Ο Βασίλης Αποστολόπουλος, Επικεφαλής ΠάΝΚΣ, γράφει για τα ελληνικά πανεπιστήμια, το δικαίωμα στη νόμιμη αυτοάμυνα και την επιτήρηση κλειστών χώρων
Όλοι ξέρουμε τις παθογένειες του ελληνικού πανεπιστημίου, τόσα χρόνια χορτάσαμε από αυτές και μάλιστα με το παραπάνω. Αλλά φτάνει κάποια στιγμή όπου κάποιος πρέπει να πει κάτι, να κάνει κάτι. Δεν υπάρχει περιθώριο πια. Το ποτήρι του παραλογισμού έχει ήδη ξεχειλίσει και εμείς τρέχουμε να μαζέψουμε ότι έχει απομείνει. Γιατί όμως;
Γιατί πρέπει οι φοιτητές να είναι υποχρεωμένοι να πείσουν την πολιτεία ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις δεν έχουν δουλειά σε ένα δυτικό, ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο; Γιατί δεν είναι ήδη αυτονόητο;
Γιατί σύσσωμη η ακαδημαϊκή κοινότητα όλα αυτά τα χρόνια γυρνούσε το βλέμμα της προς την πλευρά που εκείνη τη στιγμή φαινόταν εύκολη, την πλευρά της αδιαφορίας. Η αλήθεια είναι πως πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια σε αυτούς που μας έφεραν μέχρι εδώ. Κατάφεραν η ρετσινιά του φοιτητή που «μιλάει», να μην είναι πια ρετσινιά. Να είναι κοινός τόπος, προϋπόθεση και ανάγκη για να πάμε ένα βήμα παραπέρα και μάλιστα σε ένα πολύ δύσκολο ακροατήριο. Και αυτό είναι ένα μικρό πρώτο βήμα.
Ποια είναι όμως η λύση; Η αλήθεια είναι πως ο φόβος της αλλαγής είναι δικαιολογημένος. Τόσες φορές η πολιτεία μάς έχει απογοητεύσει, είτε με αδικαιολόγητη ανά διαστήματα καταστολή είτε με την πλήρη αδιαφορία της. Αλλά το νόημα δεν βρίσκεται στη διαιώνιση των άκρων. Δεν γίνεται να κινούμαστε μονίμως μεταξύ ανομίας και αστυνομοκρατίας. Πρέπει κάποτε να επέλθει η επιθυμητή ισορροπία.
Αυτό θα γίνει μόνο μέσω μιας επανάστασης των ιδεών, όπου κάθε στοιχείο ολοκληρωτισμού και βίας θα απομονώνεται από την ίδια την ακαδημαϊκή κοινότητα. Όπου πλέον δεν θα είναι κανονικότητα να πίνεις καφέ σε στέκια όπου για ντεκόρ έχουν κράνη, αλυσίδες και ρόπαλα ή να κλείνεις τη σχολή σου με τη βία, γιατί δεν μπορείς να ελέγξεις το διαταραγμένο συναισθηματισμό σου. Όπου τα αυτονόητα θα είναι πλέον αυτονόητα και κανείς δεν θα φοβάται να τα πει όπως ακριβώς είναι.
Για να γίνει αυτό δεν φτάνουν μόνο οι ευχές, από αυτές έχουμε χορτάσει. Πρέπει επιτέλους να αποκτήσουμε το δικαίωμα στη νόμιμη αυτοάμυνα και την απόλυτη επιτήρηση κάθε κλειστού χώρου εντός του πανεπιστημίου, ώστε να μη λειτουργούν ως οπλοστάσια. Η ανάγκη για πανεπιστημιακή φύλαξη χωρίς βαρύ οπλισμό, ελεγχόμενη από τη σύγκλητο και τους εκπροσώπους των φοιτητών (όταν οι εκλογές τους γίνονται αντιπροσωπευτικά μέσω ηλεκτρονικής ψηφοφορίας) μοιάζει μονόδρομος.
Εξάλλου αυτό είναι και το τελικό στοίχημα: να κάνουμε ό,τι κάνουν τα επιτυχημένα ιδρύματα του εξωτερικού. Γιατί για αυτό το στοίχημα αξίζει να παλέψεις, ακόμα και ας ζημιωθείς σημαντικά, είτε συναισθηματικά είτε σωματικά. Γιατί το ποτήρι έχει ήδη ξεχειλίσει και δεν έχουμε άλλο χρόνο… Ως εδώ!
15°
