Από την πασοκοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ στον κίνδυνο για συριζοποίηση του ΠΑΣΟΚ

Απελπισμένοι και ενδεχομένως παραπλανημένοι από το προπαγανδιστικό αφήγημα περί κυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ, στο ΚΙΝΑΛ πορεύτηκαν τα τελευταία χρόνια με ηττοπάθεια και χαμηλές προσδοκίες. Λίγοι ήταν εκείνοι που οραματίζονταν μια παλινόρθωση του κόμματος. Κυρίως από τη νεότερη γενιά. Επί το πλείστον η έμπειρη «παλαιά φρουρά» του κόμματος αναζητούσε διόδους για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ ως μόνη λύση για να ξαναγίνει το ΠΑΣΟΚ ισχυρό. Δηλαδή να έχει πρόσβαση στην εξουσία.

Οι τελευταίες εξελίξεις με τις αποκαλύψεις για τα έργα και τις ημέρες των συριζαίων, έχουν αλλάξει δραστικά την εικόνα. Στο ΠΑΣΟΚ (ο όρος ΚΙΝΑΛ φέρνει στο νου την υποχρεωτική αλλαγή ονόματος της τρόικας σε θεσμούς από τον ΣΥΡΙΖΑ) έχουν αναπτερωθεί οι ελπίδες. Βλέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ να καταρρέει, οραματίζονται την εξέλιξη των πραγμάτων. Θεωρούν ότι οι ψηφοφόροι αηδιασμένοι από τη χυδαιότητα και τρομαγμένοι από τις παρακρατικές μεθόδους της αριστεράς, θα επιστρέψουν σπίτι τους. Ενδεχομένως και να έχουν δίκιο.

Το πρόβλημα είναι ότι μαζί με τους ψηφοφόρους, κάποιοι οραματίζονται την επιστροφή των στελεχών που αυτομόλησαν τα τελευταία χρόνια στον ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως για επικοινωνιακούς λόγους. Για να δώσουν την εικόνα μιας πανστρατιάς. Μιας επιστροφής στην κανονικότητα. Στην περίοδο που το δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ διασφάλιζε την πολιτική και κοινωνική σταθερότητα. Προφανώς και θεωρούν ότι όσοι έγιναν φίρμες επί κυβερνήσεων Τσίπρα, μπορούν να συνεισφέρουν στην κεντροαριστερή παράταξη.

Ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το γεγονός ότι ενδέχεται οι ίδιοι οι «συριζογενίτσαροι» να βλέπουν την επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ ως μια διέξοδο. Όχι μόνο πολιτική αλλά και νομική. Ποιος ξέρει που θα φθάσουν οι αποκαλύψεις άλλωστε. Το ΠΑΣΟΚ, το «σπίτι» τους, μοιάζει να παρέχει μια ασφάλεια. Όπως συμβαίνει με τον άσωτο υιό που επιστρέφει στο πατρικό του για να ξεπλύνει τις αμαρτίες του.

Η «μάνα» Φώφη μοιάζει δικαιωμένη για τις επιλογές της. Δεν μπορώ με βεβαιότητα να πω αν έγινε κατά τύχη, στάθμισε σωστά τις εξελίξεις ή η απόφαση είναι ένα μίγμα και των δύο. Όμως η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο Μιωνή και πριν τις αποκαλύψεις των Παραπολιτικών είχε κάνει τη σαφή επιλογή της. Σε συνέντευξη που έδωσε στο Πρώτο Θέμα στα τέλη Μαΐου δήλωσε χαρακτηριστικά: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αλλάζει. Με έντονα τα σημάδια κόπωσης από τον βυζαντινισμό στο εσωτερικό του, εγκλωβισμένος στις αντιφάσεις του, πορεύεται χωρίς πυξίδα. Επιχειρεί να καλύψει την πρόσφατη ιστορία του με την αφαίμαξη της μεσαίας τάξης, την αμηχανία του από την απουσία πολιτικής πρότασης με νέα Ζάππεια, εμπόριο ελπίδας και κακέκτυπες μαρκίζες της σοσιαλδημοκρατίας». Συνέχισε δε λέγοντας ότι «ανεξάρτητα από το πώς πορεύονται οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, η αυτόνομη πορεία του Κινήματος Αλλαγής είναι για μας σταθερή επιλογή και συλλογική δέσμευση».

Αν θεωρήσει κανείς δεδομένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταρρεύσει, οι σημαντικές αποφάσεις θα πρέπει να ληφθούν μετά την αρχική δικαίωση.

Η πρώτη αφορά φυσικά στο αν η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα προσχωρήσει στο άρμα της «πανστρατιάς». Αν δηλαδή θα δεχθεί πίσω διάφορους εξ’ ανάγκης μεταμελήσαντες συριζαίους. Διότι είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν τέτοιοι. Ακόμη και όσοι φέρθηκαν χυδαία στην παράταξη που τους ανέδειξε, δεν θα έχουν πρόβλημα να πουν ακριβώς τα αντίθετα. Μην ξεχνάτε ότι το ίδιο έκαναν και πριν αυτομολήσουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Σημερινά μεγαλοστελέχη του κόμματος Τσίπρα, τον καθύβριζαν συστηματικά πριν πάρουν την καρέκλα. Τι θα προσθέσουν βεβαίως διάφορα (δισ) απαξιωμένα πολιτικά ρετάλια, ουδείς γνωρίζει.

Η δεύτερη αφορά στο τι θα κάνει με τους «επίμονους κηπουρούς του Τσίπρα», εντός του κόμματός της. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι οποίοι δεν εξέφραζαν απλώς τη γνώμη τους. Επιχειρούσαν να προκαταλάβουν τις εξελίξεις ώστε να συγχωνευθούν με το «μαγαζί»του ΣΥΡΙΖΑ. Προσδοκώντας ότι με την τεχνογνωσία της καμαρίλας που διαθέτουν, θα ανελιχθούν ταχύτατα στη νομενκλατούρα του ΣΥΡΙΖΑ παραγκωνίζοντας τους παραδοσιακούς συριζαίους του 3% αλλά και τους πρώην συντρόφους τους, τους περισσότερους από τους οποίους θεωρούσαν κατώτερους από τους ίδιους.

Η τρίτη αφορά στους διάσημους πολιτικούς γυρολόγους της αριστεράς. Ανθρώπους που με μειλίχιο μεν αλλά εντελώς «ζαβό» ύφος προτείνουν διαρκώς διάλογο με όλους και με όλα. Προσδοκώντας κατά κύριο λόγο σε μια καρέκλα. Ο διάλογος γι’ αυτούς είναι μια ενήλικη μορφή του παιδικού παιχνιδιού «μουσικές καρέκλες». Όσο είσαι στο τραπέζι του διαλόγου, δεν αποκλείεται να σου κάτσει και μια θεσούλα. Ευτυχώς η επικρατούσα άποψη γι’ αυτούς είναι ότι όπου πηγαίνουν, δεν φυτρώνει χορτάρι. Κανείς δεν τους θέλει πλέον. Αν κανείς δεν είναι απελπισμένος, δεν τους χρειάζεται στην αυλή του. Η συμπόνια που προκαλεί η θλιβερή ύπαρξή τους έχει ξεφτίσει.

Η τέταρτη αφορά στην ανάδειξη και αξιοποίηση στελεχών (ιστορικών και μη), οι οποίοι διάβασαν σωστά τις εξελίξεις και δεν θαμπώθηκαν από τα καθρεφτάκια της εξουσίας που απλόχερα μοίραζε ο ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε κεντροαριστερό, προκειμένου να αποτινάξει από πάνω του την αριστερίλα του 3%. Στελέχη όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος ή η νεότερη Νάντια Γιαννακοπούλου, επέμειναν στην άποψη ότι ο Σύριζα και η σοσιαλδημοκρατία είναι έννοιες παράλληλες και άρα δεν πρόκειται ποτέ να συναντηθούν. Αυτά τα στελέχη δικαιώνονται μαζί με την πρόεδρο. Η ενισχυμένη αξιοποίησή τους θα σηματοδοτήσει de facto τη ρήξη με την τοξική συριζίλα.

Η Φώφη Γεννήματα είναι αναμφίβολα η κερδισμένη της περιόδου. Παρά τα διάφορα λάθη που έκανε στο πρόσφατο παρελθόν κράτησε την παράταξη ζωντανή και πλέον της δίνεται η ευκαιρία να καταγράψει έναν θρίαμβο εφόσον το ΠΑΣΟΚ ανακάμψει δημοσκοπικά αλλά και στις επόμενες εκλογές. Έχει το μαχαίρι, έχει και το πεπόνι. Η ίδια είναι σε θέση να διαμορφώσει το ιδεολογικό και αισθητικό στίγμα της ιστορικής παράταξης την οποία εκπροσωπεί. Ο κίνδυνος της συριζοποίησης είναι ορατός αλλά η παράταξη μοιάζει να έχει ισχυρά αντισώματα και η κυρία Γεννήματα μοιάζει να έχει την απαιτούμενη συναισθηματική νοημοσύνη αλλά και να μαθαίνει από την πρόσφατη ιστορία.