Και ξαφνικά ο νεαρός Βαγγέλης Γαβριηλίδης έγινε το πρόσωπο της επικαιρότητας. Τι; Δεν γνωρίζετε ποιος είναι ο Βαγγέλης Γαβριηλίδης; Κι όμως… Πρόκειται για τον δημιουργό του –κλασικού πλέον– «Για shopping στο Golden Hall» το οποίο αποτελεί πλέον το πιο πολυκροτο κείμενο του 2014.
Tο εν λόγω άρθρο είναι όντως πολύ διασκεδαστικό. Όχι υποχρεωτικά με την κακή έννοια. Είναι πολύ καλογραμμένο, έχει χιούμορ και αυτοσαρκασμό, δεν βγάζει το μίσος που ξεχειλίζει σε διάφορα πονήματα κάποιων «οργισμένων» «επαναστατών». Έχει φυσικά και τα τρωτά του. Πέρα από τη μάλλον απλοϊκή αναρχομαρξιστική προσέγγισή του (η οποία βέβαια είναι η προσωπική άποψη του αρθρογράφου που έχει κάθε δικαίωμα να την εκφράζει) συναντάμε πολλές αντιφάσεις (σε ό,τι π.χ. αφορά τους εργαζομένους του εμπορικού κέντρου οι οποίοι άλλοτε χαρακτηρίζονται «δουλοπρεπείς» και άλλοτε άνθρωποι που «κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι, εργάζονται σερί πάνω από οκτώ μέρες», υπάρχει τουλάχιστον μια ακατανόητη λέξη («σοφιστική» γυναίκα), ο συγγραφέας ξεκάθαρα αγνοεί τι είναι ένας «εκδοτικός οίκος» ενώ καταφεύγει μια-δυο φορές σε λαϊκίστικες ευκολίες (όπως π.χ. ο άστεγος μπροστά στο μεγαλοπρεπές και λουσάτο κτίριο), προφανώς για να καλύψει την ενοχή του που βρίσκεται μέσα σε ένα άντρο του καπιταλισμού…
Από το πουθενά ο (συμπαθής και χαμηλών τόνων, αν κρίνουμε από το προφίλ του στο Facebook) Γαβριηλίδης έγινε θύμα ενός πρωτοφανούς διαδικτυακού bullying τίγκα στο σαρκασμό και τα μπινελίκια. Κάτι για μένα αδικαιολόγητο και ανεξήγητο τη στιγμή που στο «επαναστατικό» ελληνικό ίντερνετ (κι όχι μόνο) γράφονται τέρατα και σημεία. Εσχάτως π.χ. διάβασα ένα βαρυσήμαντο άρθρο το οποίο υποστήριζε πως η Βόρεια Κορέα είναι στην πραγματικότητα φιλελεύθερη καθώς προωθεί την οικολογία (η οποία είναι αρετή των φιλελευθέρων), ενώ κυβερνιέται από τρικομματική κυβέρνηση (!) όπως (μέχρι πρότινος) εμείς. Πριν από κανένα χρόνο δε, ανακάλυψα ένα απίστευτα εξοργιστικό ιντερνετικό ξερατό που, σχολιάζοντας το βιασμό της άτυχης Μυρτώς στην Πάρο, κατέληγε στην ερώτηση: «Και τι έγινε που ένας Πακιστανός βίασε μια κοπέλα; Εδώ η Τρόικα μας βιάζει κάθε μέρα και δεν λέμε τίποτα»… Δύο μόνο παραδείγματα-σταγόνες σε μια θάλασσα από χυδαιότητες, συνωμοσιολογίες και κυρήγματα μίσους, χαρακτηριστικά τα οποία δεν συναντάς στο κομμάτι του Γαβριηλίδη.
Πέρα απ’ όλα αυτά, βέβαια, προκαλεί θυμηδία η προσπάθεια ορισμένων να υπερασπιστούν το νεαρό αρθρογράφο –όχι τόσο στηρίζοντάς τον, αλλά κάνοντας επίθεση στους «χυδαίους νεοφιλελέδες που κανιβαλίζουν ένα μικρό παιδί» τη στιγμή που οι ίδιοι δεν αφήνουν όχι άρθρο αλλά ακόμα και το πιο ανώδυνο στάτους στο Facebook να πέσει κάτω χωρίς να σκυλοβρίσουν και να καταρραστούν τον εμπνευστή του μόνο και μόνο επειδή δεν ζητάει από το «λαό» να «βγει στους δρόμους» και να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο. Πρόσφατο παράδειγμα η Λένα Διβάνη, η οποία έκανε το λάθος να παραδεχτεί πως απογοητεύτηκε από την τελευταία ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε «Ο Λύκος της Γουόλ Στριτ». Πέρα από τις απίστευτα χυδαίες ιντερνετικές επιθέσεις που δέχτηκε, μέτρησα προσωπικά τρία (!) άρθρα εναντίον της. Στο δεύτερο, μάλιστα, πρωτοκλασάτος δημοσιογράφος αναρωτιόταν πώς είναι δυνατόν να μην αρέσει στη Διβάνη ο Σκορσέζε και να γουστάρει τον Βενιζέλο! Φαντάζομαι πως τώρα που θα αποκαλύψω στο φιλοθεάμον κοινό πως πάντα απεχθανόμουν τον Χατζιδάκι αλλά θεωρώ παιχταρά τον Χοσέ Χολέμπας δεν θα μπορώ να κυκλοφορήσω στο δρόμο χωρίς σωματοφύλακες.
Οποιοσδήποτε καταθέτει μια άποψη πρέπει να γνωρίζει πως είναι υποχρεωμένος να υποστεί κριτική. Πως κάποιοι θα απορρίψουν ή θα χλευάσουν την άποψή του. Τα τελευταία χρόνια, όμως, η κατάσταση έχει ξεφύγει. Κάποιοι δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν στη ζωή τους από το να ανακαλύπτουν μπόσικους «εχθρούς» ώστε να βγάλουν πάνω τους (εκ του ασφαλούς φυσικά) όλα τους τα απωθημένα. Ας μην τους αφήσουμε να μας παρασύρουν.
12°
