η προσέλευση στην πολιτική είναι μια εκούσια προσέλευση στην τραγωδία. Ιδιαίτερα στις μέρες μας. Μέσα στη συνολική αυτή εξέλιξη, πρόσωπα διαφορετικά, ο καθένας με τον τρόπο του, ο Φώτης Κουβέλης, ο Σπύρος Λυκούδης, ο Γρηγόρης Ψαριανός και ο Ανδρέας Παπαδόπουλος, δεν μπόρεσαν…
Την ίδια στιγμή, πέρα από τη συμπάθεια ή τη θλίψη, η πολιτική και κοινωνική ζωή συνεχίζει τη δική της αδυσώπητη πορεία, σε μια αναμονή και σε μια πρόσκληση της επόμενης φάσης.
16°
