«Θέλω να ζητήσω συγγνώμη απ’ τον ελληνικό λαό και κυρίως τη νέα γενιά, γιατί η Ελλάδα που τους παραδίδουμε δεν είναι αυτή που θα ήθελα. Ξεκινώντας από αυτή τη συγγνώμη θα προσπαθήσουμε να ανακουφίσουμε τη νέα γενιά, να τους ανοίξουμε κάποιους δρόμους»
Γιώργος Γραμματικάκης
Τα τελευταία χρόνια, ως απόρροια της κρίσης και όχι μόνο της οικονομικής αλλά και του αποτελέσματος αυτής, που είναι ο κοινωνικοπολιτιστικός εκφυλισμός ένας νέος όρος το «brain drain», που περιγράφει τη διαρροή επιστημονικού προσωπικού και κυρίως νέων επιστημόνων, έχει εισέλθει στην καθημερινότητά μας. Όπως αναφέρεται πάνω από 150.000 νέοι έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό για ανεύρεση εργασίας, ποιότητας ζωής και σε πολλές περιπτώσεις για στήριξη των οικογενειών τους. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την περίπτωση της Αλεξίας Παπαϊωάννου, η οποία αν και ήρθε πρώτη στις πανελλαδικές εξετάσεις, επέλεξε να σπουδάσει στο εξωτερικό. Η φυγή αυτή των νέων, έχει τεράστιο κοινωνικό κόστος, το οποίο στο μέλλον θα έχει και αντίκτυπο στην οικονομία. Ο πλούτος μιας χώρας δε βρίσκεται μόνο στο έδαφος, στο υπέδαφος και στις θάλασσες, αλλά και στους ανθρώπους της.
Αναντίρρητα, οι κοινωνίες εξελίσσονται, τα μέσα και η καθημερινότητα μεταβάλλονται με αύξουσα πορεία και οι παλαιωμένες αρχές και τα μυαλά που είναι στραμμένα στο παρελθόν δεν μπορούν να δώσουν λύσεις και να ακολουθήσουν. Η ανοικοδόμηση και οι αλλαγές θα έρθουν μέσα από την αλλαγή των αρχών και της νοοτροπίας.
Παραλάβαμε μια χώρα, η οποία δεν κράτησε χώρο για τη νέα γενιά. Δεν της άφησε περιθώρια να αναπτύξει καινοτόμες δράσεις και να δημιουργήσει μέλλον, στερώντας της την ελπίδα.
Εν μέσω αυτής της κατάστασης και την μάχης «εντός των τειχών», κάποιοι αποφασίσαμε να μείνουμε και να πάρουμε θέση. Να δράσουμε, να αναπτύξουμε και να παλέψουμε. Οι ιδεολογίες της πονηριάς, του προσωπικού οφέλους και μόνο, της αδιαφορίας προς τον διπλανό μας και η νοοτροπία της μονοφαγίας δεν μπορούν να σηκώσουν μια χώρα και να τη βγάλουν από αυτήν την αποπνικτική αναπαραγωγή του φαινομένου του «ενός». Μπορεί κάποιοι να επικαλούνται την εμπειρία ετών, αλλά με αυτήν την εμπειρία επαναλάμβαναν πράξεις εγωιστικές και εκμετάλλευσης του «πλούτου» της χώρας, που όπως είπαμε παραπάνω είναι οι ίδιοι της οι άνθρωποι. Οι νοοτροπίες δύσκολα αλλάζουν, το χούι βγαίνει τελευταίο όπως λένε, αλλά τα πρόσωπα μπορούν να αλλάξουν.
Η δική μας εμπειρία είναι αυτό που παραλάβαμε. Τα γεγονότα ετών που μας ωρίμασαν πρώιμα, οι καταστάσεις στις οποίες κληθήκαμε να συμμετάσχουμε χωρίς ποτέ να ερωτηθούμε, το σκηνικό στο οποίο αποφασίστηκε να ζήσουμε χωρίς να το έχουμε επιλέξει. Όπως είχε πει και ο Άβρααμ Λίνκολν «Στο τέλος δεν μετρούν τα χρόνια της ζωής μας, αλλά η ζωή που ζούμε στα χρόνια αυτά».
Μείζονος σημασίας, ιδιαίτερα για τη γενιά μας, είναι το πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης νέων τεχνολογιών, καινοτόμων δράσεων – start ups επιχειρήσεων, σύνδεσης της εκπαίδευσης με της αναπτυσσόμενες τεχνολογίες, την έρευνα και τις επιχειρήσεις, μοντέρνες εναλλακτικές επενδύσεις στην ενέργεια, δημιουργία ανταγωνιστικού μοντέλου αγροδιατροφικού τουρισμού, με έμφαση στην προβολή του τοπικού πολιτισμού και στις εξαγωγές, μέσω των επενδύσεων στον πρωτογενή τομέα.
Εξάλλου, το Ευρωπαϊκό «σπίτι» συγκατοικείται από τις ίδιες ανησυχίες των νέων κατοίκων του. Η νέα φωνή μιας δυνατής Ελλάδας, κινητοποιεί μία πιο δίκαιη Ευρώπη.
