Πραγματικότητα/ Εκσυγχρονισμός/ Δημοκρατία/ Λαϊκισμός

Με αφορμή την ομιλία του πρωθυπουργού στα εγκαίνια της Διεθνούς έκθεσης Θεσσαλονίκης, μας δίνεται ξανά η ευκαιρία να επισημάνουμε ορισμένες από τις χρόνιες παθογένειες του σύγχρονου ελληνικού πολιτικού συστήματος οι οποίες μας οδήγησαν στην χρεοκοπία. Ένα, λοιπόν, από τα κεντρικά ζητήματα το οποίο αναδείχτηκε ως το κεντρικό αίτιο της χρεωκοπίας του κράτους και το οποίο στη συνέχεια αποτέλεσε και βασικό αίτιο αδυναμίας διαχείρισης αυτής της χρεοκοπίας, ή ακόμα και απάρνησης της, κυρίως, στη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από τους ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, είναι εκείνο της γραφειοκρατικής και πελατειακής δομής και λειτουργίας των μεγάλων δημοκρατικών κομμάτων.

Ουσιαστικά αναφέρομαι στο γεγονός ότι η χρεοκοπία του κράτους σε όλους τους τομείς της οικονομίας, αλλά και της κοινωνικής πρόνοιας και αλληλεγγύης, της υγείας, της παιδείας, κλπ (δημόσιοι και ιδιωτικοί), όπως επίσης και η δυσλειτουργία, η αναποτελεσματικότητα, η γραφειοκρατία, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ήταν τα συμπτώματα ενός αρρωστημένου κομματικού συστήματος, ανεξαρτήτως ιδεολογικών διαφορών.

Αυτό το κομματικό σύστημα φάνηκε ξεκάθαρα ότι αδυνατούσε να χαράξει μια εθνική στρατηγική, υποστηριζόμενη από μια μεγάλη πλειοψηφία, με βάση την πραγματικότητα και τις ανάγκες εκσυγχρονισμού του κράτους. Παρέμενε δέσμιο σε γενικόλογες ιδεολογικοπολιτικές διακηρύξεις, λαϊκίζοντας ασύστολα, οι οποίες επί της ουσίας εμπόδιζαν κάθε προσπάθεια διεύρυνσης της δημοκρατικής λειτουργίας της χώρας και εμπέδωσης της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Κεντρικό ζητούμενο λοιπόν είναι η αναγκαιότητα της επανεξέτασης μιας νέας μορφής δομής και οργάνωσης αυτών των δημοκρατικών κομμάτων με βάση την αρχή της πραγματικότητας και τον επιστημονικό λόγο∙ και αναφέρομαι στα δύο κόμματα της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, ΝΔ και ΚΙΝΑΛ.

Σε κάθε περίπτωση, εκείνο το οποίο θα ήθελα να τονίσω είναι ότι αυτά τα δύο πολιτικά κόμματα ή ιδεολογικοπολιτικοί συνδυασμοί, ως οι βασικοί πυλώνες της δημοκρατίας στη χώρα μας τα τελευταία 45 χρόνια, απαιτείται να προχωρήσουν στη διατύπωση ενός πολιτικού λόγου που να στοχεύει στην εφαρμογή της πολιτικής του «συγκεκριμένου». Δηλαδή στην εφαρμογή συγκεκριμένων πολιτικών οι οποίες θα βασίζονται σε δύο κεντρικούς πυλώνες: α) στην κατανόηση της πραγματικότητας, β) στην επιλεγμένη ιδεολογική τους κατεύθυνση. Και δεν αναφέρομαι σ’ εκείνη την άποψη η οποία εμπεριέχεται στον όρο «ρεαλιστική πολιτική».

Α) Σε ό,τι αφορά στην πραγματικότητα, αναφέρομαι σε όλα εκείνα τα ζητήματα και δυσλειτουργίες τα οποία συσκοτίζουν την κάθε φορά τρέχουσα πραγματικότητα και τα οποία αφ’ ενός χρονίζουν και αφ’ ετέρου αποτέλεσαν βασικό αίτιο της χρεοκοπίας. Όλα αυτά χρειάζεται να καταγραφούν και να αναλυθούν έτσι ώστε, πάντα με βάση τη συγκεκριμένη πραγματικότητα να εφαρμοστούν συγκεκριμένες πολιτικές ώστε και να επιλυθούν οι όποιες στρεβλώσεις με πολύ συγκεκριμένο τρόπο και η χώρα να καταστεί σύγχρονη και η δημοκρατία να διευρυνθεί.

Β) Σε ό,τι αφορά στην ιδεολογική κατεύθυνση, χρειάζεται να γίνει μια κεντρική σύνδεση του ιδεολογικού προσανατολισμού με την τρέχουσα πραγματικότητα, η οποία αποτελεί κατά τη γνώμη μου και τον μοναδικό τρόπο για να την αποφυγή του λαϊκισμού. Ως εκ τούτου θεωρώ ότι ο ιδεολογικός προσανατολισμός δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατα ταξικός αλλά απόλυτα εθνικός. Να καθορίζεται από την ενότητα των αντιθέτων και να αντιμάχεται την όξυνση τους. Και αυτό νομίζω ότι είναι και το κεντρικό ζητούμενο ενός σύγχρονου φιλελεύθερου κόμματος είτε αυτό ανήκει στην κεντροδεξιά είτε στη σοσιαλδημοκρατία. Σ’ αυτή την κατεύθυνση έννοιες γενικόλογου χαρακτήρα και αοριστίας, όπως προοδευτικός, αριστερός, δεξιός, νεοφιλελεύθερος, δημοκράτης, ριζοσπάστης αριστερός, κλπ, δεν μπορούν να λαμβάνονται υπ’ όψη ακριβώς γιατί προβάλλουν την όξυνση των αντιθέτων και συμβάλουν στον εθνικό διχασμό. Γιατί κάθε ιδεολογικός χαρακτηρισμός για έχει ολικό και όχι μερικό νόημα πρέπει να είναι σε άμεση σύνδεση με την πραγματικότητα και κυρίως με τα εθνικά συμφέροντα.

Με βάση το παραπάνω πολιτικό σκεπτικό είναι απαραίτητο οι προτάσεις που κατατίθενται είτε από τη μεριά της κυβέρνησης είτε από μεριάς ΚΙΝΑΛ, να είναι συγκεκριμένες και να λαμβάνουν υπ’ όψη τους την πραγματικότητα έτσι ώστε αφ’ ενός να επέλθει η κανονικότητα στη χώρα, αφ’ ετέρου να δοθεί η δυνατότητα για τον εκσυγχρονισμό, την ανάπτυξη και την κοινωνική δικαιοσύνη. Ταυτόχρονα χρειάζεται το κόμμα, ως οργανισμός, να οργανωθεί με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να μπορεί να αντλεί τα μηνύματα των πολιτών και να τα επεξεργάζεται σε μια επιστημονική βάση και όχι με βάση την ιδεολογική φαντασίωση του καθένα ή τα συμφέροντα κάθε συντεχνίας. Με άλλα λόγια να καταστεί ένα κόμμα ανοιχτό, με ανοιχτές δομές με βάση τον εθελοντισμό και την λειτουργία των δημοκρατικών διαδικασιών στο εσωτερικό του, με βάση τον επιστημονικό διάλογο και όχι τους ατέρμονους παράλληλους μονολόγους με τις ιδεολογικές εμμονές και τις φραξιονιστικές δομές.

Με βάση την μέχρι τώρα πορεία της κυβέρνησης, φαίνεται ότι το κόμμα της ΝΔ βαδίζει προς την κατεύθυνση της σύνδεσης της πολιτικής με την πραγματικότητα, τον επιστημονικό λόγο και τον εκσυγχρονισμό. Αντίθετα στο ΚΙΝΑΛ μοιάζει το ψευδαισθητικό να αντιστέκεται σθεναρά σε βάρος του πραγματικού, έτσι ώστε η σχέση της απόστασης του κόμματος με την πραγματικότητα, αλλά και τους πολίτες, σιγά-σιγά να διευρύνεται στον κυκεώνα θέσεων και αντιθέσεων, σε φαντασιακό επίπεδο, διακινδυνεύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την ίδια την υπόσταση του.