Προσπαθώντας να αποφύγω τις ατέρμονες συζητήσεις με φίλους και γνωστούς, που αρχίζουν απρόβλεπτα, εξελλίσονται άναρχα και καταλήγουν καταστροφικά, αναζητώ απελπισμένα καταφύγιο σε μια απολαυστική κουβέντα για τα αθλητικά και κυρίως για το ποδόσφαιρο. Στα πολιτικά επιχειρήματα που αναπαράγονται στις μικροαστικές μας παρέες, με εκνευρίζει μια λανθάνουσα, ελαφράς μορφής «ιδιοτέλεια», ανάλογα με το επάγγελμά του καθενός και μια εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς κριτική για όλα τα δεινά του κόσμου που τα χρεώνουν στο μουτζωμένο πολιτικό σύστημα της χώρας. Από την πλευρά τους μου καταλογίζουν υπερβολική νευρικότητα και έλλειψη υπομονής, όψιμο «συντηρητισμό» και αδικαιολόγητη ταύτιση με το χρεοκοπημένο πελατειακό σύστημα που οδήγησε τη χώρα στο μνημόνιο. Τους απαντώ ότι το σύστημα αυτό δεν είναι μια κοινωνικά συμπαγής ομάδα, ταξική, θεοκρατική η κομματική αλλά επιλέγεται κάθε φορά από αυτούς τους ίδιους που σήμερα το κατηγορούν, επειδή δεν μπορεί πλέον να εκπληρώσει τα πελατειακά του καθήκοντα. Μου ξαναλένε ότι «το ψάρι βρωμάει απ το κεφάλι» και ότι φταίνε οι πολιτικοί, εγώ φαντάζομαι ότι με κοιτούν κάπως περίεργα και σε λίγο η συζήτηση ξεφεύγει και γινόμαστε θέαμα (η μάλλον ακρόαμα) από τις φωνές. Κι αυτό συμβαίνει, όχι μόνο γιατί δεν υπάρχουν σταθεροί κανόνες στην πολιτική ούτε και στη συζήτηση αλλά και γιατί ο καθένας βλέπει τα πράγματα υποκειμενικά και από διαφορετική οπτική γωνία (ο ένας παρακολουθεί τον αγώνα απ' τα επίσημα κι ο άλλος απ το πέταλο η ακόμα και την αυτόνομη θύρα 10).
Αντίθετα, στον αθλητισμό και κυρίως στα ομαδικά αγωνίσματα, μπορεί κανείς να βρεί την «αντικειμενική συστοιχία», όπως λέει ο Σεφέρης, δηλαδή ένα υποκατάστατο που τροφοδοτεί με αναφορές, εικόνες και συναισθήματα την ανεκπλήρωτη ανάγκη του να ανήκει κάπου, να πιστεύει σε κάτι και αυτό να μπορεί να το εκφράσει ελεύθερα. Παρακολουθώντας ποδόσφαιρο, πέρα απ' την ποιητική ατμόσφαιρα της μελαγχολίας και της μοναξιάς του γηπέδου που τόσο όμορφα περιγράφει ο Ν.Α. Ασλάνογλου («...κι οι φωνές των παιδιών στο γήπεδο/ όταν το απόγευμα διυλίζει το φως...»), μπορεί κάποιος να βάλει μια στοιχειώδη τάξη στο χάος που τον κυκλώνει καθημερινά και να αναζητήσει το νόημα που διαρκώς του διαφεύγει. Μπορεί, ειδικά αν κερδίσει η ομάδα του, να αποκαταστήσει κάπως τις ταπεινώσεις της εβδομάδας που πέρασε και να προετοιμαστεί για ν' αντέξει την επόμενη. Αλλά, ακόμη κι αν χάσει, μπορεί να μηρυκάζει και να συζητά με τις ώρες τις χαμένες ευκαιρίες, τις ωραίες φάσεις η τις λανθασμένες αποφάσεις του διαιτητή. 'Ολη αυτή η διεργασία λειτουργεί εκτονωτικά και παρηγορητικά για λίγες μέρες, ώσπου να πλησιάσει το επόμενο παιχνίδι και να ξεχαστεί και πάλι μέσα στις μεγάλες προσδοκίες.
Γι αυτό προτιμώ να γυρίζω τη συζήτηση στ' αθλητικά, προτιμώντας ν' ακούσω μια επιστημονική ανάλυση για τους αυτοματισμούς στο μπάσκετ, μια πειστική εξήγηση για τα σκαμπανεβάσματα του ΠΑΟΚ η μια αξιόπιστη πρόβλεψη για το μέλλον του Ηρακλή. Κι επειδή οι εσχάτως «αντιμνημονιακοί» και «συνωμοσιολόγοι» φίλοι μου, τώρα που ανακάλυψαν την πολιτική σνομπάρουν το θέμα, έκανα δώρο μια μηνιαία τηλεοπτική συνδρομή στην πεθερά μου για να έχω σταθερό και αξιόπιστο συνομιλητή.
