Η καίρια παρέμβαση του Κώστα Σημίτη και οι «πατριωτικές» φωνές.
Ας υποθέσουμε πως ερχόταν στην Ελλάδα ένας εξωγήινος που δεν γνώριζε τίποτα γι’ αυτήν. Ας φανταστούμε πως σ’ αυτήν την «έρημη χώρα» τον έβαζαν να παρακολουθήσει το πώς σχολιάζουν τα ελληνοτουρκικά, καλεσμένοι σε κάποιες πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές «λόγου», διάφοροι καθηγητές, διδάκτορες, στρατηγοί και ναυ-αρχαίοι. Και αν συνεχίζοντας την υπόθεσή μας του δίναμε στη συνέχεια να διαβάσει και το αφιέρωμα των Νέων στη Συμφωνία του Ελσίνκι με την καίρια παρέμβαση του Κώστα Σημίτη και τα εκπληκτικά άρθρα των Χ. Ροζάκη, Χ. Στυλιανίδη, Π. Ιωακειμίδη, Π. Λιάκουρα και λίγο παρακάτω του Γ. Βούλγαρη, είμαι σίγουρα πως αυτός επιστρέφοντας στον πλανήτη του ίσως το πολύ πολύ παραφράζοντας τον Αστερίξ να έλεγε πως «είναι τρελοί αυτοί οι Έλληνες».
Τι έγραφαν με δυο λόγια αυτά τα άρθρα; Έγραφαν πως η επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών -η ίδια η αναφορά σε ελληνοτουρκικές διαφορές, θεωρείται προδοσία σ’ αυτές τις εκπομπές- πρέπει να στηρίζεται στην εμπλοκή της ΕΕ στο ζήτημα, ότι είναι καλύτερο να επιδιώκεις μια ατελή λύση από το να αναβάλλεις να κάνεις οτιδήποτε, γιατί η επόμενη λύση θα είναι πολύ χειρότερη, ότι αν πιστεύεις στα δίκαια σου πρέπει να επιδιώκεις την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης γνωρίζοντας ότι σ’ αυτή την περίπτωση δεν παίζεις το «πάρτα όλα». Σπεύδω να προλάβω τις «πατριωτικές» φωνές που θα αντιτάξουν το επιχείρημα πως η Τουρκία ποτέ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως μια δημοκρατική χώρα στον πυρήνα της Ευρώπης πρέπει να αντιδρά όπως μια ανελεύθερη, αυταρχική δημοκρατία; Έτσι αντιμετωπίζεται η τουρκική προκλητικότητα ή με τον εγκλωβισμό της στο ευρωπαϊκό πλαίσιο;
Και τι ακούμε στις πρωινές εκπομπές «λόγου»; Όχι βεβαίως από όλους τους συμμετέχοντες, αλλά το βάρος πέφτει σ’ αυτούς που μεταφέρουν κηρύγματα υπέρ των στρατιωτικών εξοπλισμών, που δεν μετρούν τις συνέπειες μιας στρατιωτικής εμπλοκής των δυο χωρών, που επικαλούνται την πολιτική της ισχύος και την «ικανότητα αποτροπής» κι άλλα ωραία. Βεβαίως οι περισσότεροι εξ αυτών που υποστηρίζουν τα περί πολεμικής ετοιμότητας, είναι οπαδοί του «να μαζευτούμε, να πάτε».
Και ποιοι τους καλούν, και γνωρίζοντας τις «αδυναμίες» τους τούς σπρώχνουν να πετούν αυτές τις «πατριωτικές» κοτρόνες; Μα κάποιοι σαν εκείνο τον δημοφιλή τηλεοπτικό αστέρα, ο οποίος «διέγραψε» τον Κώστα Σημίτη λόγω του άρθρου του για το Ελσίνκι. «Διέγραψε» έναν πολιτικό που έλεγε και έκανε τα αντίθετα απ’ αυτά που θέλει ο τηλεοπτικός λαϊκισμός του. Ένας λαϊκισμός που χρόνια τώρα γεννά Μιχαλολιάκους και Βελόπουλους και σήμερα εξακολουθεί χωρίς να συνέβη τίποτα να κουνά το δάκτυλό του σ’ όλους τους άλλους, αντί να το κουνά μπροστά στον καθρέπτη. Κάποια στιγμή πρέπει να ειπωθεί καθαρά πως αυτός ο τηλεοπτικός βασιλιάς εκατομμύριων Ελλήνων είναι μεγάλος και επικίνδυνος ψεύτης. Να πού χρειάζεται ο Λόγος.
