Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για αυτούς που θέλουν ξερονήσια γεμάτα με μετανάστες στα πρότυπα του Battle Royale ή του Hunger Games.
Το να λέει ανοησίες ένας βουλευτής προκειμένου να προσελκύσει πελατεία δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο. Αυτό που είναι κάπως ασυνήθιστο, τουλάχιστον για βουλευτές που δεν ανήκουν (προς το παρόν) στο κόμμα του κυρίου που πουλούσε επιστολές του Ιησού, είναι οι ανοησίες να έχουν το σαδιστικό χρώμα που έχει η ιδέα για μετανάστες στα ξερονήσια. Αλλά πιθανότατα να πρέπει να το συνηθίσουμε και αυτό.
Για αρχή να πω πως ο λόγος που κάνει ανόητη και σαδιστική τη συγκεκριμένη ιδέα ΔΕΝ είναι κάποιο ταμπού. Όντως, το ότι στα ξερονήσια μεταφέρονταν στο παρελθόν όσοι δεν ήταν αρκετά εθνικόφρονες για τα γούστα των κυβερνώντων δεν μπορεί να είναι από μόνο του λόγος να μείνουν τα ξερονήσια αναξιοποίητα. Αυτό που είναι λόγος να μείνουν τα ξερονήσια αναξιοποίητα είναι το γιατί μεταφέρονταν στα ξερονήσια οι όχι και τόσο εθνικόφρονες πρόγονοι. Και ο βασικός λόγος είναι απλός: για να υποφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερο χωρίς ελπίδα και να μην μπορεί κανείς εύκολα να περιγράψει το πόσο υποφέρουν.
Τα απομονωμένα ξερονήσια μπορεί να έχουν περιορισμένο χώρο (χώρος στην ηπειρωτική Ελλάδα υπάρχει πολύ περισσότερος), αλλά εξασφαλίζουν κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό για όσους θέλουν να κρύψουν τις ντροπές τους: είναι πολύ δύσκολα προσβάσιμα. Οι ενοχλητικοί δημοσιογράφοι που αποκάλυψαν π.χ. το αίσχος της Μόριας δεν θα μπορούν να αποκαλύψουν τίποτα από κάπου που θα είναι αδύνατο να πλησιάσουν. Δεν θα υπάρχει απολύτως τίποτα να εμποδίσει την αποθήκευση ανθρώπων σε απειλητικές για τη ζωή τους συνθήκες. Φανταστείτε τί μπορεί να κάνει σε ένα απομονωμένο και καλά φυλασσόμενο νησί ένα κράτος που, σε καθόλου απομονωμένα και με πολλούς κατοίκους νησιά, κατασκεύασε και διατήρησε τα αίσχη της Μόριας και του Βαθιού.
Καταλαβαίνω πως υπάρχουν συμπολίτες που ονειρεύονται μετανάστες να πεθαίνουν κατά εκατοντάδες και ίσως να ονειρεύονται έναν διαγωνισμό στον οποίο οι δέκα που θα επιβιώνουν σε κάθε φουρνιά που θα ανεβαίνει στο ξερονήσι θα παίρνουν άδεια παραμονής, αλλά, ευτυχώς, η Ελλάδα είναι ακόμα μέλος διεθνών οργανισμών και έχει υπογράψει συνθήκες που εμποδίζουν τα όνειρα τους να γίνουν πραγματικότητα.
Αν πάλι μια αλά γκρέκα εκδοχή του Battle του Royale ή του Hunger του Games δεν είναι η επιδίωξη όσων προτείνουν τα ξερονήσια ως τόπους κατάλληλους για την κατασκευή των «δομών φιλοξενίας» ή «προαναχωρησιακών κέντρων» ή όπως διάολο θέλετε να τα πείτε, αν ο σκοπός τους δεν είναι η αποθήκευση μεταναστών μακριά από τα ενοχλητικά βλέμματα, αν δεν είναι η ανάγκη ικανοποίησης του σαδισμού τους που τους βοήθησε να κατεβάσουν την ιδέα τους, τότε σίγουρα είναι η καθαρή ανοησία.
Φανταστείτε το κόστος του να κατασκευάσεις σε ένα απομονωμένο ξερονήσι τις υποδομές που απαιτούνται για τη φιλοξενία μερικών χιλιάδων (ή ακόμα και εκατοντάδων) ανθρώπων. Και μετά φανταστείτε τα έξοδα που θα απαιτούσε η τροφοδοσία του νησιού αυτού. Μετά σκεφτείτε τα έξοδα της υδροδότησης. Μετά σκεφτείτε τα έξοδα που απαιτούνται για τους υπαλλήλους που επίσης θα μένουν σε αυτό το νησί (αν υποτεθεί ότι βρίσκονται υπάλληλοι να πάνε). Και μετά σκεφτείτε και τα απρόοπτα: τι θα συμβεί, ας πούμε, σε περίπτωση που κάποιοι από τους έγκλειστους εξεγερθούν; Ποιοί θα επέμβουν και πώς θα φτάσουν εκεί; Θα μπορούσα να γράφω για ώρα για τους πρακτικούς λόγους που κάνουν την ιδέα της αξιοποίησης των ξερονησιών πρακτικά αδύνατη και άρα εντέλως ανόητη, αλλά νομίζω πως καταλάβατε το μέγεθος του παπατζηλικιού.
Με λίγα λόγια, η ιδέα των ξερονησιών για τους μετανάστες είναι μια πολιτικάντικη ανοησία χωρίς καμία δυνατότητα πραγματοποίησης παρά μόνο στην περίπτωση που σκοπός είναι η τέλεση κάποιου μαζικού εγκλήματος. Δεν ξέρω αν η κυβερνητική παράταξη γοητεύεται από την ανοησία ή το έγκλημα, αλλά ξέρω ότι πολλοί ψηφοφόροι της, αυτή η κρίσιμη μάζα του κέντρου που της χάρισε την εξουσία, βγάζουν σπυράκια και με τα δύο. Και αυτά τα σπυράκια είναι πολύ πιο σημαντικά από τα προσωπικά ψηφαλάκια των αναλώσιμων πολιτικάντηδων της. Και μπράβο τους.
