Με τον κορωνοϊό δεν κάνουμε σχέδια για το μέλλον

 

Δεν κάνουμε σχέδια για το μέλλον, άμεσο ή έμμεσο: μπορεί να πάμε στη θάλασσα το Σαββατοκύριακο, μπορεί και όχι, καλύτερα να το δούμε προς Παρασκευή μεριά, μήπως να πάμε αύριο, που το έχουμε πρόχειρο το αύριο; Από μεθαύριο και πέρα, όλα είναι θολά. Δεν αγοράζουμε εισιτήρια για αεροπλάνα, τραίνα, πλοία και λεωφορεία, παρά μόνον αν πρόκειται να ταξιδέψουμε αύριο ή αν δεν μπορούμε να αποφύγουμε την αγορά εισιτηρίων ή/και το ταξίδι. Δεν κλείνουμε τραπέζι για πέρα από το μεθαύριο – τι λέω; Δεν κλείνουμε τραπέζι, τελεία, παρά μόνον αν γιορτάζουμε (σε ΣΤΕΝΟ κύκλο) γάμο, αρραβώνα ή Όσκαρ. Δεν πάμε γυμναστήριο, αποφεύγουμε όσο μπορούμε τα ΜΜΜ, ακόμα και τα ταξί. Δεν αγοράζουμε καφέδες απέξω, δεν δοκιμάζουμε ρούχα στα μαγαζιά, εκτός που δεν μπαίνουμε στα μαγαζιά παρά μόνον αν μας έχουν τελειώσει τα σώβρακα, και για να ψωνίσουμε τρόφιμα. Τέρμα οι μεγάλες βόλτες σε ακόμα μεγαλύτερα πολυκαταστήματα επίπλων, ειδών σπιτιού, καλλυντικών και ρούχων-αξεσουάρ. Τέρμα οι άσκοπες βόλτες, γενικά – αν δεν έχουμε σκύλο, βολτάρουμεμόνον όταν έχουμε λόγο. Συμμαζέψαμε επισκέψεις σε οδοντογιατρούς, γιατρούς, εξεταστικά κέντρα κλπ, στα απολύτως απαραίτητα. Κάνουμε μήτινγκς, μαθήματα και σεμινάρια διαδικτυακά, αναγκαστικά με το μέτριο/φριχτό ιντερνετ της Ελλάδας – της Αγγλίας, λέει, είναι χειρότερο, επειδή είναι νησί, αν και στη Ρόδο, Κρήτη, Κύπρο και Μύκονο το ίντερνετ σκίζει. «Λέει» και πάλι, γιατί δεν το ξέρω από πρώτο χέρι, η ιδέα ότι ένα Ελληνικό νησί έχει γρηγορότερο ίντερνετ από ολόκληρη Αγγλία, ακούγεται εξωφρενική, αλλά οκέυ.

Όλα αυτά δεν τα κάνουμε ή τα κάνουμε με μέτρο, επειδή φοβόμαστε. Ο κορωνοϊός είναι τρελά κολλητικός, και πολύ ζόρικος. Μπορεί να μην διασωληνωθούμε έτσι και κολλήσουμε, αλλά θα ταλαιπωρηθούμε σκληρά, εμείς και οι αγαπημένοι μας… οι οποίοι, αν είναι ακόμα μεγαλύτεροι από εμάς, κινδυνεύουν ακόμα περισσότερο από ότι εμείς. Δεν θέλουμε να κολλήσουμε, καθόλου, με την καμία – τρέμουμε ότι θα συναχωθούμε, μόλις μπει φθινόπωρο, και θα τρέμουμε ακόμα περισσότερο αν ανεβάσουμε πυρετό, μας πιάσει βήχας ή πονάει ο λαιμός μας.

Μιλάω για τους φίλους μου που είναι άνω των 50 οι πιο πολλοί, άνω των 40 όλοι, και κάμποσοι, άνω των 60: πλένουμε χέρια συνέχεια, κουβαλάμε αντισηπτικά και πασαλειβόμαστε, φοράμε μάσκες, προσέχουμε, δεν ακουμπάμε επιφάνειες, αποστειρώνουμε το σύμπαν… μερικές φορές ξεχνιόμαστε και ξύνουμε το μέτωπό μας αφηρημένοι ή χασμουριόμαστε σε κλειστό χώρο ή μας πέφτει το αντισηπτικό στο πεζοδρόμιο-λεπροκομείο, και ψιλο-φρικάρουμε, μας τρώνε οι ενοχές, ότι βάζουμε σε κίνδυνο τον εαυτό μας ΚΑΙ τους αγαπημένους μας επειδή σταθήκαμε απρόσεκτοι. Είμαστε μουλάρια, γαϊδούρια, εμείς θα φταίμε αν πάθει κάτι ο οποιοσδήποτε γύρω μας, μήπως φταίμε για όλα έτσι κι αλλιώς; Μήπως να νοιώθουμε ενοχές από τώρα;

Έχουμε νεύρα, άγχος, κοιμόμαστε άσχημα πράγμα που δεν είναι καινούργιο αλλά τουλάχιστον τώρα, έχουμε σοβαρούς λόγους που δεν κοιμόμαστε: ανησυχούμε, κι άμα την αρπάξαμε ήδη; Ή, άμα την αρπάξουμε αύριο, εκεί που θα σταθούμε στην ουρά έξω από την τράπεζα, το φαρμακείο, το σουπερμάρκετ, το πετ-σοπ; Φυσικά και θα πεθάνουμε όλοι μια μέρα, απλώς αυτή η μέρα δεν θέλουμε να είναι αύριο – την μόνη μέρα, άλλωστε, για την οποία έχουμε κάνει προγραμματισμό. Όχι τίποτε σπουδαίο, τα βασικά, τι θα φορέσουμε, τι θα φάμε, που θα κινηθούμε κλπ. Η καλλιτεχνικότητά μας είναι στραπατσαρισμένη, μετά βίας στέκεται καθιστή, ούτε καν όρθια, αν βασίζεται στην επικοινωνία, αν τραγουδάμε, χορεύουμε, παίζουμε (ως ηθοποιοί), σκηνοθετούμε, γράφουμε επικοινωνιακά πράγματα και όχι ημερολόγιο, αν είμαστε επικοινωνιακοί καλλιτέχνες οποιουδήποτε είδους, τρώμε τα νύχια μας και τα λυσσακά μας ψάχνοντας τρόπους, κατεβάζοντας και δοκιμάζοντας ιδέες, αλλά βασικά, ΜΗΝ κάνοντας και πολλά πράγματα, εδώ που τα λέμε. Είμαστε στο «περίμενε» όλοι, καλλιτέχνες και όχι μόνον, σε ένα μετέωρο χώρο ανάμεσα στο κενό και στο ημί-κενο, που ακούγεται μπούρδα, αλλά άμα το σκεφτείτε, ταιριάζει. Ζούμε την δυσάρεστη, σφιχτόκαρδη αίσθηση του «περιμένω αποτελέσματα ιατρικών εξετάσεων σε αίθουσα αναμονής ιατρικού κέντρου με σαχλή μουσική και μυρωδιά ντετόλ, με νεύρα πατατάκια, που προσπαθώ να μη μου βγαίνουν από το ρουθούνι άρα κρατιέμαι με νύχια και δόντια να μη δαγκώσω τον καναπέ».

Όλα αυτά, ισχύουν αν είσαι από 50 ετών και πάνω, παρόλο που ξέρω 50άρηδες ατρόμητους, βέβαιους ότι πρόκειται για συνομωσία της Δεξιάς/Αριστεράς, μια και ο ιός δεν υπάρχει. Κάποιος τον έχει εφεύρει ως τρομοκρατική πράξη, ο Πούτιν, ο Κυριάκος, ένας φίλος τους, μπορεί ο Ομπάμα, που παρεξηγήθηκε ξαφνικά, κι ας μην τον είχαμε για τέτοιον, ή κανένας υπερ-τεχνοκράτης από αυτούς που φτιάχνουνε Γκουγκλ, Φέησμπουκ, Τουίτερ, ΤικΤοκ, ποιος ξέρει, τα λένε όλα αυτά για να μας τρομάξουν, να είμαστε σπουκαρισμένοι, παραλυμένοι από το φόβο του θανάτου.

Με τον οποίον θα έπρεπε να ζούμε έτσι κι αλλιώς.

Η καθημερινότητα που τρέχει, η ζωή με τις δραστηριότητές της, τις καλλιτεχνίες, τα σχέδια, τα πλάνα, τις μετακινήσεις, κινήσεις και αλλαγές – η συνεχής κίνηση είναι αυτό που μας κάνει να ξεχνάμε τον φόβο του θανάτου… και ο κορωνοϊός μας τον έχει φορέσει καπέλο. Θα τον ξεπεράσουμε, ή θα τον συνηθίσουμε. Κι ως τότε, ας πλένουμε χέρια κι ας απολυμαίνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, καλού κακού…