Προ ημερών επέστρεφα αργά το βράδυ, πολύ κουρασμένος, από πολύωρο ταξίδι. Στο ταξί που πήρα –ελπίζω αυτή η θρασύτατη επίδειξη πλούτου εκ μέρους μου να αντιμετωπιστεί με επιείκεια από τους εκπροσώπους του κόσμου του μόχθου και της ανέχειας (Τσουκαλάς, Στρατούλης, Βαλαβάνη, Τσακαλώτος κ.ά.), αν ποτέ «έλθουν εν τη βασιλεία τους»– το ραδιόφωνο ήταν ανοιχτό σ’ έναν απ’ τους σταθμούς με μεγάλη ακροαματικότητα. Ένας νεαρός, που ασφαλώς ονειρεύεται να γίνει Τράγκας στη θέση του Τράγκα όταν μεγαλώσει, έλεγε στο γνωστό ύφος του κουτσαβάκικου «αντισυστημισμού»: «Και τι έγινε, δηλαδή, που κυκλοφορεί ελεύθερος ο Χριστόδουλος Ξηρός; Εδώ κυκλοφορεί ελεύθερος ο Στουρνάρας»!
O κοπός μου δεν είναι, προφανώς, να αφηγηθώ στιγμιότυπα από τον πρόσφατο βίο μου. Απλώς, να, με το που πατάς το πόδι στη χώρα σου να σε παίρνουν απ’ τη μούρη με τέτοιου είδους «επιχειρήματα», ομολογώ ότι μου πέφτει λίγο βαρύ. Βαριά, λοιπόν, μου έπεσε η τροφή με το που ήρθα και πάλι σε επαφή με την ελληνική πραγματικότητα. Βαριά, αλλά και… ξηρά, ξηρότατη. Σαν κάτι κονσέρβες κορνμπίφ που μας έδιναν στο στρατό εκεί κάπου γύρω στο 1970, επί χούντας. «Ξηρά», γιατί, όπως και να το κάνεις, είναι απογοητευτικό –για να το πω κομψά, και όχι «γαλλικά»– να γίνονται επί χρόνια τεράστια έξοδα, να υπάρχει τεράστια κινητοποίηση της κρατικής μηχανής, να επιτυγχάνεται τελικά, έστω και με καθυστέρηση, η σύλληψη των κατά συρροήν δολοφόνων της 17Ν και άλλων κουμπουροφόρων, και τελικά να μένουν αρκετοί από αυτούς ελεύθεροι λόγω ολιγωρίας ή δυσλειτουργιών της δημόσιας διοίκησης (όπως είναι φανερό, διατηρώ την ψυχραιμία μου και παραμένω πάντα στη σφαίρα των κομψότατων διατυπώσεων). «Ξηρά», γιατί μιλάμε για ανθρώπους που ποτέ δεν μετάνιωσαν και ποτέ δεν ζήτησαν συγγνώμη για όσα έπραξαν, έστω απ’ τα παιδιά των θυμάτων τους. Ειδικά ο Χριστόδουλος Ξηρός, σε αντιδιαστολή ας πούμε με τον Κουφοντίνα, δεν παραδέχτηκε καν στην απολογία του ότι ήταν μέλος της 17Ν. Και όμως, σήμερα, δικηγόρος-υπερασπιστής του δηλώνει θρασύτατα ότι «δραπετεύοντας, έκανε το καθήκον του ως επαναστάτης»!
Δυστυχώς, στους καιρούς που ζούμε, νιώθει κανείς συχνά υποχρεωμένος να επιχειρηματολογεί ακόμα και για τα πιο αυτονόητα, να υπενθυμίζει ακόμα και τους πιο στοιχειώδεις κανόνες που έχουν θέσει οι άνθρωποι προκειμένου να ζουν με όρους κοινωνίας και συντεταγμένης πολιτείας, και όχι ζούγκλας. Και όταν μιλάω για «επιχειρηματολογία του αυτονόητου», δεν εννοώ μόνο απέναντι στους αδελφούς Ξηρούς, τους εκ Παρισίων ορμώμενους γκουρού τους και τους εν όπλοις συναδέλφους και συντρόφους τους. Εννοώ κυρίως απέναντι σε μια κοινή γνώμη η οποία τρέφεται με επιχειρήματα όπως εκείνο του εκφωνητή που άκουσα στο ταξί, μια κοινή γνώμη η οποία δείχνει να αγνοεί –ή, μάλλον, παριστάνει ότι αγνοεί– πως άλλο είναι να μη σου αρέσουν οι πολιτικές απόψεις και επιλογές του α ή του β, και άλλο, εντελώς άλλο, να παίρνεις το νόμο στα χέρια σου, αποφασίζοντας μάλιστα, εσύ και η παρέα σου, ποιος θα πρέπει να ζήσει και ποιος θα πρέπει να πεθάνει!
Ας μη γελιόμαστε: η τρομοκρατία ποτέ δεν ένιωσε απομονωμένη ή είδος υπό εξαφάνιση στον ελληνικό πολιτικό και κοινωνικό βιότοπο. Είχε πάντα την ανοχή, αν όχι και τη συμπάθεια, ενός μέρους της κοινής γνώμης και ενός μέρους της λεγόμενης «επαναστατικής» ή «αντισυστημικής» αριστεράς ειδικότερα. Είχε τη συμπάθεια συμπολιτών(;) μας, όπως και πολιτικών (μικρο)οργανισμών που, ανεξάρτητα απ’ το όνομά τους, ρόλος τους είναι, εκτός των άλλων, να δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να εξωραΐζεται και να γίνεται κατά το δυνατόν ανεκτή ή/και αποδεκτή η δράση των «ένοπλων συντρόφων». Έτσι, έχουμε το φαινόμενο να προβάλλονται στη χώρα μας σαν «πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα» η κατάληψη κτιρίων, η κατασκευή και η αποθήκευση μολότοφ, η καύση τραπεζών και κινηματογράφων(!), αλλά να μη θεωρείται αυτονόητο το δικαίωμα στη ζωή! Κάπως έτσι, φτάνουμε απ’ τους Κουφοντινοξηρούς στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, από εκεί στους δολοφόνους του Νέου Ηρακλείου και, πολύ φοβούμαι… πάει λέγοντας.
Όπως έλεγε και ο ποιητής, ας πάρουμε μαζί μας άφθονο νερό, γιατί το μέλλον μάς επιφυλάσσει πολλή… Ξηρασία.
15°
