Λεωφόρος Κηφισίας, ένα πρωί του περασμένου Αυγούστου, ώρα 7. Ο Αποστόλης Μολυβιάτης οδηγεί το αυτοκίνητό του στη δεξιά λωρίδα και, σύμφωνα με την επίσημη πραγματογνωμοσύνη, σέβεται απόλυτα τον Κ.Ο.Κ: Φοράει τη ζώνη του και δεν υπερβαίνει τα 50 χλμ./ώρα. Αριστερά, στη μεσαία λωρίδα, προπορεύεται ένας τεχνίτης, που πηγαίνει κι αυτός στη δουλειά του.
Ο τεχνίτης κάνει δεξιά για να στρίψει, αλλά δεν βλέπει τον Αποστόλη, καθώς ο τελευταίος είναι στο λεγόμενο «τυφλό σημείο», μεταξύ καθρέφτη και πίσω κολόνας του αυτοκινήτου – έχει συμβεί σε όλους μας. Η σύγκρουση των δύο δεν είναι καθόλου σφοδρή, ωστόσο, αναπόφευκτα, τα δύο αυτοκίνητα χάνουν την ευθύγραμμη πορεία τους. Ο τεχνίτης πέφτει δεξιά πάνω σε μια παράνομη διαφημιστική πινακίδα, ευτυχώς μετωπικά – και λόγω της μικρής ταχύτητας τραυματίζεται ελαφρά. Το αυτοκίνητο του Αποστόλη όμως προσκρούει στην πακτωμένη και χοντρή μεταλλική κολόνα, με την πόρτα του οδηγού. Αν αυτή δεν υπήρχε, το ατύχημα θα ήταν σχεδόν ανώδυνο. Χτυπώντας με το κεφάλι, ο Αποστόλης σκοτώνεται ακαριαία. Είναι μόλις 21 ετών...
Η Νόρα Μολυβιάτη μιλάει για το μικρό της αδελφό με το παγωμένο βλέμμα της «ρεαλιστικής απελπισίας» που έχει κάποιος όταν συνειδητοποιεί πόσο βαθιά χωμένοι στη διαφθορά και στην αδιαφάνεια είναι οι θεσμοί μας – και ειδικά η τοπική αυτοδιοίκηση. «Προσπάθησα επί μήνες να αναζητήσω την εταιρεία που είναι υπεύθυνη γι’ αυτές τις πινακίδες. Ο Δήμος Χαλανδρίου με παρέπεμπε στην αντίστοιχη Δημοτική Εταιρεία εκμετάλλευσης, ο διευθύνων σύμβουλος της οποίας αρνήθηκε συστηματικά να μου απαντήσει, οπότε και επέστρεφε το επίσημο αίτημά μου στο δήμο. Οργανωμένη κάλυψη και κοροϊδία». Δημοσιογράφος σε τηλεοπτικό σταθμό η ίδια, έχει συμμετάσχει στην προσπάθεια των συγγενών των θυμάτων για την αποκάλυψη του οργίου της παρανομίας γύρω από την υπαίθρια διαφήμιση. Δεν έχει όμως αυταπάτες για το πόσο απαθής είναι ο Έλληνας, αν το κακό δεν συμβεί και στον ίδιο: «Κακά τα ψέματα, όπως λέμε και στη επαγγελματική μας γλώσσα, το θέμα δεν πουλάει»...
Μαφιόζικες πρακτικές
Ένας άνθρωπος, όμως, έχει βαλθεί να αποδείξει το αντίθετο. Ο Μανώλης Σταυρουλάκης έχει εγκαταλείψει κάθε άλλη δραστηριότητα εδώ και 5 χρόνια, από τότε που σκοτώθηκε ο 25χρονος γιος του πάνω σε παράνομη διαφημιστική πινακίδα στη Λ. Κηφισίας, και μάχεται «δονκιχωτικά» κατά των παρανομιών εταιρειών και δήμων. «Τα θύματα είναι πολύ περισσότερα από 20, μόνο στην Αθήνα, την τελεταία τριετία. Κι όμως υπάρχουν σαφέστατες προδιαγραφές για τις πινακίδες, που περιγράφονται κατά κύριο λόγο από τον 1604/86 και τον Κ.Ο.Κ., καθώς και τις αποφάσεις του ΣτΕ. Τη δεκαετία του ’90 άνοιξαν κάποια παραθυράκια, αλλά επί της ουσίας πρόκειται για ζήτημα διαφθοράς, με κύριους ενόχους δημάρχους, αντιδημάρχους και δημοτικούς συμβούλους» εξηγεί.
Πρόσφατα ο κύριος Σταυρουλάκης, αφήνοντας λουλούδια στο σημείο που σκοτώθηκε ο γιος του (η κολόνα βγήκε με δικαστική απόφαση και λίγο καιρό μετά «ξαναξεφύτρωσε» στην ίδια θέση), αντελήφθη λίγο πιο κάτω εργάτες να αναρτούν διαφημιστικό υλικό και έτρεξε να τους αποτρέψει. Φώναξε την αστυνομία του Αμαρουσίου και ζήτησε την εφαρμογή του νόμου και των εγκυκλίων. Όχι μόνο όμως παρατήρησε απροθυμία, αλλά πήρε και μια γεύση από τις τακτικές που ακολουθούν οι εταιρείες: Οι (μετανάστες) εργαζόμενοι, που επικαλέστηκαν τη «συντήρηση της πινακίδας», προφανώς δασκαλεμένοι από τα αφεντικά τους, του έκαναν και αυτοί μήνυση, που θα την απέσυραν βεβαίως, αν απέσυρε κι αυτός τη δική του. Ο κύριος Σταυρουλάκης αρνήθηκε και βρέθηκε με χειροπέδες, για αρκετές ώρες, ώσπου να παρέμβει η ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και να διατάξει την απελευθέρωσή του.
Αν ήταν μόνο αυτό, τα πράγματα θα ήταν καλά – η κουτοπονηριά και οι παρελκυστικές τακτικές δεν έχουν τέλος. Ως υπεύθυνοι των εταιρειών εμφανίζονται αλλοδαποί χωρίς διεύθυνση διαμονής ή υπερήλικες, που δεν μπορούν να καταδικαστούν σε φυλάκιση. Πολλές φωτεινές πινακίδες ρευματοδοτούνται παράνομα από περίπτερα ή από άλλες παροχές. Πίσω στο 2005, όταν διαπίστωσε ότι ο Δήμος Αμαρουσίου δεν έπαιρνε την ευθύνη για την παράνομη πινακίδα, αρνούμενος ακόμα και τα όρια της δικαιοδοσίας του (!), ο κύριος Σταυρουλάκης άρχισε να ανακαλύπτει σημεία και τέρατα, που τον οδήγησαν σε δικαστική διαμάχη με δήμαρχο, αντιδήμαρχο και 7 δημοτικούς συμβούλους. «Στον Δήμο Αμαρουσίου, τα σταθερά έσοδα από τα ενοίκια διαφημιστικών πινακίδων ήταν κάθε χρόνο κατά μέσο όρο 1,4 εκατ. δραχμές. Μετά το 2002, έγινε το εξής καταπληκτικό: Τα επίσημα έσοδα μηδενίστηκαν. Όλα άρχισαν να γίνονται με ιδιωτικά συμφωνητικά»...
«Είναι πολλά τα λεφτά...»
Η πορεία της ασυδοσίας ανακόπηκε για λίγο, λόγω του ειδικού νομοθετικού πλαισίου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τις ειδικές εξουσίες που αυτό έδινε στον «Αθήνα 2004», ειδικά στους μεγάλους οδικούς άξονες. Μετά πρωταθλητές ξαναέγιναν οι δήμοι των βορείων προαστείων, καθώς κεντρικές αρτηρίες, όπως η Κηφισίας, είναι προνομιακό γήπεδο αυθαιρεσίας. «Δεν υπάρχει δήμος στην Αττική όμως» λέει ο Μανώλης Σταυρουλάκης, «που να μην έχει τουλάχιστον 350 θέσεις παράνομης διαφήμισης – εκτός από το Γαλάτσι και τη Νέα Ιωνία, που τις κατέβασαν. Έχω δει συμφωνητικό με ετήσιο αντίτιμο 1.800.000 ευρώ, μόνο για 50 θέσεις. Φανταστείτε το συνολικό τζίρο, εγώ τον υπολογίζω στα 400 εκ. ευρώ. Μόνο στην Αττική υπολογίζουμε ότι υπάρχουν πάνω από 30 χιλιάδες παράνομες υπαίθριες διαφημίσεις, ενώ στο Λονδίνο μόνο 380 –νόμιμα– σημεία»...
Ο Μανώλης Ανδριωτάκης, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης, ασχολήθηκε εκτενώς με το ζήτημα. «Πρώτα έγραψα ένα βιβλίο για την εξουσία της διαφήμισης κι έγινα το μαύρο πρόβατο» λέει γελώντας, «μετά έκανα και το ντοκιμαντέρ και το πράγμα ολοκληρώθηκε». Στο 50λεπτο «Προσοχή: Φονικές διαφημίσεις» (www.andriotakis.gr), πρώην δημοτικοί σύμβουλοι και συγγενείς θυμάτων καταθέτουν ότι δέχθηκαν ανώνυμες απειλές «να σταματήσουν να σκαλίζουν». Ο δήμαρχος Γαλατσίου ομολογεί ότι δέχθηκε ακόμα και παρέμβαση υπουργού της τότε κυβέρνησης, όταν καθάρισε το δήμο από τις παράνομες υπαίθριες διαφημίσεις χάνοντας έσοδα της τάξης των 250 χιλιάδων ευρώ το χρόνο. Στο ίδιο ντοκιμαντέρ καταγράφεται η συνεδρίαση της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής για την Οδική Ασφάλεια το 2008, όπου η βουλευτής της ΝΔ Φωτεινή Πιπιλή, επί χρόνια δημοτική σύμβουλος, κατέθεσε ότι γνωστός ιδιοκτήτης μεγάλης εταιρείας υπαίθριας διαφήμισης αποπειράθηκε να τη δωροδοκήσει. Κατήγγειλε δε όλους ανεξαιρέτως τους δημάρχους Αθηναίων, από τον Δημήτρη Αβραμόπουλο και μετά, για ανοχή της διαφθοράς στο ζήτημα της υπαίθριας διαφήμισης.
Η Φωτεινή Πιπιλή δεν μασάει τα λόγια της: «Όταν ο Αντώνης Τρίτσης με τοποθέτησε επικεφαλής της Εταιρείας Διαφήμισης και Τουρισμού, όπως λεγόταν τότε, του Δήμου Αθηναίων, άρχισα να πέφτω συνέχεια πάνω στη “νομενκλατούρα του δήμου”. Όλο “δεν γίνεται” μου απαντούσαν. Πρόκειται για διαστρωματική (όλοι οι όροφοι του δημαρχείου), διακομματική, διαχρονική λαμογιά, στην οποία εμπλέκονται υπάλληλοι, δημοτικοί σύμβουλοι και αντιδήμαρχοι. Όταν είδαν ότι δεν τσιμπάω και δεν χρηματίστηκα (είχα και μάρτυρες στην απόπειρα), από εδώ το πήγαν, από εκεί το έφεραν, αφαίρεσαν όλες τις αρμοδιότητες για τις παράνομες διαφημίσεις από την Εταιρεία. Το 1999, η Βάσω Παπανδρέου, υπουργός ΠΕΧΩΔΕ τότε, με τοποθέτησε, προς τιμήν της, στο ΔΣ της Εταιρείας Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων, για να αναλάβω την επικοινωνία, επί αείμνηστου Καλαντίδη. Δεν ξέρετε τι τραβήξαμε με μηνύσεις και αγωγές, προς τον καθένα προσωπικά, από τις εταιρείες υπαίθριας διαφήμισης, τις πινακίδες των οποίων ξηλώναμε. Τρέχαμε συνέχεια στα δικαστήρια, όπου κατέπεσαν βέβαια όλες οι κατηγορίες – κι έτσι κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να μας σταματήσουν. Αν με ρωτάτε δε τι έκανε τα τελευταία χρόνια ο περιφερειάρχης, ο κύριος Μανιάτης, που τοποθετήθηκε από τη ΝΔ και είναι αρμόδιος για οτιδήποτε αυθαίρετο δεν καθαιρούν οι δήμοι, θα σας απαντήσω “απολύτως τίποτα”. Μούγκα και αυτός».
Η αρχή του τέλους;
Τον Σεπτέμβριο του 2009, με έκπληξη ψηφοφόροι και πολιτικοί αναλυτές είδαν τις διαφημιστικές κολόνες σε όλη την Ελλάδα να φιλοξενούν καταχωρίσεις, μόνο με τα πρόσωπα του Καραμανλή και του Καρατζαφέρη – τα κόμματα της Αριστεράς και τα μικρότερα κόμματα καταφεύγουν στην (επίσης παράνομη) ανάρτηση μικρότερων αφισών, που συρράπτονται «παρασιτικά» γύρω από τις ίδιες κολόνες. Το ΠΑΣΟΚ είχε αποφασίσει να μη διαφημιστεί καθόλου υπαίθρια – μια απόφαση με πολιτικό ρίσκο.
Την 1η Φεβρουαρίου, ο υπουργός Δικαιοσύνης Χάρης Καστανίδης ζήτησε με παραγγελία του στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου την εφαρμογή των κειμένων διατάξεων για την υπαίθρια διαφήμιση – και οι δήμοι ενημερώθηκαν σχεδόν αμέσως. Εκπροσωπώντας τους, ο πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ Νικήτας Κακλαμάνης απάντησε ότι «οι δήμοι γνωρίζουν τις ευθύνες τους, ότι η αποξήλωση χρειάζεται πολλά χρήματα κι ότι η πολιτεία πρέπει να αλλάξει το νομικό πλαίσιο»...
Η διαφαινόμενη πρόθεση της νέας κυβέρνησης να βάλει τάξη στο χάος της υπαίθριας διαφήμισης μάλλον δεν άρεσε στις μετρημένες στα δάχτυλα εταιρείες, που μοιράζονται μεταξύ τους την πίτα. Λίγο μετά, βοηθούσης και της κρίσης που άφησε πολύ διαφημιστικό χώρο ανεκμετάλλευτο, η Πανελλαδική Ένωση Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας και Υπαίθριας Διαφήμισης «Ερμής» πέρασε στην αντεπίθεση, με μια καμπάνια που μάλλον προκάλεσε το αντίθετο αποτέλεσμα, από αυτό που επιδίωκε. Οι εταιρείες outdoor επιχειρηματολογούσαν ότι σε όλη την Ευρώπη επιτρέπεται η διαφήμιση ενώ στην Ελλάδα διώκεται, ενώ η επίκληση των «20 χιλιάδων που θα βγουν στην ανεργία» χαρακτηρίστηκε επιεικώς υπερβολική. Η γενική τους θέση, όμως, που προκύπτει από μισόλογα, off the record απαντήσεις και την πολύ περιορισμένη εμφάνισή τους στα μέσα, είναι ότι «αφού η πολιτεία δεν ορίζει τις νόμιμες θέσεις με σαφήνεια, κάπου πρέπει να βάλουν και αυτοί τις πινακίδες τους». Επίσης επικαλούνται το γνωστό «όποιος έχει στοιχεία για παρανομίες να τα πάει στον εισαγγελέα», ενώ αιωρείται ένα συνωμοσιολογικό ότι «συμφέροντα των ΜΜΕ, που θέλουν όλη τη διαφήμιση δική τους, τους καταδιώκουν». Μάλιστα στο ερώτημα «αν το προσωπικό τους έχει τις νόμιμες εργασιακές σχέσεις ή αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης» απαντούν με το «δήθεν προοδευτικό», αμίμητο: «Γιατί, δεν πρέπει να δουλέψουν και οι μετανάστες;».
Η «εσωστρέφεια» πάντως αυτή δεν ταιριάζει με ένα αντιπροσωπευτικό κλαδικό όργανο που κινείται με διαφάνεια και νομιμότητα. Θα έλεγε κανείς ότι το πρώτο πράγμα που θα έκανε μια «ένωση» εταιρειών επικοινωνίας είναι να έχει site στο διαδίκτυο, με αναρτημένα γραφεία και τηλέφωνα – τουλάχιστον έναν υπεύθυνο Δημοσίων Σχέσεων ή έναν spokesman. Δεν υπάρχει τίποτα. Σύμφωνα με τον Μανώλη Σταυρουλάκη, «στην αγορά μπήκαν και μεγάλες ευρωπαϊκές εταιρείες, που όταν διαπίστωσαν την έκταση της παρανομίας αποχώρησαν, ενώ πολλοί από τους διευθύνοντες συμβούλους είναι πρώην δημοτικοί σύμβουλοι που είδαν πώς γίνεται η δουλειά και πέρασαν στην άλλη όχθη, μυρίζοντας περισσότερο χρήμα. Αυτοί που πρέπει να χτυπηθούν πάντως είναι οι δήμοι, στους οποίους γίνεται το μεγάλο πάρτι, ώστε να μπει κι ένας δήμαρχος επιτέλους μέσα».
Πράγματι, οι δήμοι έχουν ένα τεράστιο όπλο στα χέρια τους: Οι υφιστάμενοι νόμοι τούς δίνουν τη δυνατότητα να επιβάλουν αυστηρά πρόστιμα στους ιδιοκτήτες των παράνομων διαφημιστικών πινακίδων, από τα οποία θα μπορούσαν με άνεση να χρηματοδοτήσουν τις εργολαβίες αποξήλωσης. Το ότι δεν το κάνουν αποδεικνύει πόσο διαβρωμένη είναι η λειτουργία τους, αλλά και πόσο οι «υπόγειες διαδρομές» αποτρέπουν ακόμα και την εφαρμογή αποφάσεων δημοτικών συμβουλίων, για την απομάκρυνση της παρανομίας. Δεκάδες αποφάσεις και γνωμοδοτήσεις εισαγγελέων, του ΣτΕ, του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης και του Συνήγορου του Πολίτη, αγνοούνται συστηματικά. «Οι δήμοι κάνουν συνεχώς μειοδοτικούς διαγωνισμούς, για να αναθέσουν την εργολαβία αποξήλωσης, αλλά κατά έναν περίεργο τόπο κηρύσσονται όλοι άγονοι» επισημαίνει η Νόρα Μολυβιάτη, μετά από προσωπική της έρευνα. «Όσο για τις εταιρείες υπαίθριας διαφήμισης, δεν βάζουν σχεδόν ποτέ το όνομά τους πάνω στις παράνομες πινακίδες, ώστε να μην εντοπίζονται και για να τις ξεχωρίζουν κολλάνε αυτοκόλλητα διαφορετικού χρώματος για την κάθε εταιρεία...»
«Οι παράνομες πινακίδες είναι διπλά εγκληματικές» λέει ο Μανώλης Ανδριωτάκης, «και αποσπούν την προσοχή του οδηγού, π.χ. σε μια επικίνδυνη στροφή, και αποτελούν βαριές φονικές κατασκευές, αν προσκρούσει επάνω τους ένα όχημα. Το χειρότερο είναι ότι οι ίδιες οι εταιρείες διαφημίζουν στον πελάτη την ικανότητα της πινακίδας να “τραβάει το μάτι” και μετά αρνούνται την όποια ευθύνη τους για ένα ατύχημα». Στο ντοκιμαντέρ του, η δικηγόρος που τις εκπροσωπεί μιλάει στη Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας της Βουλής για την «ελεύθερη έκφραση» που περιορίζεται, προκαλώντας την αντίδραση των παρισταμένων βουλευτών.
Η ώρα των πολιτών
«Δεν έχουμε να κάνουμε με κανέναν περιορισμό της ελεύθερης έκφρασης. Αντιθέτως, εδώ υπάρχει προσβολή του βασικού αγαθού της δημόσιας ασφάλειας, για να μη μιλήσουμε για το αισθητικό ζήτημα με την αφισορρύπανση» απαντά ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου Κωστής Παπαιωάννου (www.antiphono.wordpress.com). «Κανείς δεν κυνηγάει τη νόμιμη διαφήμιση, το ζητούμενο είναι να περιοριστεί η ασυδοσία. Αυτό που με ανησυχεί, με αφορμή την καμπάνια τους, είναι η προσπάθεια –στο όνομα της οικονομικής ύφεσης και της απειλής της ανεργίας– να υπάρξει μια έκπτωση στη νομιμότητα και στο σεβασμό των δικαιωμάτων. Ωστόσο το ότι έσπευσαν να αμυνθούν έδειξε πανικό, ενώ διαφαίνεται η ενεργοποίηση ενός μηχανισμού αυτορρύθμισης, κυρίως από την πλευρά των μεγάλων διαφημιστικών εταιρειών – η Ένωση των οποίων απάντησε σε δημοσίευμα στο blog μου, διαχωρίζοντας επί της ουσίας τη θέση της. Μαθαίνω ότι πολλοί πλέον συμβουλεύουν τους πελάτες τους να αποφύγουν συνολικά την υπαίθρια διαφήμιση, ώστε να μη βρεθούν κατηγορούμενοι. Σημασία έχει, πάντως, εκτός από το τι κάνει η πολιτεία, το τι κάνουμε εμείς, η λεγόμενη “Κοινωνία των πολιτών”, και το πόσο είμαστε έτοιμοι να καταγράφουμε ποιος διαφημίζεται παράνομα, ώστε να αποφεύγουμε και την κατανάλωση τέτοιων υπηρεσιών και προϊόντων».
Δύο είναι τα καινούργια στοιχεία στον υπερδεκαετή πόλεμο κατά της εγκληματικά παράνομης διαφήμισης: Πρώτον, η πολιτική βούληση από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, να ενεργοποιηθεί πλήρως ο νόμος που προβλέπει πρόστιμα και διώξεις, όχι μόνο κατά του ιδιοκτήτη της παράνομης πινακίδας αλλά και του παρέχοντα το χώρο και του διαφημιζόμενου, κάτι που μπορεί να σημαίνει και την προσαγωγή με χειροπέδες ενός κατά τα άλλα «ανυποψίαστου» και καθώς πρέπει διευθύνοντος συμβούλου μεγάλης (ακόμα και κρατικής) εταιρείας. Μάλιστα, οι κυρώσεις είναι τριών ειδών: διοικητικές, ποινικές και πρόστιμο για δαπάνες αφαίρεσης. Δεύτερον, η συμμετοχή των πολιτών, που καλούνται να εντοπίσουν όχι μόνο τις προφανείς αλλά και τις πιο «κρυμμένες» πινακίδες, να τις φωτογραφίσουν και να τις καταχωρίσουν στο site που δημιούργησε η κυβέρνηση στο www.illegalsigns.gov.gr. Μία μία θα εντοπίζονται, θα επιβεβαιώνονται και θα καθαιρούνται, με τη συνεργασία της αστυνομίας.
Από την Τρίτη 20 Απριλίου, η ΕΑΧΑ, που καλύπτεται ακόμα από τη νομοθεσία των Ολυμπιακών Αγώνων και τις έκτακτες αρμοδιότητες στους μεγάλους άξονες, άρχισε από την Πειραιώς να καθαιρεί παράνομες πινακίδες. Από τη Δευτέρα 26 Απριλίου, μπήκε και το Υπουργείο Υποδομών στο παιχνίδι, αφού έδωσε 15 ημέρες προθεσμία στους παρανομούντες. Η ζούγκλα των αυθαιρεσιών των δήμων είναι το επόμενο πεδίο έρευνας: ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν για τον εισαγγελέα, το ΣΔΟΕ και τους άλλους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους.
Όμως, ακόμα κι αν κερδηθούν μερικές μάχες, ο πόλεμος δεν έχει κερδηθεί. Οι εταιρείες που τοποθετούν παράνομες πινακίδες είναι βέβαιο ότι θα προσπαθήσουν να τις κάνουν να «ξεφυτρώσουν» αλλού. Τα κόλπα είναι ατέλειωτα: Σε κάποιους δήμους, ο δήμαρχος διατάζει την αποξήλωση κάποιων παράνομων διαφημίσεων, παριστάνει το «μαχητή», αλλά σε συνεννόηση με τις εταιρείες διπλασιάζει κάποιες άλλες πινακίδες, π.χ. στις στάσεις. Οι «ρυθμίσεις οφειλών», που περιλαμβάνουν και τα πρόστιμα, πάνε κι έρχονται. Ακούγεται μάλιστα ότι θα ανακοινωθούν σε αντίδραση απολύσεις και ότι θα εμφανιστεί νεοσύστατο «σωματείο εργαζομένων», που θα κλαίει μπροστά στις κάμερες. Το βέβαιο είναι ότι αυτή η κουτοπόνηρη, αυθαίρετη και επικίνδυνη Ελλάδα πρέπει να φύγει. Κι αυτό είναι στο χέρι όλων μας...
21°
