Διαβάζω ένα άρθρο του. Βαρυσήμαντο όπως πάντα. Τον ξέρω από παλιά. Τώρα βέβαια υπογράφει ως Γραμματεία, Πολιτικό Γραφείο, Κεντρική Επιτροπή, κάτι τέτοιο τέλος πάντων, βαρύγδουπο. Στ’ αλήθεια ο τίτλος του είναι, ένας ακόμα «φίλος του λαού». Αναλύει την επαναστατική θέση του, «πετάει με τις κλωτσιές» έξω τους ανθρώπους του Νομισματικού Ταμείου, αποκαλύπτει τους κερδοσκόπους, καταγγέλλει τη νέα Κατοχή της Μέρκελ. Προτείνει «άμεση παύση πληρωμών, επαναδιαπραγμάτευση χρέους σε συνδυασμό με την απειλή για μονομερή έξοδο από την Ευρωζώνη και εθνικοποιήσεις στρατηγικών τομέων της οικονομίας».
Πόσο κομψές είναι οι προοδευτικές υπεκφυγές. Δεν τολμάει να πει να βγούμε από την Ευρωζώνη, να επιστρέψουμε στη δραχμή. Μιλάει απλώς για «απειλή» μονομερούς εξόδου. Να τους φοβερίσουμε δηλαδή, αφού θέλετε να μας διώξετε, σας απειλούμε ότι θα φύγουμε μόνοι μας. Είναι η πολιτική εκδοχή του ανέκδοτου με τον τύπο που τον απατούσε η γυναίκα του και αυτοευνουχίστηκε για να την τιμωρήσει. Αλλά έτσι, με τις απειλές, πες ότι τα καταφέραμε. Και κηρύσσουμε παύση πληρωμών. Και επαναδιαπραγματευόμαστε το χρέος. Και δεν το πληρώνουμε. Ό,τι θέλουμε εμείς τους δίνουμε. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Ωραία. Τα καταφέραμε. Συντρίψαμε με τη μία τους κερδοσκόπους. Αύριο;
Όχι, γιατί αν σας διαφεύγει, αύριο έχει 30 ο μήνας. Ημέρα πληρωμής. Τους μισθούς και τις συντάξεις ποιος θα τις πληρώσει; Θέλω να πω, ότι το έγκλημα δεν συνετελέσθη άπαξ. Δεν πήρε ο Καραμανλής και ο Αλογοσκούφης τα 300 δις με βαλίτσες και τα κρύψανε στη Ραφήνα, οπότε αύριο θα δηλώσουμε παύση πληρωμών, θα μας σβήσουνε το χρέος και όλα θα συνεχιστούν όπως πριν. Αύριο θα χρειαζόμαστε πάλι να δανειστούμε για να βγάλουμε το μήνα. 55 δις το χρόνο χρειαζόμαστε για να καλύψουμε το έλλειμμα. Ακόμα κι αν πούμε ότι τα 12 από αυτά είναι τόκοι που θα τους βάλουμε φέσι στους χαζούς κερδοσκόπους, τα υπόλοιπα για να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις του κράτους ποιος θα μας τα δανείσει; Οι κερδοσκόποι που τους δηλώσαμε παύση πληρωμών;
Αυτό που αποσιωπάται σ’ αυτή την πολύ επαναστατική άποψη, είναι ότι μια χώρα μπορεί πράγματι να μην πληρώσει τα χρέη της. Να κηρύξει παύση πληρωμών. Αυτό όμως συνεπάγεται ότι οι πολίτες της την άλλη μέρα θα ξέρουν ότι δεν υπάρχουν λεφτά για τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, για τις συντάξεις των συνταξιούχων. Ότι θα παίρνουν τους μισούς μισθούς, το ένα τρίτο της σύνταξης, θα παίρνουν ό,τι υπάρχει. Και θα ξαναρχίσουν απ’ την αρχή την προσπάθεια. Θεμιτό είναι κι αυτό, γίνεται. Γιατί όμως δεν το λένε, γιατί λένε μόνο τη μισή πρόταση, το δεν πληρώνω;
Δεν το λένε, γιατί αν το πούνε θα δυσκολέψει το ερώτημα στην άλλη επαναστατική πρόταση που έχουν, να γίνει δημοψήφισμα αν θέλουμε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το θέλουμε; Δεν το θέλουμε. Γιατί να το θέλουμε; Αν μιλάμε στο επίπεδο της επιθυμίας, ό,τι θέλουμε λέμε. Το δημοψήφισμα που ζητάνε, είναι του επιπέδου της σούπερ-μπάλας. Απάντησε και κέρδισε μια τηλεόραση. Ποια ομάδα θες στον τελικό του Champions League; Τον Ολυμπιακό. Θέλε. Εκτός αν έχεις να πληρώσεις τον Μέσι.
Το σωστό δίλημμα, βέβαια, είναι αλλιώς: Θέλουμε να μας δανείσει η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ με σκληρούς όρους, που θα σημαίνουν περικοπές δαπανών και μισθών, ή προτιμάμε να δηλώσουμε μια ώρα αρχύτερα χρεοκοπία και να μην έχουμε καθόλου μισθούς και συντάξεις; Γιατί αυτό σημαίνει η κομψή διατύπωση «παύση πληρωμών». Και τότε ποιος θα είναι ο «ανάλγητος νεοφιλελεύθερος»; Αυτός που ζητάει δημοψήφισμα.
Ο «φίλος του λαού» όμως έχει κρυμμένους άσους στο μανίκι. Λεφτά υπάρχουν. Γι’ αυτό συνεχίζει «και με εθνικοποιήσεις στρατηγικών τομέων της οικονομίας». Εδώ είμαστε. Εδώ ήρθαμε. Στη δημοσιοϋπαλληλική δημοκρατία, στο κράτος που η συμμετοχή του στο ΑΕΠ είναι το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη, η πρόταση είναι ακόμα περισσότερο κράτος. Αφού χρεοκοπήσαμε με τόσο, δεν προσθέτουμε λίγο παραπάνω;
Φέτος το σύνολο κερδών των εταιρειών στο χρηματιστήριο ήταν 3,7 δις. Εντάξει, φέτος ήταν κακή χρονιά. Το 2008 όμως ήταν μόλις 5,7 δις και τα μισά απ’ αυτά πήγαν ήδη στο κράτος, αφού οι μεγαλύτερες ελληνικές εταιρείες είναι κρατικές. Αλλά και στην περίοδο 2001-2008 τα υπερκέρδη των πλουτοκρατών, όπως καταγγέλλει η Αλέκα, έφθασαν στα 57 δις. Όχι να τα φορολογήσουμε, που λένε οι φίλοι του λαού, να τα απαλλοτριώσουμε τελείως. Τα κέρδη όλης της δεκαετίας δεν φτάνουν ούτε για τα δανεικά του 2010. Ούτε αυτό είναι λύση. Γιατί μετά όχι μόνο λεφτά δεν θα ’χουμε, ούτε εταιρείες. Και την ανεργία στο 50%.
Γι’ αυτό ο «φίλος του λαού», δειλά, δειλά, επιστρέφει στην πραγματικότητα: «Να απαιτήσουμε από τις χώρες της Ευρώπης να μας δανείζουν με 1% επιτόκιο». Πώς δεν το είχαν σκεφτεί και οι άλλοι; Είναι τόσο απλό. Αρκεί να το απαιτήσουμε. Ο φίλος του λαού δεν υποψιάζεται καν ότι στον κανονικό κόσμο δεν μπορείς κανέναν να υποχρεώσεις να σου δανείσει. Ούτε να του επιβάλεις τους όρους δανεισμού. Πώς όμως να το υποψιαστεί; Τον θυμάμαι. Από τη δεκαετία του ’70 φοιτητής, κομματικό στέλεχος ήταν, μια μέρα στη ζωή του δεν έχει δουλέψει. Επιχορηγούμενος επαναστάτης, επιδοτούμενος ανατρεπτικός πάντα, πού να τα μάθει; Όσα λέει οδηγούν στο αντίθετο αποτέλεσμα, στη χρεοκοπία, στην ύφεση, στη συμπίεση των ασθενέστερων στρωμάτων. Όμως δεν το ξέρει, δεν θέλει να το ξέρει. Το χειρότερο είδος κυνικού είναι αυτός που δεν το ξέρει ότι είναι.
