Ένα δίδυμο φάντασμα πλανάται αυτές τις μέρες πάνω από την ελληνική πολιτική επικράτεια. Ήδη από το προηγούμενο κείμενο («Ξεκατινιάσματα και εκλογολογίες»), αγγίξαμε και τις δύο αλληλοτροφοδοτούμενες πτυχές του φαντάσματος. Η μία είναι το πρόβλημα ΠΑΣΟΚ που φούντωσε και αμέσως κατέπεσε σε φάρσα ΠΑΣΟΚ. Και η άλλη είναι η εμμένουσα επηρμένη εκλογολογική διάθεση του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν έχει καταλάβει τι εστί «Τεκμήριο της Κυβερνητικότητας». Σήμερα θα ασχοληθούμε με το πρώτο.
Δεν ειν’ εύκολες οι θύρες, αν η αντιδημοφιλία τες κουρταλεί. Τολμάμε να ξαναθυμίσουμε, λοιπόν, ότι που ο Βενιζέλος αυτοθυσιάστηκε, παίρνοντας την πιο καυτή πατάτα που ποτέ αποδέχτηκε Έλληνας πολιτικός μετά το 1974, τον ανέβασε ψηλά στη συνείδησή μας. Παραβλέποντας, βέβαια, τα πελατειακά του αμαρτήματα. Τίποτε δεν είναι μονοσήμαντο σε αυτή τη ζήση.
Και δεν χωρεί αμφιβολία, ότι το ΠΑΣΟΚ υπήρξε Ο στυλοβάτης του πελατειακού παρακράτους. Αλλά, από την πρωθυπουργία του ΓΑΠ έως τώρα είναι και στυλοβάτης της παραμονής μας στην έστω και κουτσουρεμένη ομαλότητα και στο Ευρώ. Δεν είναι της παρούσης και το θράσος του κ. Σαμαρά, ο οποίος παριστάνει τον εγγυητή της ομαλότητας, αλλά κάνει πως δεν θυμάται την ουσία της δήλωσής του «Ουδείς αναμάρτητος!». Άλλως ειπείν, η Ιστορία δεν πρόκειται να ξεχάσει ότι αν ο κ. Σαμαράς είχε κρατήσει αξιοπρεπή και υπεύθυνη στάση στα Ζάππεια, ίσως τώρα τα προβλήματα των Ελλήνων θα ήταν πολύ μικρότερα.
Δικαίως ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ υπενθυμίζει όλα όσα συνέβησαν τη δραματική διετία πριν τις τελευταίες εκλογές (τις οποίες και προκάλεσε ο κ. Σαμαράς). Οι θυσίες και των στελεχών του είναι αξιοσημείωτες, με δεδομένη την παρανοϊκή κατάρτιση της κοινωνίας μας (της οποίας είναι μέλη) και την αδυναμία της να αντιληφθεί τα εκάστοτε διακυβεύματα.
Χρεωκοπήσαμε λόγω του αδηφάγου πελατειακού παρακράτους, που όλοι θεραπεύουν και όλοι αποκρύπτουν. Απλώς, τώρα, η σταθερότητα του τρόμου που εγγυάται ο πρωθυπουργός είναι για πολλούς προτιμητέα. Σου λένε, πελατοκράτης ο Σαμαράς, πελατοκράτης και ο Τσίπρας. Ο δεύτερος σφαιράτα μας πάει για τάνγκο αρχεντίνο… Και ο πρώτος, που κοροϊδεύοντας μάς κουτσοκρατάει με το ζόρι στο ευρώ, φαίνεται μπροστά του κάτι σαν Ρούζβελτ.
Το σάλτο μορτάλε της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ με την μορφή ενός ανυπόστατου διλήμματος, ήταν μάλλον αποτέλεσμα πολλαπλών πιέσεων στα τοιχώματά του. Δεν έχουμε ρεπορτάζ, αλλά τι σας λέει, Σκανδαλίδης και άλλοι Βαθυπασόκοι να επιχειρηματολογούν υπέρ του διαβήματος Βενιζέλου; Έκπληξη. Αυτοί ήθελαν να τον φάνε ζωντανό, που λέει ο λόγος. Αλλά και πολλά μεσαία και μικρά στελέχη, όλοι ταυτισμένοι σε πρωτοφανή ομοψυχία, πολύ ασυνήθιστη κατάσταση για το έσχατο ΠΑΣΟΚ.
Ο διαβόητος εκβιασμός Βενιζέλου, αν και ποτέ δεν εκδηλώθηκε με πλήρη σαφήνεια, δεν ήταν, όπως λένε, ανήθικος. Ήταν κάτι χειρότερο, αφελής και ακατανόητος. Το πνεύμα του είναι δέκα φορές χειρότερο από εκείνων που καταψήφιζαν τα μνημόνια μετά από κρυφτούλι. Γι αυτό δύσκολα πιστεύεις ότι είναι του Βενιζέλου, αφού αυτόματα αναιρεί την φιλολογία περί ιστορικής ευθύνης που επέδειξε ως τώρα. Αφ’ ης στιγμής τον υιοθέτησε, όμως, το να λες «αν δεν με ψηφίσετε, ίσως να πάμε ίσως και να μην πάμε σε εκλογές» είναι αρχικά τρομακτικό, τελικά ελαφρολαϊκό. Περισσότερα γι αυτό στο επόμενο κείμενο.
Οι περισσότεροι της Ελιάς, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, σπεύδουν αυτές τις μέρες, Πρετεντέρη συνηγορούντος, να μας πουν πόσο καλά έκανε ο κ. Βενιζέλος που έθεσε το «Δίλημμα». Ποιο δίλημμα, βρε παιδιά, αυτό καταπίπτει εν τη γενέσει, σαν άδειο σακί. Μωραίνει κύριος, ένα πράμα. Επικαλούμενος επιβράβευση για την αδιαμφισβήτητη επιδειχθείσα υπευθυνότητα, είναι σα να ζητάς ποσόστωση υπέρ του μειονοτικού ΠΑΣΟΚ από την κοινωνία, όπως στις γυναίκες και τους μουσουλμάνους. Λέει; Και τελικά δικαιώνεται ο Πάγκαλος, που εξηγεί ότι ο καταλύτης εκβιασμός οδηγεί ψηφοφόρους στον Σαμαρά.
Είναι να μην σε πάρει από κάτω. Και σου λένε, μα καλά, μόνο ο Σημίτης είχε δικαίωμα να θέσει εκβιαστικό δίλημμα; Τι να τους πεις; Ο Σημίτης το έθεσε το 1996 σε κομματικό συνέδριο, όχι στην κοινωνία, ενώ είχε το πανίσχυρο διαπραγματευτικό ατού της αποκλειστικής τεχνογνωσίας για την επιτυχία κόμματος και κοινωνίας. Τώρα, ο Β.Β. δεν έχει έναντι των άλλων καμιά ισχύ, κανένα ατού, καμία αποκλειστικότητα… Μένει δε και η υποψία δολιότητας τύπου «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».
Ο κ. Βενιζέλος αιφνιδιάζει με τη συφοριασμένη συμπεριφορά του, που βγήκε στο μεϊντάνι με το ντέφι και το ‘ριξε στον καλαματιανό, καίγοντας την αυτοθυσιαστική του περγαμηνή. Δεν σκέφτηκε ότι το απονενοημένο του διάβημα τώρα (ασφαλώς σε πολύ μικρότερη κλίμακα) μοιάζει κάπως με το διαβόητο δημοψήφισμα του κ. Παπανδρέου. Βέβαια, ούτε πρωθυπουργός είναι, ούτε ο εκβιασμός του έχει ισχυρό αντίκτυπο στο εξωτερικό. Πάντως, ίσως ο Σκανδαλίδης να έγινε κάτι σαν Πετσάλνικος ή Καστανίδης του Βενιζέλου.
Πέφτει σε λάθη, κάτι έχει πάθει, ο Πρόεδρος. Μεσ’ στην πολλή σκοτούρα του, προέταξε το εύκολο του λαϊκισμού και έβαλε πλάτη στη μαφία των προνομιούχων προξενέτ που λυμαίνονται τις λαϊκές αγορές. Μάλιστα, πάνω στη ντίρλα τους, κάνανε και τους δύσκολους, όσο η κυβέρνηση υποχωρούσε χάριν του ΠΑΣΟΚ. Το δημόσιο μπράβο που εκσφενδόνισε προς το ΠΑΣΟΚ το κονγκλάβιο των λαϊκατζήδων, τελικά δεν πρόσφερε πόντους στον Πρόεδρο.
Γιατί ο κόσμος έχει πλέον καταλάβει το ουσιώδες. Αν θέλει πελατοκρατία υπάρχει ο εξευγενισμένος Σαμαράς και ο αγριεμένος Τσίπρας για να του την ικανοποιήσει. Αν θέλει το ρήαλ θινγκ του παλαιοημερολογιτισμού, υπάρχει το ΚΚΕ. Αν θέλει «προοδευτική» τιποτολογία, προσφέρεται η ΔΗΜΑΡ. Αν θέλει μεταρρυθμίσεις υπάρχουν Ποτάμια και Γέφυρες. Το δια ταύτα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ κακώς, κάκιστα, ελπίζει να ανακάμψει παίζοντας το ρόλο που δεν έχει πια.
Ή θα ανασυστήσει τη δυναμική της Ελιάς των 58, ή θα διαλυθεί. Η ζήτηση του πελατειακού Μπανανολαϊκισμού καλύπτεται πλέον από την υπερπροσφορά της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ η προσφορά για μεταρρυθμιστές είναι λίγη και η ζήτηση μεγαλύτερη. Το Ποτάμι κυρίως και λίγο οι Γέφυρες δεν αρκούν, όσο τώρα αποκαλύπτεται η αθλιότητα του πελατειακού παρακράτους. Μέσω του ανταγωνισμού η Ελιά θα μπορούσε να βελτιωθεί και να εισφέρει αρκετά διαμάντια που διαθέτει, στην προσπάθεια δημιουργίας του Μεταρρυθμιστικού Αστερισμού.
Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε πολλές ευκαιρίες να ξαναχτίσει αποξαρχής ένα καινούργιο ισχυρό υγιές αναδιαρθρωμένο μεταρρυθμιστικό ΠΑΣΟΚ, μέσα από μια δημιουργική φυγή προς τα εμπρός. Δεν την πραγματοποίησε, φοβούμενος τις εσωτερικές αντιδράσεις Αντίθετα, αρχικά έπαιξε παραλλαγές μεταξύ του σημειωτόν και του επί τόπου τροχάδην, προφανώς πιεζόμενος από το εναπομείναν βαθύ ΠΑΣΟΚ. Η ακινησία τελικά όμως προκάλεσε διολίσθηση και συρρίκνωση.
Εσχάτως δε, έχοντας θολωμένο μυαλό και βαρηκοΐα από τον κυβερνητισμό, έχει παραδοθεί πλήρως. Και προφανώς αποδέχτηκε ολοσχερώς την στρατηγική των πικραμένων του κοινωνικού και πατριωτικού ΠΑΣΟΚ: «όπισθεν ολοταχώς». Αντί να ωθήσει τους 58 και τις λοιπές ομάδες εξαιρετικών μεταρρυθμιστών (όπως ο Μόσιαλος) να εμφυσήσουν νεωτερισμούς στο ΠΑΣΟΚ, τους καταπίεζε με μικροκομματικούς όρους που δεν άντεξαν και εξουδετερώθηκαν. Κακώς νομίζει ότι έτσι θα διασωθεί.
***
Ας δούμε τώρα πώς Σταύρος Θεοδωράκης κατέστρεψε το μισοτελειωμένο ΠΑΣΟΚ. Σε ανύποπτη στιγμή τον Σεπτέμβριο αναφερθήκαμε στην «Κιβωτό του Βαγγέλη». Εννοούσαμε ότι μέσα σε αυτό το άθλιο σκοταδιστικό περιβάλλον πολιτικής υπανάπτυξης, οι διάσπαρτοι σε ομάδες ελίτ μεταρρυθμιστές ήταν αδύνατο να πείσουν μεγάλες μάζες, ώστε να βρεθούν σε θέσεις ισχυρής επιρροής και στη Βουλή. Άρα έπρεπε κάποιος ισχυρός να τους βοηθήσει. Η καλύτερη λύση ήταν ο κ. Βενιζέλος να πάρει καλά δείγματα από όλες τις φυλές μεταρρυθμιστών μέσα στην Κιβωτό του και να τα διασώσει εν μέσω του κατακλυσμού. Έτσι χτίστηκαν οι 58 και η συνέχεια είναι γνωστή. Σημαντικές προσωπικότητες ανάμεσά τους, αλλά άπειρες, δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τις πιρουέττες των Πασόκων και φυλλορρόησαν.
Ο Πρόεδρος δεν κατάλαβε ότι μέχρι πρό τινος τον είχαν απόλυτη ανάγκη οι μεταρρυθμιστές, ως βαρκάρη που θα τους πέρναγε απέναντι, ας πούμε. Με την ξαφνική εμφάνιση Του Ποταμιού βρέθηκε ο Σταύρος ο βαρκάρης, μοντέρνος και ανταγωνιστικός, κι έκανε το ΠΑΣΟΚ να φαίνεται δραματικά παλιό και καθόλου ανταγωνιστικό. Έτσι, σε μια νύχτα του ρούφηξε μονομιάς την δυναμική πολιτική ενέργεια. Κι αν Το Ποτάμι δεν έχει στιβαρό, συνεκτικό λόγο απέναντι στα προβλήματα, έχει φρεσκάδα, αισθητική και ήθος, που μετράνε πιο πολύ από το σοβαρό έλλειμμα γραφειοκρατικής εμπειρίας.
Η μικρή δεξαμενή των μεταρρυθμιστών έχει αδειάσει σε μικρά κανάλια και κάποια στιγμή πρέπει να ξαναγεμίσει. Και η Ελιά και η ΔΗΜΑΡ και οι Γέφυρες (Δημιουργία Ξανά και Δράση), φυσικά και Το Ποτάμι, οφείλουν να συμβληθούν κάπως σε καινούργια ενιαία δεξαμενή, στον Αστερισμό της φιλελεύθερης, σοσιαλδημοκρατικής και οικολογικής Μεταρρυθμιστικής Κεντροαριστεράς.
Αφ’ ότου εμφανίστηκε η δυναμική του ισχυρού πόλου Θεοδωράκη, άρχισε να έλκει μεταρρυθμιστικά σωματίδια με το ισχυρό ηλεκρομαγνητικό της πεδίο. Ενώ εξουδετερώθηκε με ένα κλικ το αντίστοιχο μονοπωλιακό πεδίο που καθιστούσε τον Βενιζέλο αναγκαίο συνομιλητή των μεταρρυθμιστών. Παλιότερα, χωρίς τη μεγάλη βάρκα του Βαγγέλη, όλες οι πολυκερματισμένες ομαδούλες του χώρου ήταν αδύνατο να διασχίσουν την Ερυθρά Θάλασσα. Ώσπου, βρέθηκε από το πουθενά ο Σταύρος και υποσχέθηκε να κάνει ό, τι και ο Μωυσής. Με μια κίνηση μαγική, να διώξει τα νερά και να οδηγήσει πεζή το κοινό από την Αίγυπτο στην Παλαιστίνη. Μεγάλο πράμα. Έτσι προσελκύει κόσμο από παντού. Και από την Ελιά.
***
Τώρα, πληρώνοντας τις προηγούμενες ολιγωρίες, όχι μόνο ο κ. Βενιζέλος, αλλά και γενικότερα το ΠΑΣΟΚ, θα παλέψουν να μην πέσουν στα αζήτητα. Είναι ξαφνικά εξαναγκασμένοι να φανούν ανταγωνιστικοί μόνο στο πεδίο της μεταρρύθμισης, όπου υπάρχει ζήτηση. Οι επικλήσεις του ηρωικού παρελθόντος, της σφραγίδας του Αντρέα και της «Δημοκρατικής Παράταξης» είναι κενές περιεχομένου για αρκετούς από όσους δεν έχουν ήδη πάει στον ΣΥΡΙΖΑ. Άστε που πλέον αυτή η σφραγίδα είναι για να εκτεθεί μαζί με τα ενθυμήματα του Θόδωρου Δηλιγιάννη στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Πλατείας Κολοκοτρώνη.
Βγήκε και ο «προδότης» των ναζί Μπούκουρας και είπε ξανά την αλήθεια που πονάει. Η συγκλονιστική κατάρρευσή του στη Βουλή, αποτύπωσε την αρχή του τέλους του Τέλους της Φούσκας των Ναζί. Μετά τη δολοφονία Φύσσα και τις εικόνες με χειροπέδες των εγκλείστων, θα έχει ισχυρότατο επικοινωνιακό αποτέλεσμα εις βάρος τους, γιατί εκφράζει πολλούς άλλους παρόμοιους. «Ο Αντρέας ο Παπαντρέου με έκανε εθνικιστή, με το Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, είμαι ΠΑΣΟΚ, ρωτήστε για μένα»…
Ξέρουμε, ξέρουμε, θυμόμαστε πολύ καλά το πλειονοτικό είδος σας, κύριε Μπούκουρα. Είστε μέρος της ενιαίας μήτρας του μαζικού Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου. Του συρφετού των χουνταίων, που σε μια νύχτα είδανε Αντρέα και μεταμφιέστηκαν σε αντιστασιακούς. Που ως εκατομμύρια αγωνιστές ξεχύνονταν στις επετείους του Πολυτεχνείου και ολοκληρώθηκαν ως αυριανίστας υπό το κουτσογιωργικό δόγμα «δεν δικαιούσθε δια να ομιλείτε».
Τότε που κυριαρχούσε ένα άλλο «ή εμείς ή αυτοί»… Και λέγαμε νεοφιλελεύθερους λογιστάκους τους πραγματικούς αντιχουντικούς αγωνιστές. Και μετά γίναμε μακεδονίστας, χριστοδουλίστας, πλιατσικολογίστας το 2008 και αγανακτίστας το 2011 (που έγιναν και αγαναζίστας). Ο εσαεί οχλοπολτός της σκοταδισμένης αντιπολιτικής, τον οποίο οι ηγέτες της «Αριστεράς» κανάκευαν στην Πλατεία.
Τότε που ονόμαζαν «οργή» τους δολοφονικούς φασιστοτραμπουκισμούς κατά του Κωστή Χατζηδάκη, αποενοχοποιώντας το Τρελοκομείο της Αυτοδικίας. Τότε που νόμιζαν ότι έτσι κερδοσκοπούν μικροπολιτικά, αλλά βλακωδώς εμβρυουλκούσαν ταυτόχρονα τη φούσκα των ναζί, ανοίγοντας με οίηση το Κουτί της Πανδώρας. Ενώ, τέλος, σήμερα με μπρίο εξελίσσονται δυναμικά και οι αυγιανίστας, που μένει να δούμε πόσο ακόμα θα φυσήξουμε για να φουσκώσουν. Είναι αυτή η «Δημοκρατική Παράταξη» της Μεταπολίτευσης και γκώσαμε, δεν θέλουμε άλλην.
***
Γι αυτό το ΠΑΣΟΚ έχει τελειώσει. Επειδή τώρα αποκαλύπτεται ό,τι τόσα χρόνια δεν θέλαμε να δούμε. Αυτή η «Δημοκρατική Παράταξη» (αν αφαιρέσεις λίγες αδύναμες εκσυγχρονιστικές φωνές) υπήρξε ένα χαρμάνι λαϊκισμένης πελατειακότητας και ακροδεξιάς αυριανοβαρβατίλας. Τούτες οι δύο παράμετροι του σκότους μας οδήγησαν εδώ, στη χρεωκοπία. Και τώρα κάποιοι θέλουν να συνεχίσουμε και κάποιοι να αλλάξουμε. Για συνέχιση βαράνε δυνατά μεν ο αντιμνημονιακός Ανεξυριζαυγιτισμός υπέρ των δύο παραμέτρων, άτονα δε η Ν.Δ. υπέρ της πελατειακότητας, με ουρά ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Για αλλαγή βαράνε Το Ποτάμι και οι Γέφυρες, γεμίζοντας το κενό που δεν τόλμησε να καλύψει το ΠΑΣΟΚ και τώρα πια είναι αργά. Εδώ ήρθαμε.
Τι έχουνε τα έρμα και ψοφάνε; Δεν μπορούν να απαντήσουν οι κάθε ηλικίας δεινόσαυροι του ΠΑΣΟΚ, έχοντας χάσει το μέτρο. Νομίζουν ότι φταίει το πρόσημο της πελατειακότητας και όχι η ίδια η πελατειακότητα…
Ο κ. Βενιζέλος, δηλαδή, αν πρέπει να κατηγορηθεί για κάτι, είναι γιατί δεν έπιασε ως ηγέτης τα σινιάλα του Καιρού. Το μόνο που μπορούσε να κάνει, για να ανασυγκροτήσει το ΠΑΣΟΚ και να φτιάξει μια πραγματική δημοκρατική παράταξη με περιεχόμενο, ήταν να προσπαθήσει αυτό που κάνει τώρα Το Ποτάμι. Κατανοούμε ότι κάτι τέτοιο θα του ήταν δραματικά δύσκολο.
Κάνοντας, όμως, κάποια ελάχιστη προσπάθεια, έστω και μόνο με τη βοήθεια της Μεγάλης Σφραγίδας και της αντίστοιχης ροπής αδρανείας, θα συγκρατούσε κάποιες δυνάμεις να μην πάνε ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι μόνο θα διασωζόταν από το φυλλορρόημα το κόμμα του. Κανένας όμως από τους γραφικούς πασόκους δεν του έκανε κριτική προς αυτή την κατεύθυνση. Όλοι λέγανε αστεία τύπου Κουβέλης, δηλαδή να κάνουμε συνεργασίες με προοδευτικό πρόσημο. Πιπεριές Φλωρίνης.
Δεν υπάρχει πια ΠΑΣΟΚ. Την μαζική αυριανισμένη βαρβατίλα του την έκλεψε ο Ανεξυριζαυγιτισμός, που γεννήθηκε τον καιρό της αγανάκτησης μέσα από το μπούτι της «Δημοκρατικής Παράταξης». Από αυτό το πηγάδι, οι πιο «αριστεροί» πήγαν ΣΥΡΙΖΑ, οι πιο ψεκαζμένοι ΑΝΕΞΕΛ, τους πιο αγριεμένους τους πήρε ο Μπούκουρας μαζί του στους ναζί. Οι λίγοι μεταρρυθμιστές έμειναν ΠΑΣΟΚ ή πήγαν ΔΗΜΑΡ, ώσπου να απογοητευθούν και τώρα να τους περιμαζεύει Το Ποτάμι, χωρίς ακόμα να είναι βέβαιο πως θα τους διακρατήσει.
Κάποιοι ευήθεις στο ΠΑΣΟΚ περιμένουν με αγωνία να διώξουν τον Βενιζέλο για να το ξανακάνουν μεγάλο και τούρμπο. Και ποιον να βάλουν στη θέση του; Με δεδομένο ότι ο Γιωργάκης έχει πολιτικά εξαερωθεί και όλοι οι υπόλοιποι είναι μετριότητες του λαϊκισμού -άρα τους επικαλύπτει ο ΣΥΡΙΖΑ- ή της νέας Αλλαγής -άρα τους επικαλύπτει Το Ποτάμι. Άρα, καταλαβαίνουμε ποια είναι η μοίρα του ΠΑΣΟΚ… Επιμένετε; Εντάξει, παιδιά. Σφίξτε γροθιές, ανασηκώστε μανίκια και περιμένετε να βγει το πρωί ο ήλιος από τη Δύση. Δηλαδή, σαγιονάρα! Μόνη τους ελπίδα είναι να αποτύχει ο Σταύρος Θεοδωράκης. Είναι και αυτό ένα ενδεχόμενο. Όλα παραμένουν ρευστά. Για να δούμε, τι θα δούμε.
Υ.Γ. Ακολουθεί οσονούπω το δίδυμο αδελφάκι αυτού του κειμένου, με τίτλο «Το τεκμήριο της Κυβερνητικότητας»
17°
