Όλη αυτή την περίοδο παρακολουθούμε αμήχανοι ενόψει μάλιστα των Ευρωεκλογών την δημόσια συζήτηση για την βιωσιμότητα του χρέους , την λιτότητα, και την πολυπόθητη ανάπτυξη . Και βέβαια για τις ευρύτερες ευρωπαϊκές εξελίξεις που μας επηρεάζουν ούτε λόγος …
Μια συζήτηση με συνθήματα , ΄΄ατάκες΄΄ , κομματικές και δημοσιογραφικές χωρίς καμία ουσιαστική αναφορά στα πραγματικά δεδομένα.
Την ίδια περίοδο κατατίθεται στο EuroWorking Group το λεγόμενο σχέδιο Ανασυγκρότησης της Ελληνικής Οικονομίας , «βγαινουμε» υποβασταζόμενοι με τυμπανοκρουσίες η με λοιδορίες στις αγορές , υποτίθεται ότι ξεκινάμε την διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας για την μείωση του χρέους και αίφνης να … και κάποιες σκόρπιες προτάσεις για την Συνταγματική αναθεώρηση ….
Μια κοινωνία σε απόγνωση, σε σύγχυση και ένα πολιτικό σύστημα να αλληλο-γρονθοκοπειται μεταξύ ευρώ και δραχμής οδεύοντας προς τις Ευρωεκλογές.
Έτσι … χωρίς στόχο, χωρίς σχέδιο και κυρίως χωρίς ίχνος έστω μιας στοιχειώδους συνεννόησης . Εδώ δεν υπάρχουν αντίπαλοι … υπάρχουν μόνο εχθροί …. ενθεν και ενθεν προδότες.
Άραγε μετά τις Ευρωεκλογές τι θα συζητήσουμε από τους εταίρους μας; To απόλυτο «κούρεμα» , που στο κάτω κάτω δεν λύνει το πρόβλημα μιας οικονομίας που αφενός είναι μη ανταγωνιστική και αφετέρου δεν έχει μάθει ακόμη να μην παράγει χρέος;
Θα ζητήσουμε από τους εταίρους μας και μάλιστα τους – φτωχότερους υμών – να ψηφίσουν στα κοινοβούλια τους το αδιανόητο; Την αύξηση του Δημόσιου Χρέους τους; Και μετά ; …. «whatever it takes»; Όπως και αν ήθελε να το μεταφράσει κανείς; Η κάτι άλλο; ..
Κάτι άλλο που θα συνιστά ένα ρεαλιστικό οδικό χάρτη για την έξοδο από την κρίση, όμως μέσα στο ευρώ , που θα απαιτήσει χρόνο , ισοβαρή παραπέρα προσπάθεια και από εμάς αλλά και από τους εταίρους μας. Ένα οδικό χάρτη , που σαν σημαντικότερο στόχο θα έχει να συμβάλλει ουσιαστικά , σχεδόν άμεσα και αποτελεσματικά , χωρίς πρόσκαιρα και λαϊκίστικα κουκουλώματα, στο μείζον πρόβλημα που ξεκινά μεν από το Δημόσιο χρέος αλλά τελικά «χτυπά» στην καρδιά της ελληνικής κοινωνίας που είναι η ανεργία .
Κάτι άλλο που δεν μπορεί παρά να είναι ένα καλά μελετημένο Σχέδιο Εθνικής Ανασυγκρότησης και που για να είναι Εθνικό πρέπει να περιέχει συγκεκριμένα σημεία εθνικής συνεννόησης για μια μάχιμη διαπραγμάτευση.
Αυτά τα σημεία εθνικής συναίνεσης του πολιτικού συστήματος της χώρας προσπάθησε να αναζητήσει ένα εξαιρετικά σημαντικό workshop ευρέως πολιτικού φάσματος που οργανώθηκε από το ΄΄ Δίκτυο για την Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη «www.todiktio.eu» στις 5 Μαρτίου 2014 με τίτλο Greece in Europe: the «threat-out» becomes a «thread-out» .
Με συμμετοχή του Ινστιτούτου Bruegel που έχει εκπονήσει μελέτες για την βιωσιμότητα του χρέους των τριών χώρων του Νότου Ισπανία , Πορτογαλία και Ελλάδα καθώς και διακεκριμένων επιστημόνων και έμπειρων προσωπικοτήτων της δημόσιας ζωής και της οικονομίας χώρας .Η τριπολικη θεματική του οργάνωση ήταν ευρηματική .
Ο πρώτος πόλος, η βιωσιμότητα του χρέους και οι τρόποι επίτευξης της παραπέμπει πέρα από τις όποιες ευρωπαϊκές διευκολύνσεις στους άλλους δυο πόλους δηλαδή σ’αυτους των θεσμικών μεταρρυθμίσεων καθώς και στην ανάπτυξη και τους τρόπους χρηματοδότησης της κατά συγκεκριμένο ποιοτικά , θεματικά και κυρίως ποσοτικά τρόπο.
Αντίστοιχα η ανάπτυξη καθώς και η αναγκαία χρηματοδότηση της έχει ως προϋποθέσεις αφενός μια καταρχήν συμφωνημένη πραγματική βιωσιμότητα του χρέους και αφετέρου σημαντικές συγκεκριμένες θεσμικές ( και συνταγματικές ) μεταρρυθμίσεις ώστε να γίνει δυνατόν να προκύψει η αναγκαία επαρκής προσέλκυση και εισροή και στην συνέχεια αποτελεσματική απορρόφηση επενδυτικών κεφαλαίων.
Αυτή και μόνον είναι η μέθοδος για διατηρήσιμη και ουσιαστική μείωση της ανεργίας με νέες και εν πολλοίς νέου τύπου θέσεις εργασίας .
Συνεπώς όταν κάποιος αναφέρεται στο οποιοδήποτε Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης και έξοδο από την κρίση , δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι πειστικός για τους πολίτες αν αυτό δεν περιέχει και τις τρεις διαστάσεις του .
Όμως ας κοιταχθούμε και λίγο στον καθρέπτη. Οι κύριες πρώτα – πρώτα «μειωσεις» και μεταρρυθμίσεις μας θα πρέπει να επισυμβούν στις κυρίαρχες αντιλήψεις μας με τις όποιες πορευόμαστε μέχρι τώρα, στις ιδεοληψίες μας, στην κουλτούρα μας ως πολίτες και μέλη της κοινωνίας μας .
Κεντρικό θέμα της συζήτησης υπήρξε η μελέτη (Bruegel) της εξέλιξης του χρέους (ως % ΑΕΠ ) που όμως σημειωτέον έχει ενσωματώσει ήδη την διαφαινόμενη επιμήκυνση του χρέους καθώς και την περαιτέρω μείωση των spread (μηδενισμός) των επιτοκίων αλλά υπό αυστηρές προϋποθέσεις (Πρωτογενές πλεόνασμα 3.1% , Ανάπτυξη 3.7% , Γερμανικά επιτόκια 3.4%) μεσοσταθμικα και μάλιστα έως το 2030.
Προβλέπεται δηλαδή - με τήρηση αυτων των προϋποθέσεων – το 2020 μείωση του Χρέους/ΑΕΠ στο 122% και στο 2030 περίπου στο 95% . Εάν δε ανεβάσουμε τις σχετικές αποδόσεις / προϋποθέσεις το Χρέος/ ΑΕΠ μπορεί να κατέβει το 2030 ακόμη και στο 60 % .
Προϋποθέσεις όμως που όπως έχουν σήμερα τα πράγματα είναι πολιτικά και ρεαλιστικά ανέφικτες .
Είναι ανέφικτες - και μάλιστα χωρίς συγκεκριμένη στήριξη - δεδομένου ότι απαιτεί πρωτογενές πλεόνασμα και ρυθμούς ανάπτυξης να διατηρηθούν σε μη ρεαλιστικά υψηλή επίπεδα για τόσο μακρό χρόνο .
Είναι ανέφικτες, ακόμη περισσότερο με θεσμούς που δυσλειτουργούν και ταλαιπωρούν κοινωνία και οικονομία (Δημόσια Διοίκηση & Αυτοδιοίκηση, Δικαστικό σύστημα , Φορολογικό σύστημα , Πολιτικό σύστημα κτλ ) όλοι εσωστρεφείς , αναποτελεσματικοί και αντιαναπτυξιακά προσανατολισμένοι.
Και βέβαια τα επιτόκια δανεισμού (που έχουν ως αναφορά αυτά του δανεισμού της Γερμανίας ) … Ποιος μπορεί να εγγυηθεί μια σταθερότητα σ’αυτά στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο είτε βγούμε κάποτε αυτοδύναμα στις αγορές είτε προσφύγουμε σε νέα δανειακή σύμβαση με τους εταίρους μας χωρίς εγγυήσεις λιτότητας ;
Είναι συνεπώς εμφανές. Αφενός μόνοι μας δεν μπορούμε να βγούμε από την κρίση (ακόμη και με ηρωική έξοδο) και αφετέρου μόνοι τους οι έτεροι μας δεν μπορούν (και δεν προτίθενται άλλωστε) να μας «σύρουν» με το ζόρι έξω από την κρίση.
Θα πρέπει δηλαδή εμείς πρώτα, σοβαρά και πειστικά να αναλάβουμε τις εσωτερικές μας μεταρρυθμίσεις ( συγκεκριμενων αποκρατικοποιησεων συμπεριλαμβανόμενων ) καθώς και μια επαρκή δημοσιονομική πειθαρχία για να μπορούμε να διαπραγματευθούμε πλέον με τους εταίρους μας - πέραν της ήδη αυτονόητης χρονικης επέκτασης αποπληρωμής του χρέους και μείωσης η/και σταθεροποίησης των επιτοκίων - επαρκή , μετρήσιμη και με συγκεκριμένες ρήτρες στήριξη, όσον αφορά στις άλλες δυο προϋποθέσεις, δηλαδή την ανάπτυξη και τα επιτόκια δανεισμού.
Με λίγα λόγια αναλαμβάνουμε εμείς την πλευρά της προσφοράς ώστε οι εταίροι μας και σημαντικοί Ευρωπαϊκοί Οργανισμοί ( EE- ΕΚΤ – ΕΤΕ – Εurogroup κτλ ) να αναλάβουν την πλευρά της ενεργούς ζήτησης.
Ποια είναι λοιπόν τα σημεία συναίνεσης για τις εσωτερικές μας δεσμεύσεις αλλα και τις λογικες αλλα επαρκεις απαιτησεις μας από τους εταιρους μας και με ποια εθνική διακομματική ομάδα μπορούμε να διαπραγματευθούμε πειστικά και αποτελεσματικά με τους εταίρους μας ώστε να αναλάβουν και αυτοί τις αναγκαίες δεσμεύσεις ώστε βγαίνοντας από την κρίση να απαλλαγούμε αμοιβαία ο ένας από τον άλλο προς όφελος σε τελευταία ανάλυση της κοινής μας ευρωπαϊκής προοπτικής και της ευημερίας των λαών μας.
Οδεύοντας λοιπόν προς τις Ευρωεκλογές και παρακολουθώντας σαν πολίτης τον δημόσιο διάλογο όπως εκφέρεται από τα ΜΜΕ η τις δημόσιες ανακοινώσεις των κομμάτων και των επώνυμων δημοσίων ανδρών και γυναικών διερωτώμαι σε τι από τα προηγούμενα μας κάνουν κοινωνούς . Ποιο είναι τελικά το διακύβευμα αυτών των εκλογών; Οι υποψήφιοι Ευρωηγήτορες μας τι γνωρίζουν, τι μας λένε για να τους ψηφίσουμε, με τι agenda πορεύονται ;
Ο Δ.Γ. είναι Μηχανολόγος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, Σύμβουλος Ανάπτυξης, Πρ. Διοικητής ΥΠΑ, Πρ. Γενικός Γραμματέας Υπ. Ανάπτυξης / Τουρισμού
14°
