Έχουμε χαζέψει τελείως; Έχουμε τρελαθεί; Κάθομαι σήμερα, ημέρα Δευτέρα, και διαβάζω δεξιά και αριστερά ότι η υπουργός Περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη πρότεινε την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου! Και ρωτάω εγώ: Όπως οδηγάει με το τζιπάκι της μέσα στο κέντρο η υπουργός (και μπράβο της που οδηγάει το Jimny και όχι κανένα απ’ αυτά τα ενεργοβόρα τέρατα πλείστων όσων συναδέλφων της στην κυβέρνηση), δεν έχει ποτέ της αντιληφθεί ότι ο ένας και μοναδικός δρόμος στην Αθήνα που δεν μπλοκάρει ποτέ, ακόμη και τις ώρες αιχμής, είναι η Πανεπιστημίου;
Και θέλει να τον μεταμορφώσει σε πεζόδρομο «με πρόβλεψη διέλευσης και σε αυτήν μέσου σταθερής τροχιάς, ώστε πολύ σύντομα να προκηρυχθεί διεθνής αρχιτεκτονικός διαγωνισμός». Κι ακόμη καλύτερα: «Η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου εντάσσεται στην ευρύτερη στρατηγική αποφόρτισης του κέντρου από το αυτοκίνητο και στην αποφασιστική ενίσχυση του ρόλου της δημόσιας συγκοινωνίας». Όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι και πολύ μακριά η άλλη παρανοϊκή ιδέα, το σχέδιο που προβλέπει να κλείσει για τα οχήματα η Βασιλέως Κωνσταντίνου και να διοχετεύεται η κίνηση προς τα πάνω μέσω της Μιχαλακοπούλου. Αυτό το σχέδιο ακριβώς που αποδεικνύει ότι οι αρχιτέκτονες που το υπέβαλαν εν μέσω ταρατατζούμ δεν έχουν ακόμη κατέβει απ’ το διαστημόπλοιο.
Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία του οδικού γίγνεσθαι είχε συντελεσθεί προ ετών, όταν μια ομάδα πολεοδόμων ενεπνεύσθη το περίφημο «Τρίγωνο του Διαβόλου», εκεί στη συνάντηση Μεσογείων, Μιχαλακοπούλου και Φειδιππίδου. Από την πρώτη κιόλας μέρα, έχασε η μάνα το παιδί και δεν ήξερε κανείς πού πηγαίναν τα τέσσερα. Όλα ήταν μπερδεμένα, με αποκορύφωμα την αφιέρωση δύο λωρίδων κυκλοφορίας στη Φειδιππίδου, λίγο πριν ενωθεί με τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, για να σταματάει το λεωφορείο και να ανεβοκατεβαίνουν οι επιβάτες! Λες και δεν μπορούσαν να τη φτιάξουν λίγο πιο πίσω για να διευκολύνουν την κίνηση. Ώσπου ήρθε η ώρα, πριν από λίγα χρόνια, να ξηλώσουν αυτό το αίσχος και να φτιάξουν τη σημερινή ρύθμιση, η οποία μπορεί σε πρώτη ανάγνωση να μοιάζει παράλογη, αλλά δουλεύει. Κι αυτό έχει σημασία τελικά, όχι πόσο ωραία φαίνεται στο χαρτί αλλά πόσο λειτουργική είναι. Δεν ξέρω ποιος την ονειρεύτηκε, αν είναι τιτλούχος πανεπιστημιακός ή ταπεινός τροχονόμος, ξέρω όμως ότι οι Αμπελόκηποι τον ευγνωμονούν.
Και πάμε παρακάτω. Όταν υποστηρίζω ότι οι μελετητές της πρότασης για την πεζοδρόμηση της Βασιλέως Κωνσταντίνου δεν έχουν ακόμη κατέβει απ’ το εξώτερο διάστημα, δεν το κάνω για λόγους φτηνού εντυπωσιασμού, αλλά γιατί αυτό ακριβώς υποδεικνύει η μελέτη τους. Αν οδηγούσαν στο κέντρο και είχαν βρεθεί με κλεισμένη τη Βασ. Κωνσταντίνου λόγω πορείας, θα είχαν καταλάβει ότι η Μιχαλακοπούλου αδυνατεί να εξυπηρετήσει την αυξημένη κίνηση. Δεν γίνεται, πώς αλλιώς να το γράψω, δεν φτάνουν οι λωρίδες, ό,τι και να γίνει. Όσο για το επιχείρημα του πρασίνου και της ενοποίησης των πάρκων, ένα έχω να πω: Η περιοχή δεν έχει καμία ανάγκη από πράσινο! Το μόνο που της περισσεύει είναι το πράσινο, με το άλσος του Ευαγγελισμού, την Εθνική Πινακοθήκη, το καινούργιο Πάρκο πίσω απ’ το Βυζαντινό Μουσείο, βρομάει ο τόπος από πράσινο. Δεν πάνε καλύτερα να δώσουν τα λεφτά της πεζοδρόμησης για να ανατινάξουν δυο-τρεις πολυκατοικίες στην Κυψέλη που το έχει πραγματικά ανάγκη;
Ας επιστρέψω όμως στην Πανεπιστημίου και στην προοπτική πεζοδρόμησής της. Όποιος δεν έχει σοφάρει στην Αθήνα της δεκαετίας του ’80, δεν έχει ιδέα τι εστί μποτιλιάρισμα. Τότε χρειαζόσουν μιάμιση ώρα για να διασχίσεις την Αλεξάνδρας κι άλλη μιάμιση τη Βασ. Σοφίας, άνευ πορείας και διαμαρτυρίας. Μόνο η Κηφισίας ανέβαινε, γιατί δεν είχε αναπτυχθεί ακόμη η βιομηχανία του service και δεν είχαν κατσικωθεί στα πέριξ της 200.000 θέσεις εργασίας. Ήρθε ωστόσο το μετρό και τα πήρε όλα και τα σήκωσε. Και τώρα έχει κίνηση και τώρα έχει μπλοκαρίσματα, όσο να ’ναι όμως κάπως κινείται το πράγμα. Κι αυτό εντέλει είναι που έχει σημασία για τους εποχούμενους. Διότι, μάλιστα, υπάρχουν και αυτοί. Υπάρχουν, πληρώνουν φόρους, πληρώνουν τέλη και κάποιος πρέπει να τους σεβαστεί επιτέλους. Ως την ώρα που θα αποκτήσουμε όλοι διαστημόπλοια και θα βλέπουμε χαρούμενοι από ψηλά το big blue marble in space.
12°
