Οι πόλεις αναβαθμίζονται δρόμο-δρόμο. Και οι δρόμοι των πόλεων και της ζωής φτιάχνονται καθώς προχωράμε. Η οδός Αλέξανδρου Σβώλου στη Θεσσαλονίκη έχει μία απόκρυφη, φίνα γοητεία. Είναι η μαγική κουίντα του κέντρου της πόλης. Ένας υπέροχος δια-δρόμος, που σκίζει οριζόντια και παράλληλα προς τη θάλασσα τον ιστορικό πυρήνα, διατηρώντας ήπιο και ανθρώπινο χαρακτήρα, χωρίς την ενοχλητική σκληρή κυκλοφορία.
Σε αντίθεση με τη νοητή της πρόεκταση, την Ερμού, είναι πράσινη και δροσερή, διατηρώντας ανέπαφα τα στοιχεία της μικρογειτονιάς, με νοσταλγικές προσόψεις και ζωντανό ισόγειο. Κόβει σαν ξυράφι τον εμβληματικό πεζόδρομο της Γούναρη και ακουμπάει υπό γωνία, συνομιλώντας με τις περίφημες διαγωνίους της πόλης.
Νοηματοδοτεί διαχρονικά το ανέμελο φοιτητικό κατέβασμα Πανεπιστήμιο-Κέντρο για όλες τις γενιές που πέρασαν απο τη Θεσσαλονίκη. Συμπυκνώνει ατμοσφαιρικά την καλλιτεχνική εναλλακτικότητα, διασυνδέοντας σαν κεντρικό αδιόρατο νήμα μικρά στέκια, τους ιστορικούς κινηματογράφους, τη δημοτική βιβλιοθήκη και ιδιωτικές αβάντ-γκαρντ βιτρίνες που θα μπορούσαν στο μέλλον να πολλαπλασιαστούν. Η κουίντα μπορεί να γίνει προσκήνιο, εξάλλου είναι γεωμετρικός τόπος της συλλογικής νεανικής μνήμης της πόλης...
Ένα ελάχιστο προοίμιο, για κάθε δρόμο και μετά ένα μικρό πλάνο ανάπλασης είναι η προϋπόθεση για να ανασυγκροτήσουμε τη χαμένη συνοχή των πόλεων.
22°
