Πολιτικη & Οικονομια

H Γκρέτα και η ανεμογεννήτρια

Γιατί υιοθετούμε συμπεριφορές που συχνά η μία ακυρώνει την άλλη

4615-11209.jpg
Κώστας Γιαννακίδης
ΤΕΥΧΟΣ 717
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Γκρέτα Τούνμπεργκ

Η Γκρέτα Τούνμπεργκ και οι αντιφάσεις μας σχετικά με την οικολογία, απόρροια της καχεκτικής περιβαλλοντικής μας κουλτούρας

Γουστάρεις Γκρέτα. Μέσα. Και εγώ. Και ξεφωνίζεις στα social όσους τα βάζουν με το κορίτσι και αποδίδουν τη θεατρικότητά της σε επιτήδευση και όχι στα σύνδρομα που μεταφέρει. Σωστά. Και λες ότι οι αρνητές της κλιματικής αλλαγής εξυπηρετούν τα μεγάλα πετρελαϊκά συμφέροντα και ενδεχομένως τα αρπάζουν από εκεί. Εννοείται. Τουλάχιστον οι έξυπνοι. Διότι υπάρχουν και ηλίθιοι, εμμονικοί ή απλώς αντιδραστικοί. Το καλό που τους θέλω είναι να στήσουν μία ΜΚΟ. Θα κολυμπήσουν στο πετροδολάριο. Γουστάρεις και τα παιδάκια που λουφάρουν από το σχολείο τις Παρασκευές και κατεβαίνουν Σύνταγμα να διαδηλώσουν για το κλίμα. Κι εμένα κάποτε μου άρεσαν τα παιδάκια που ζωγράφιζαν περιστέρια πάνω σε πυραύλους αμερικανικής κατασκευής διότι, όπως όλοι γνωρίζαμε, οι σοβιετικοί πύραυλοι είχαν μέσα μόνο αέριο επανάστασης με τσεχοσλοβάκικη σοκολάτα. Ενώνεις, λοιπόν, τη φωνή σου με την αγωνία του πλανήτη για την κλιματική αλλαγή. Την ενώνεις όμως και με εκείνους που δεν θέλουν τις ανεμογεννήτριες επειδή σκοτώνουν τα πουλάκια και καταστρέφουν το τοπίο. Και εδώ συμφωνούμε. Και σε μένα δεν αρέσει η εικόνα των νεκρών γλάρων. Επίσης θα συμφωνήσω μαζί σου, οι ανεμογεννήτριες χαλάνε το τοπίο. Και άμα θέλεις, να πάρω και εγώ λίγη φωνή από εκείνη που βάζω στην αγωνία του πλανήτη και να την προσθέσω στην κραυγή των κατοίκων που οδύρονται για τη βίαιη παρέμβαση στο τοπίο παραδοσιακών οικισμών. Ναι, μόνο που ο οικισμός, για να είναι παραδοσιακός, δεν πρέπει να έχει πάργκινγκ όπου αράζουν SUV. Ούτε κλιματιστικό σε κάθε δωμάτιο.

Πρέπει να διαλέξουμε τι τελικά θέλουμε. Εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος με ορυκτά καύσιμα ή πολλές ανεμογεννήτριες για αξιοποίηση της αιολικής ενέργειας; Και, συγγνώμη, αλλά όταν ακούω για «λελογισμένες παρεμβάσεις με σεβασμό στο τοπίο και στην παραδοσιακή κληρονομιά, αλλά και στην παγκόσμια επιταγή για καθαρότερη ενέργεια και πιο πράσινο περιβαλλοντικό αποτύπωμα», θέλω να πιάσω ένα μπιτόνι βενζίνη, να αυτοπυρποληθώ και να επιβαρύνω με CO2 την ατμόσφαιρα. Το ίδιο θέλω να κάνω και όταν βλέπω τα παιδάκια, που κατά τα λοιπά στηρίζουν Γκρέτα, να παρατάσσονται εν σειρά στην άσφαλτο αντιδρώντας στη δημιουργία εργοστασίου απορριμμάτων στην περιοχή τους. Είμαστε οικολόγοι, αλλά τα σκουπίδια μακριά από μας. Ακόμα και αν η διαχείρισή τους γίνεται όπως ακριβώς ζητήσαμε στη διαδήλωση.

Πριν από λίγες μέρες συνειδητοποίησα ότι ζούμε σε μία χώρα όπου είσαι υποχρεωμένος να εμβολιάσεις τον σκύλο σου, αλλά όχι το παιδί σου για την ιλαρά. Είναι μία αντίφαση που περιγράφει πολλά. Έχουμε έναν πολιτικό αρχηγό που δηλώνει κάτοχος δέκα οχημάτων, αλλά και ανήσυχος για την κλιματική αλλαγή. Με διαδηλωτές για το κλίμα να κρατούν πλαστικές σακούλες από ψώνια – αυτό κι αν ήταν χαριτωμένο. Βέβαια η χρήση της πλαστικής σακούλας μειώθηκε. Θεαματικά. Από τότε που άρχισαν να τις χρεώνουν.

Ζούμε επίσης σε μία χώρα με οικολόγους που δεν περνάνε το αυτοκίνητο από ΚΤΕΟ. Που διαμαρτύρονται στα social αν πάρουν κλήση για Κάρτα Ελέγχου Καυσαερίων και πιστεύουν ότι το πρόβλημα δεν είναι στη δική τους εξάτμιση, αλλά στο φουγάρο που μολύνει την ατμόσφαιρα και φουσκώνει τραπεζικούς λογαριασμούς – είναι και στα δύο, στο μέτρο που τους αντιστοιχεί. Που καταναλώνουν κόκκινο κρέας με συχνότητα μεγαλύτερη από τις διατροφικές συνήθειες λιονταριού στη σαβάνα και ταυτοχρόνως ψάχνονται για καμιά σόγια ή κάνα κιλό βιολογικά λαχανικά – η κτηνοτροφία καταστρέφει τον πλανήτη με την ίδια ένταση που το κάνουν και οι μεταφορές, καταναλώνονται τρία λίτρα νερό για κάθε χάμπουργκερ.

Ζούμε μέσα σε μία αλυσίδα αντιφάσεων, υιοθετούμε συμπεριφορές που συχνά η μία ακυρώνει την άλλη. Δεν φταίει μόνο το έλλειμμα στην παιδεία και η καχεκτική περιβαλλοντική κουλτούρα. Άλλωστε έχουμε κάνει βήματα σε αυτόν τον τομέα, πριν από τριάντα χρόνια πηγαίναμε για πικ-νικ και αφήναμε πίσω μας τα σκουπίδια. Φταίει η ψευδαίσθηση της αδιαφορίας. Αισθανόμαστε ότι όλα αυτά που θα συμβούν στον πλανήτη υπερβαίνουν το διάστημα της ζωής μας. Ακόμα κι αν έρθει η Αποκάλυψη, δεν θα είμαστε εδώ για να την παρατηρήσουμε. Όσο μεγάλος και αν είναι ο κίνδυνος, η ζωή και ο θάνατος παίρνουν πάντα τα δικά μας μέτρα.

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ