O Δημήτρης Φύσσας γράφει για τη διαφορά της καραντίνας από τη φυλακή και εξηγεί γιατί είναι προφύλαξη και όχι εγκλεισμός.
Έχω βαρεθεί να ακούω απελπισμένες κραυγές του είδους «Δεν αντέχω άλλο, απελπίστηκα, θα πεθάνω». Έχω βαρεθεί να διαβάζω «Ημερολόγια εγκλεισμού». Έχω βαρεθεί να απαντάω σε φίλους/ες και γνωστούς/ές που φωνάζουν για «φυλακή»/ «κατοχή»/ «χούντα» και ευαγγελίζονται την «απελευθέρωση» αλά Οκτώβρης ΄44 ή αλά Ιούλης 1974.
Λοιπόν, παιδιά, τα πράγματα είναι απλά: άλλο εγκλεισμός και φυλακή, άλλο καραντίνα.
Ο εγκλεισμός είναι ποινή, η καραντίνα είναι προφύλαξη. Μάλιστα η φετινή καραντίνα οίκοι (=στο σπίτι) δεν έχει καμιά σχέση με τις παλιές, που εκτελούνταν σε λαζαρέτα (=λοιμοκαθαρτήρια) ή και μέσα στα νεοφερμένα καράβια.
Η φυλακή δεν εξαρτάται από την πορεία μιας αρρώστιας, αλλά από το πέρασμα του χρόνου για την εκτέλεση της ποινής. Η καραντίνα, αντίθετα, εξαρτάται από την πορεία της αρρώστιας στο ύποπτο άτομο/ ύποπτο σύνολο/ περιοχή/ κοινωνία/ χώρα/ Γη. Η φυλακή δε σου δίνει δυνατότητες να πας στο γιατρό, στο φαρμακείο, στο σουπερμάρκετ, στη δουλειά σου, στην τράπεζα, σε κοινωνικό έργο κλπ, ούτε να ασκηθείς στους δρόμους. Η συγκεκριμένη καραντίνα στα δίνει, μέχρι στιγμής, όλα αυτά.
Η συγκεκριμένη καραντίνα σού δίνει επίσης τη δυνατότητα να επικοινωνείς με άλλους με χίλια δυο μέσα, να βλέπεις ποικίλων ειδών οθόνες κατά τα γούστα σου, να πληροφορείσαι για την πορεία της αρρώστιας και των ερευνών για την αντιμετώπισή της, να παίρνεις σαφείς κατευθύνσεις από την κεντρική εξουσία, να διατυπώνεις ελεύθερα διαφωνίες. Είναι μάλιστα πολύ καλύτερη από ανάλογες καταστάσεις παλιών εποχών, γιατί πολύ λιγότεροι άνθρωποι πεθαίνουν, πολύ περισσότεροι θεραπεύονται, η δημόσια τάξη δεν έχει διασαλευτεί, η εγκληματικότητα δεν έχει ανέβει, οι ποινές για τους παραβάτες είναι αστείες κλπ.
Ωστόσο, υπάρχουν πράγματι κατηγορίες συμπολιτών μας που θα μπορούσαν να παραπονεθούν για «εγκλεισμό», κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Κυριολεκτικά, όσοι/ες είναι κλεισμένοι σε μικρό χώρο, ο ένας πάνω στον άλλο, με μικρά παιδιά ή γέρους/γριές, ανάπηρους κλπ. Ή υγιείς υπερήλικοι που σχεδόν εμποδίζονται να βγουν έξω. Ή «παράνομοι» εραστές που έχουν αποξενωθεί κι η σχέση τους κινδυνεύει. Ή όσοι/ες εργάζονται υποχρεωτικά και κινδυνεύουν περισσότερο να μολυνθούν, οπότε ο εγκλεισμός τούς αφορά αντίστροφα: θα θέλανε να είναι σπίτι περισσότερο ή πλήρως, αλλά δε γίνεται. Εδώ ανήκουν γιατροί, νοσοκόμοι/ες, διοικητικοί των νοσοκομείων, στρατιωτικοί, ντελιβεράδες, εργαζόμενοι σε σούπερ μάρκετ, αστυνομικοί, εργάτες καθαριότητας, κούριερ, φαρμακοποιοί, καθώς και το προσωπικό όλων των υπηρεσιών ή παραγωγικών μονάδων συνεχίζουν να εργάζονται.
Μεταφορικά, σε κατάσταση «εγκλεισμού» βρίσκονται όσοι/ες απολύθηκαν, εργάζονται σε κατάσταση ανασφάλειας ή επισφάλειας, έκλεισε ή υπολειτουργεί ή δεν πρόκειται να ανοίξει το καλοκαίρι η επιχείρησή τους κλπ. Δεν είναι μόνο ο τουρισμός, τα μπαρ, τα εστιατόρια, τα κομμωτήρια, οι αεροπορικές συγκοινωνίες, τα εμπορικά κέντρα και πολυκαταστήματα, τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Είναι επίσης τα βενζινάδικα, τα συνεργεία αυτοκινήτων, τα μπουρδέλα, οι κλωστοβιομηχανίες που κλείσανε λόγω κρουσμάτων, τα καράβια που καθηλώθηκαν για τον ίδιο λόγο, τα βιβλιοπωλεία, ο επαγγελματικός αθλητισμός, η διαφήμιση, καθώς και μια σειρά ελεύθεροι επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενοι.
Όλες οι παραπάνω κατηγορίες που αναφέρω στις δυο προηγούμενες παραγράφους, κι άλλες ακόμα, θα είχανε κάθε λόγο να δυσφορούν κι να λένε «δεν αντέχω». Όμως όχι, δεν δυσφορούν αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί οι άνθρωποι κατά κανόνα βάζουν το κεφάλι κάτω και δουλεύουν ή υπομένουν. Δυσφορούν δυστυχώς άλλοι/ες: διανοούμενοι που δηλώνουν «απελπίστηκα», υποψήφιοι πότες καφέ, υποψήφιες αγοράστριες ρούχων και παπουτσιών, πολιτικοί παράγοντες (ακροδεξιοί, ακροαριστεροί, φιλελεύθεροι, θεούσοι) που μαζοχιστικότατα– εκφράζουν ποικίλους φόβους επειδή έτσι είθισται ή επιχειρούν τους παραλληλισμούς με την Κατοχή ή τη χούντα (σα να έχουμε τώρα πείνα ή δικτατορία ή πόλεμο ή βασανιστήρια ή εκτελέσεις) ή βρίσκουν την ευκαιρία να καταδικάσουν τον καπιταλισμό ή την παγκοσμιοποίηση και να προβάλλουν ο/η καθένας/μια το μοντέλο του/της, νεαρά άτομα που απλά θέλουν να βολτάρουν ελεύθερα, θαμώνες καφενείων, θεατρόφιλοι/ες, επαγγελματίες καταστροφολόγοι ή συνωμοσιολόγοι κλπ.
Γι’ αυτό λέω, «Ψυχραιμία, παιδιά». Γιατί μόλις τα μέτρα αρθούν/ το εμβόλιο βρεθεί/ το θέμα ξεχαστεί, θα ντρεπόσαστε και θα προσπαθείτε να ξεχάσετε τις μπούρδες που λέτε τώρα. (Καλά, σιγά μη ντρεπόσαστε, λέμε τώρα...)
