Οι ασχολούμενοι με τα θέματα της παιδείας, ειδήμονες και μη, ενώ συχνά και με ακρίβεια καταγράφουν τα κενά και τις ελλείψεις, παραβλέπουν, νομίζω, κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό. Από τα διδακτέα μαθήματα λείπει το σπουδαιότερο, το μάθημα της εθνικής αυτογνωσίας.
Προτείνω να το καθιερώσετε εσείς ως κύριο και υποχρεωτικό μάθημα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Το έθνος θα σας ευγνωμονεί αιωνίως, όπως βεβαίως θα σας ευγνωμονεί και για τις επικές μάχες που δίνετε όλα αυτά τα χρόνια, άλλοτε για να μειωθεί ο ΦΠΑ στην εστίαση, άλλοτε για να μην πέσει σε βέβηλα χέρια η λίστα Λαγκάρντ, και άλλοτε πάλι για να μην απολυθούν οι επίορκοι υπάλληλοι.
Το μάθημα αυτό θα πρέπει να κληθούν να το παρακολουθήσουν οι πάντες, πολίτες και πολιτικοί. Και επειδή δεν υπάρχουν, προς το παρόν, σχετικά βοηθήματα, ας μου επιτραπεί να προσφέρω ένα, υπό μορφή ερωταποκρίσεων.
Ερώτημα πρώτον: Τί ακριβώς συνέβη στη χώρα μας, πού οφείλεται η συμφορά που μας βρήκε;
Η απάντηση εδώ δεν νομίζω ότι είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Την εποχή που ολόκληρη η γη κινείται στον αστερισμό της ελεύθερης οικονομίας, των ανοιχτών αγορών, της ελεύθερης επιχειρηματικής δραστηριότητας εσείς, με πρωταγωνιστή το ΠΑΣΟΚ και πρόθυμο συνοδοιπόρο τη ΝΔ, επιβάλατε στη χώρα ως μοντέλο ανάπτυξης, το μοντέλο του υπερτροφικού κρατισμού. Ένα μοντέλο παραπλήσιο με αυτό που ίσχυσε στις χώρες της πρώην «λαϊκής δημοκρατίας». Και όπως εκείνες χρεοκόπησαν και κατέρρευσαν, το ίδιο, με μια μικρή καθυστέρηση, πάθαμε και εμείς. Ήταν απλώς θέμα χρόνου.
Ερώτημα δεύτερον: Η κρίση που μας δέρνει είναι μέρος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης;
Καμία σχέση. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι ο καπιταλισμός αναπτύσσεται μέσα από κρίσεις, πάντοτε όμως τις ξεπερνάει και με νέο δυναμισμό εδραιώνει και επεκτείνει την παγκόσμια κυριαρχία του. Στη θανάσιμη σύγκρουσή του με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό», που κράτησε ολόκληρο σχεδόν τον εικοστό αιώνα, βγήκε νικητής. Και χωρίς αντίπαλο πλέον, συνεχίζει ακάθεκτος την πορεία του προς την ολοκλήρωση. Η δική μας κρίση είναι δομική και διαρκής. Έχει αποδομηθεί η παραγωγική βάση της χώρας, έχει αποσαθρωθεί ο παραγωγικός ιστός. Τη χώρα μας έχει αδράξει πλέον στις φοβερές δαγκάνες του ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης. Είναι ο ίδιος νόμος που καταδικάζει σε χρόνιο μαρασμό ολόκληρη την Ευρώπη, ενώ ανοίγει διάπλατα τον δρόμο της ανάπτυξης και της προόδου στους δύο ασιατικούς γίγαντες, την Κίνα και τις Ινδίες. Που καθίστανται οικονομικές υπερδυνάμεις ακριβώς γιατί αποφάσισαν τελικά να ακολουθήσουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.
Ερώτημα τρίτο: Γιατί οι ευρωπαίοι εταίροι μας καταδικάζουν σ’ αυτή τη σκληρή λιτότητα, γιατί δεν μας δίνουν και άλλα ευρώ;
Το ερώτημα απαντάται με ερώτημα: Και γιατί να μας δώσουν; Λίγα μας έδωσαν; Σύμφωνα με απολύτως έγκυρα στοιχεία, η χώρα μας έλαβε συνολικά τα τελευταία τριάντα χρόνια από τους εταίρους μας περί τα 800 δις ευρώ, ήτοι 1,6 φορές η βοήθεια που έλαβε την ίδια περίοδο η Αφρική των πεινασμένων! Από τα 800 αυτά δις, τα 300 ήταν καθαρές εισροές από την ΕΕ και τα άλλα 500 δάνεια, «κούρεμα» χρέους κλπ. Αν είχαμε αξιοποιήσει κατάλληλα τα ποσά αυτά, αν τα είχαμε διαθέσει για έργα υποδομών και ανάπτυξης, η χώρα μας θα είχε γίνει Ελβετία του νότου. Τα κατασπαταλήσατε σε μίζες και «δωράκια» προς εαυτούς και αλλήλους, σε επιλεκτικές παροχές προς «φίλιες» κοινωνικές ομάδες καθώς και για εξαγορά ψήφων. Γιατί λοιπόν να μας δώσουν κι άλλα; Κι’ άλλωστε, ως πότε μπορεί η γερμανική οικονομία, η ατμομηχανή της ευρωπαϊκής οικονομίας, να σέρνει όλα τα σαραβαλιασμένα βαγόνια του ευρωπαϊκού νότου;
Ερώτημα τέταρτο: Μπορεί η σημερινή κυβέρνηση να αντιμετωπίσει την κρίση, να αποτρέψει τη χρεοκοπία;
Το ερώτημα είναι ρητορικό, καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να αποτρέψει μια χρεοκοπία που έχει ήδη συντελεστεί. Το μεγάλο, το κρίσιμο πρόβλημα για τη χώρα μας δεν είναι πώς θα αποτρέψει μια τετελεσμένη χρεοκοπία αλλά πως θα αντιμετωπίσει τις δραματικές συνέπειές της, το χάος και την επερχόμενη κοινωνική έκρηξη. Διερωτώμαι αν πράγματι δεν ακούτε την υπόκωφη βοή της, τον βαρύ βηματισμό της, ή απλώς κάνετε πως δεν ακούτε. Ότι και να συμβαίνει, αποδεικνύεται ότι είστε εντελώς ανήμποροι να αναμετρηθείτε με την κρίση και τις συνέπειές της. Υπήρξατε πρωταγωνιστές της καταστροφής, δεν μπορείτε τώρα να πρωταγωνιστείτε στο ρόλο του σωτήρος. Αυτό το θέατρο του παραλόγου που αποτελεί προσβολή στη νοημοσύνη, την ευαισθησία και την περηφάνια του ελληνικού λαού, πρέπει να σταματήσει πάραυτα.
Ερώτημα πέμπτο: Υπάρχει διέξοδος;
Η αλήθεια είναι πως βρισκόμαστε σε τραγικό αδιέξοδο. Από τη μια εσείς, φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της μεγαλύτερης καταστροφής που υπέστη ποτέ η χώρα μας μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας. Και όχι μόνο την καταστρέψατε αλλά, επιπλέον, την ταπεινώσατε, την διασύρατε, την εξευτελίσατε διεθνώς. Την καταντήσατε διεθνή επαίτη, περίγελο της οι- κουμένης. Και δεν μπορεί κανείς με βεβαιότητα να πει ποιο έγκλημα είναι πιο βαρύ, η οικονομική καταστροφή της χώρας ή ο διεθνής εξευτελισμός της. Υπάρχουν βέβαια ανάμεσά σας και μερικοί έντιμοι και σοβα- ροί πολιτικοί που ελάχιστη ή και καμιά ευθύνη δεν φέρουν για το ση- μερινό κατάντημα, όμως αυτό τελικά δεν σημαίνει τίποτα. Από τη στιγμή που σιωπούν, που συμμετέχουν σ’ αυτή την ανίερη απόκρυψη της αλήθειας, σ’ αυτή τη συστηματική παραπλάνηση του λαού, καθίστανται συνυπεύθυνοι και συνένοχοι.
Και από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, η άνοδος του οποίου στην εξουσία θα είναι πραγματική συμφορά για τη δύσμοιρη χώρα μας. Διότι η ανεδαφική, ανεύθυνη και τυχοδιωκτική πολιτική του, οδηγεί κατευθείαν στο χάος.
Αναλογίζομαι με δέος το φοβερό υλικό και ανθρώπινο κόστος που αυτό συνεπάγεται. Αν την μικρασιατική καταστροφή που αφορούσε ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες Ελληνες της Μ. Ασίας, την πλήρωσαν έξη - και εν πολλοίς αθώοι - πολιτικοί, πόσοι θα χρειαστεί άραγε να πληρώσουν για τη σημερινή καταστροφή που αφορά μια ολόκληρη χώρα, μια ολόκληρη γενιά; Την πορεία αυτή προς το χάος με ενδιάμεσο και σύντομο σταθμό τον ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς δεν μπορείτε να την αποτρέψετε. Αποδειχθήκατε ανίκανοι να προβλέψετε και να αποτρέψετε την κρίση, αποτύχατε τραγικά στη διαχείρισή της και τώρα αποδεικνύεστε ανίκανοι να αντιληφθείτε σε ποια τραγικά αδιέξοδα οδηγείτε τη χώρα.
Μόνη αξιοπρεπής για σας και σωτήρια για τη χώρα λύση είναι, κατά τη γνώμη μου, η αποχώρησή σας από την εξουσία. Παραιτηθείτε και εισηγηθείτε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον σχηματισμό κυβέρνησης «εθνικής ευθύνης», την οποία και θα αναλάβετε δημοσία την υποχρέωση να στηρίξετε κοινοβουλευτικά, άνευ όρων, ως το τέλος της τετραετίας.
Η κυβέρνηση αυτή, αποτελούμενη από πέντε-έξη έντιμους και ικανούς πολιτικούς και άλλους τόσους τεχνοκράτες, θα πει κατ’ αρχήν ολόκληρη την αλήθεια στο λαό, την αλήθεια που εσείς δεν τολμάτε να ψελλίσετε καν. Θα λάβει, με συνέπεια και αποφασιστικότητα, όλα τα οδυνηρά πλην όμως αναγκαία μέτρα προκειμένου να σταματήσει ο κατήφορος, προκειμένου να περισωθεί ότι είναι δυνατόν να περισωθεί. Θα προχωρήσει αποφασιστικά την κάθαρση που εσείς προωθείτε τώρα με ρυθμό χελώνας. Και θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις ώστε στο τέλος της τετραετίας να μπορέσει ο λαός να εκφράσει, χωρίς εκβιαστικά διλήμματα τη θέλησή του, να αποφασίσει ελεύθερα για τη μελλοντική πορεία της χώρας.
Επιπλέον η κυβέρνηση αυτή, ως «αθώα του αίματος», θα λειτουργήσει και ως «αμορτισέρ», θα απορροφήσει σε μεγάλο βαθμό κοινωνικές εντάσεις και συγκρούσεις που οπωσδήποτε θα εκδηλωθούν.
Πιθανόν τινές εξ υμών να ισχυριστούν ότι αερολογώ και κινδυνολογώ ασυστόλως. Αμυνόμενος, ας μου επιτραπεί να παραθέσω μικρή περικοπή από το «ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ». Πρωτοδημοσιεύτηκε τον Γενάρη του 2006, πριν από οκτώ ακριβώς χρόνια, την εποχή που όλα ήταν ρόδινα και ωραία και τίποτα δεν προμήνυε τον σημερινό τυφώνα.
«…Εκτίμησή μου είναι – και είθε να αποδειχθεί λαθεμένη – ότι η πατρίδα μας αργά αλλά σταθερά οδεύει προς μια γενικευμένη κρίση. Κρίση οικονομική, πολιτική, κοινωνική, που θα εξελιχθεί σε κρίση εθνική με απρόβλεπτες και πιθανόν ανεξέλεγκτες διαστάσεις».
Δεν νομίζω, αγαπητοί κύριοι, ότι οι εξελίξεις με διαψεύδουν… Γνωρίζω ότι σας είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδεχθείτε τη λύση που
προτείνω, να αποχωρήσετε από την εξουσία, νομίζω όμως ότι δεν υπάρχει άλλη λύση.
Απευθύνοντας έκκληση σε όποια ίχνη πατριωτισμού διαθέτετε αλλά και στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, που ασφαλώς διαθέτετε, σας καλώ να αποδεχθείτε την πρότασή μου. Μιλήστε για μια έστω και μόνη φορά με ειλικρίνεια στο λαό, αποδεχθείτε τις ευθύνες σας, ζητείστε ταπεινά συγνώμη και απέλθετε. Είναι η μόνη υπηρεσία που μπορείτε πλέον να προσφέρετε στον τόπο, μια υπηρεσία που ίσως κάποτε μπορέσετε να επικαλεστείτε ως ασθενές, έστω, ελαφρυντικό κατά την «επί του φοβερού βήματος» απολογία σας ενώπιον του λαού και της Ιστορίας.
20°
