Όλοι κομπάρσοι στο θέατρο του παραλόγου

Την ώρα που τα πανεπιστήμιά μας κάνουν τις πρώτες δειλές προσπάθειες να σπάσουν το τείχος των μεταπολιτευτικών αγκυλώσεών τους. Η Σύνοδος των Πρυτάνεων τόλμησε, μετά από μια τετραετία δειλών φοβικών ψιθύρων, να απαιτήσει τη διασφάλιση της πραγματικής λειτουργίας του Πανεπιστημίου ως φορέα γνώσης, ιδεών, νεωτερικότητας και καινοτομίας.

Την ώρα που ο εκσυγχρονισμός του ακαδημαϊκού χάρτη της χώρας είναι αίτημα πιεστικά καθολικό. Η είδηση ότι η ΑΣΟΕΕ έχει μεταβληθεί σε Πρατήριο ανεφοδιασμού εκρηκτικών υλών των πάσης φύσης μπαχαλάκηδων, όπως ήταν επόμενο, δεν μπορούσε να περάσει στα ψιλά γράμματα της ειδησεογραφίας που ταΐζει ένα εθισμένο στην παρακμή κοινό. Ειδικά ενόψει όσων αναμένονται ως φολκλορική παράδοση κατά τις ημέρες εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου.

Αυτή την ώρα, που χρειάζεται η ετοιμότητα όχι μόνο της ελληνικής αστυνομίας, αλλά του συνόλου του δημοκρατικού κόσμου της χώρας, ώστε οι εκδηλώσεις μνήμης του Πολυτεχνείου να γίνουν έτσι για αλλαγή, με σεβασμό στη μνήμη αυτών των νέων παιδιών που έδωσαν τη ζωή τους για μια ιδέα. Την ιδέα της ελευθερίας και της σύγχρονης Δημοκρατίας.

Αυτή την ώρα διάλεξε η αντιπολίτευση να στήσει την παράσταση και η κυβέρνηση να κλείσει ρόλο συνπρωταγωνιστή - μην τυχόν και τον χάσει. Αμφότεροι με τη στολή φτηνών Μονομάχων ενός ανέξοδου εντυπωσιασμού κονταροχτυπιούνται για το ποιος είναι ο προστάτης των απανταχού φοιτητών και ποιος ο «Πολιούχος» των ελληνικών πανεπιστημίων. Αυτή που μοιάζει ανέξοδη μάχη της φιγούρας, όμως, έχει σοβαρές παράπλευρες απώλειες.

Πρώτα θύματα οι πολίτες. Είναι αυτοί που θα πληρώσουν άλλη μια εκατοστή φορά τα σπασμένα μάρμαρα, το κατεστραμμένο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, τις καταστροφές αιθουσών διδασκαλίας και ερευνητικού εξοπλισμού. Όσοι δουλεύουν ή μένουν στα Πατήσια, στα Εξάρχεια, στη Νεάπολη, στου Γκύζη θα πληρώσουν με τον φόβο και την ανασφάλεια για τη σωματική τους ακεραιότητα και την περιουσία τους.

Μακροπρόθεσμα σίγουρα θύματα το σύνολο των φοιτητών και μελλοντικών φοιτητών, το ίδιο το Πανεπιστήμιο και όλα όσα το απαρτίζουν, η εικόνα και το μέλλον του. Τελικά θύματα και ταυτόχρονα συνένοχοι είμαστε όλοι.

Αυτή η μάχη των εντυπώσεων είναι ανέξοδη μόνο για τους ανεύθυνους Μονομάχους. Το λογαριασμό τον στέλνουν, όπως πάντα, με το επόμενο εκκαθαριστικό της εφορίας.

Στη χώρα που ξόδεψε 8 δισ. δολάρια για να εκπαιδεύσει μυαλά που δεν ξέρει τι να τα κάνει, νέα παιδιά πήραν των ομματιών τους κι έφυγαν σ’ άλλη γη κι άλλα μέρη όπου τους δίνεται η ευκαιρία να παράξουν προς όφελος άλλων κοινωνιών αξίες 13 δισ. δολαρίων.

Σ’ αυτή τη χώρα ασχολούμαστε με αλυσοπρίονα λουκέτα και αλυσίδες σε χώρους μάθησης, εκπαίδευσης, ιδεών, καινοτομίας.

Σ’ αυτή τη χώρα κάθε μέρα αποδεικνύουμε πόσο πολύ, από τις τέχνες, αγαπάμε το Θέατρο. Όχι να το παρακολουθούμε ως θεατές μιας παράστασης ταλαντούχων ηθοποιών που αρχίζει, εξελίσσεται και κορυφώνεται με ένα φινάλε. Το αποζητούμε ως στοιχείο της καθημερινότητάς μας μεταβάλλοντας τον δημόσιο βίο μας σε θέατρο του παραλόγου χωρίς θεατές, με πρωταγωνιστές επαγγελματίες της πολιτικής κι όλους εμάς κομπάρσους κι επίδοξους αστέρες, σ’ ένα έργο δίχως αρχή μέση και τέλος.