Το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής των εκλογών είναι αμφίρροπο. Όχι μεταξύ της δεξιάς και της αριστεράς. Ούτε μεταξύ της αξιοκρατίας και των απατεώνων. Το διακύβευμα τούτων των εκλογών στη χώρα μας δεν διέφερε από εκείνο των προηγούμενων: Από τη μια μεριά ήταν η οργή, η εκδίκηση, η διάθεση τιμωρίας. Στην ίδια μεριά ήταν η αφελής ελπίδα -κυρίως των συντεχνιών, αλλά όχι μόνο- ότι τα κεκτημένα που χάσαμε από την «κυβέρνηση κατοχής», το «Δ΄ Ράιχ», τους κακούς γενικά, θα τα ξανακερδίσουμε με νίκη των «καλών».
Από την άλλη μεριά ήταν ο φόβος. Ο φόβος ότι αν εγκαταλείψουμε τους εταίρους μας ή αν μας εγκαταλείψουν αυτοί, τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα. Θα χάσουμε και ό,τι μας απέμεινε.
Η οργή συγκρούστηκε με το φόβο. Όσοι ψηφοφόροι είχαν τοποθετήσει την οργή ψηλότερα από το φόβο ψήφισαν κυρίως ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή. Εκείνοι στους οποίους ο φόβος επικράτησε πάνω στην οργή ψήφισαν τους υπόλοιπους σχηματισμούς.
Σε τούτες τις εκλογές φάνηκε, ίσως περισσότερο από κάθε άλλες, η περιφρόνηση της ελληνικής κοινωνίας προς τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία. Διότι η διάθεση της τιμωρίας που έγραψα πιο πάνω, καμία σχέση δεν έχει με την τιμωρία των εγκληματιών, των διεφθαρμένων, των παραβατών του νόμου (καταληψιών και άλλων), αυτών τελοσπάντων που κακοποιούν και προσβάλλουν τους συνανθρώπους τους. Έχει αποκλειστική σχέση με την τιμωρία αυτών που θεωρούνται –δικαίως ή αδίκως- ότι έθιξαν κάποιο προνόμιο ή έστω κάποια εργασιακή σχέση, παραγωγική ή παρασιτική, αδιάφορο.
Τα παραδείγματα είναι αρκετά. Πρώτο και κύριο, το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής. Το κόμμα αυτό δεν είναι απλά ακροδεξιό. Είναι κόμμα ναζιστικό και γι αυτό το λόγο ακροδεξιά ευρωπαϊκά κόμματα, όπως το γαλλικό «Εθνικό Μέτωπο» της Μαρίν Λεπέν δεν θέλουν να έχουν σχέση μαζί του. Ωστόσο, έγκριτοι νομικοί, όπως ο Αντύπας Καρίπογλου και ο Σταύρος Τσακυράκης, μας εξήγησαν ότι και η αντιμετώπιση της Χ.Α. από την ελληνική Πολιτεία, κάθε άλλο παρά δημοκρατική είναι. Δεν ίδρωσε τον αυτί όμως του Έλληνα πολίτη για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων τόσο από τη μεριά της Χ.Α. όσο και από τη μεριά της πολιτείας. Σε τούτες τις εκλογές, μάλιστα, κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι αντιφασίστες, που έχουν όμως μυαλά φασιστικά, επιτέθηκαν σε υποψήφιους και σε εκλογικά περίπτερα της Χ.Α. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν ίδρωσε το αυτί των ψηφοφόρων. Η Χ.Α. είναι το μόνο κόμμα που είδε τα ποσοστά του να διπλασιάζονται περίπου, ενώ θα εκπροσωπείται σε όλα τα νέα Περιφερειακά Συμβούλια.
Δεν είναι το μόνο παράδειγμα. Στη Χαλκιδική ο εκλογικός αγώνας ήταν μεταξύ των μεταλλωρύχων στις Σκουριές, που δεν θέλουν να χάσουν τη δουλειά τους, και αυτών που με κάθε τραμπούκικο τρόπο, ακόμα και με εμπρησμούς, θέλουν να κλείσει η επιχείρηση στο όνομα της… προστασίας του περιβάλλοντος. Και ας έχει εγκριθεί η επένδυση από όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους, αλλά και το Συμβούλιο της Επικρατείας, και ας πληροί τις αυστηρές περιβαλλοντικές προδιαγραφές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Νίκησαν οι δεύτεροι, δηλαδή ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή οι άνθρωποι που στην πραγματικότητα τάσσονται εναντίον της ανάπτυξης στη χώρα.
Τρίτο παράδειγμα είναι η ποδοσφαιροποίηση, με τη κυριολεκτική σημασία του όρου, της πολιτικής. Στο Δήμο Βόλου, π.χ. πρώτος εκλέχτηκε ο προσφάτως αποφυλακισμένος ποδοσφαιρικός παράγοντας Α. Μπέος, ενώ στον Πειραιά, τόσο ο 2ος όσο και ο 3ος συνδυασμός, των κ.κ. Μιχαλολιάκου (ΝΔ) και Δρίτσα (ΣΥΡΙΖΑ) κατήγγειλαν τον νικητή συνδυασμό των ιδιοκτητών του… Ολυμπιακού, για τραμπουκισμούς. Ο κ. Μιχαλολιάκος μάλιστα, κατήγγειλε ότι οι «φουσκωτοί» του Ολυμπιακού τον εμπόδισαν να μπει σε εκλογικό κέντρο και ότι αγόραζαν ψήφους με εικοσάρικα.
Η τελευταία αυτή καταγγελία με φέρνει στον πυρήνα των σκέψεών μου. Σκέφτομαι ότι ο Έλληνας (η πλειοψηφία προφανώς), δεν έδινε την ψήφο του σύμφωνα με τις ιδεολογικές πεποιθήσεις του ή σύμφωνα με το εθνικό ή το κοινωνικό συμφέρον, όπως το εννοούσε ο καθένας. Την πουλούσε, ως πελάτης, έναντι κάποιας αμοιβής, κάποιων διορισμών, κάποιων παροχών τελοσπάντων. Μετά την κρίση και την παρέμβαση της επάρατης Τρόικας, οι παροχές τελείωσαν. Ο Έλληνας ψηφοφόρος δεν έχει πού να πουλήσει την ψήφο του. Και την δίνει, όπως έγραψα στην αρχή, με κίνητρο είτε το φόβο είτε την εκδίκηση, όταν δεν βρίσκει να την πουλήσει κάπου όσο – όσο.
Αν αυτοί οι συλλογισμοί είναι σωστοί, τότε ο χαρακτηρισμός των ψηφοφόρων της Χ.Α. (10-15% της κοινωνίας) ως φασίστες, μαζί με τους αντιφασίστες που είναι κι αυτοί φασίστες, δεν ευσταθεί. Ο σωστός χαρακτηρισμός είναι ότι πρόκειται για μια κοινωνία με διαφορετικό πολιτισμό από αυτόν της Δύσης και γι αυτό χαρακτηρισμοί που αφορούν τις δυτικές κοινωνίες (φασίστες – αντιφασίστες) δεν μπορούν να περιγράψουν κοινωνικά φαινόμενα της χώρας μας, με τον ίδιο τρόπο που η λέξη «φασίστας» και «φασισμός» δεν μπορεί να περιγράψει τους ισλαμιστές της τζιχάντ ή της σαρία, που εκτελούν δημόσια τους ομοφυλόφιλους.
Κάποια όμως κοινωνικά και εκλογικά φαινόμενα, όπως οι νίκες των Γιώργου Καμίνη και Γιάννη Μπουτάρη με εμποδίζουν να αποκλείσω εντελώς την Ελλάδα από τη Δύση και τις δυτικές αξίες. Τείνω λοιπόν να συμφωνήσω με τον φίλο Αντώνη Εφραιμίδη, ότι η κοινωνία μας είναι υβριδική. Ουσιαστικά είμαστε χώρα της ανομίας της Μέσης Ανατολής, αλλά η συνάφεια με την Ευρώπη, ιδιαίτερα στα χρόνια του ψυχρού πολέμου, όπου οι άλλες βαλκανικές χώρες ζούσαν υπό τη σκέπη της ρώσικης καθυστέρησης, μας έχει καλύψει με έναν ευρωπαϊκό μανδύα.
Εξ ου και η «ελληνική ιδιαιτερότητα». Στις χώρες της Μέσης Ανατολής, ή και στις περισσότερες βαλκανικές χώρες, μπορεί να καταρρέει το όλο σύστημα από την ανομία και τη διαφθορά, αλλά δεν υπάρχει αυτό το υβριδικό χαρακτηριστικό που έχουμε εμείς. Οι χώρες της Αφρικής ή της Μέσης Ανατολής δεν έχουν κράτος, ενώ εμείς υποτίθεται ότι έχουμε χωρίς στην ουσία να έχουμε. Όταν όμως κάποιες από αυτές τις χώρες αποκτούν κράτος, νομίζω ότι οι νόμοι τηρούνται καλλίτερα από εδώ.
16°
