Η Φωτεινή Πιπιλή μιλάει στην ATHENS VOICE για την υποψηφιότητά της με τη Νέα Δημοκρατία στην Α' Αθηνών.
Θέλω με απλά λόγια να μου πείτε για ποιο λόγο νομίζετε ότι απέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν θα σταθώ στους Βαρουφακισμούς του πρώτου εξαμήνου, ούτε στην αλλοπρόσαλλη οικονομική πολιτική στη συνέχεια, όπου εις το όνομα των πολλών τελικώς υποβαθμίστηκαν «οι πολλοί». Όταν το κράτος στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην υπέρμετρη φορολογία, αντί της παραγωγής, των εξαγωγών, είναι λογικό να πληρώνονται τελικά όλοι οι εργαζόμενοι από τις εισφορές που δίνουν οι ίδιοι και ταυτόχρονα να πληρώνουν κι ένα αργοκίνητο δημόσιο, όπου τελικά η μόνη «μεταρρύθμιση» είναι η πρόσληψη χιλιάδων Καρανικαίων και των συγγενών αυτών.
Για μένα, όμως, η μεγάλη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ –ιστορική σ’ ένα βαθμό– είναι που δεν επαλήθευσε σχεδόν κανένα από τα οράματα της Αριστεράς, που, παρά τον εμφύλιο σπαραγμό, εξακολουθούσαν να σαγηνεύουν αρκετούς. Άλλωστε, η σημαντικότατη πρωτοβουλία του Κωνσταντίνου Καραμανλή να νομιμοποιήσει το ΚΚΕ και η ταυτόχρονη παρουσία στα κοινοβουλευτικά έδρανα προσωπικοτήτων όπως ο Ηλιού, ο Φλωράκης, ο Κύρκος, ο Παπαγιαννάκης και άλλων, μετριοπαθών εκφραστών των ιδεών της, καλλιέργησαν μια φιλική και αποδεκτή σχέση με την κοινωνία – και το συντηρητικό της κομμάτι. Οπότε καταλάγιασαν τα πάθη και κυριάρχησαν οι καλές στιγμές. Κι αυτό το όραμα που συγκινούσε, να, πως η αριστερά είναι έντιμη a priori, κάπως «αγιορείτικη» στον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς, πιο κοντά στον άνθρωπο, πιο φιλική στον εργαζόμενο, στο περιβάλλον πιο ανεκτική, πως είναι η βάση για την πνευματική και καλλιτεχνική αναβάθμιση της χώρας, διαλύθηκε πολύ νωρίς, μαζί με τον μύθο περί κατάργησης του ΕΝΦΙΑ και της πληρωμής των διοδίων.
Αντί όλων αυτών, ο ριζοσπαστισμός του ΣΥΡΙΖΑ εξαντλήθηκε σε ακρότητες πολιτικής συμπεριφοράς, σε ανατριχιαστικές για την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης δηλώσεις του τύπου, η αριστεία είναι ρετσινιά...! Σε διχαστικές ομιλίες του ίδιου του πρωθυπουργού, σε διαπλεκόμενες σχέσεις με τις ελίτ, σε νεοπλουτίστικες συμπεριφορές και ανθρωποβόρες κραυγές τύπου Πολάκη.
Πιστεύω πως κυρίως για αυτά απέτυχε παταγωδώς, γιατί δεν άφησε τίποτε από τις «καταδικαστέες» συμπεριφορές των λεγόμενων παλαιών, αστικών κομμάτων χωρίς να τις «ενδυθεί».
Επομένως εκτός από πολιτική ήταν και η πολιτιστική συμπεριφορά που οδήγησε στην αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ;
Ακριβώς. Την ίδια ώρα που στις ευρωπαϊκές χώρες γίνεται προσπάθεια για τον επανακαθορισμό των αξιών –με τη συμμετοχή πολλών νέων– προκειμένου να δοθεί απάντηση στα σκληρά ερωτήματα που δημιουργεί το μεταναστευτικό και προσφυγικό ρεύμα, στην Ελλάδα η οικονομική κρίση αποτελείωσε την, ούτως ή άλλως, ελλειμματική πολιτική του πολιτισμού. Διανύσαμε μια μακρά περίοδο ταύτισης της έννοιας πολιτισμός –πάντα με την και πολύ «large» χορηγία του κράτους– ταυτίζοντάς την με τις μαζικές συναυλίες ανά την ύπαιθρο ή τη δημιουργία τοπικών κρατικών θεάτρων που απλώς δημιουργούσαν τακτοποιήσεις ημετέρων. Απουσιάζει παντελώς, διαχρονικά και διακομματικά, ο σχεδιασμός και η κατεύθυνση.
Σωστά… Διαχρονικά και διακομματικά. Άρα γιατί να αλλάξει τώρα αυτό;
Να σας δώσω παράδειγμα συγκριτικό. Ήταν, σαφώς, κεντρική πολιτική απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή να αναδείξει η Ελλάδα και μάλιστα σε εποχές φτώχειας και μετανάστευσης –μετά την κατοχή και τον εμφύλιο- τον θησαυρό των μνημείων της. Το έκανε, ανοίγοντάς τον στο παγκόσμιο κοινό, με τη δημιουργία του Φεστιβάλ Ωδείου Ηρώδου του Αττικού και Επιδαύρου.
Αυτό το παράδειγμα έφερα στη συζήτηση που είχα με τον πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη, σε ανύποπτο χρόνο, όπου του εξέθεσα τον προβληματισμό μου για την έλλειψη στρατηγικής για την ταυτόχρονη ανάδειξη των εννοιών Πολιτισμός - Περιβάλλον - Πολιτισμός της καθημερινότητας. Γιατί, τι να την κάνω εγώ την προσωρινή ανάταση από μια παράσταση αρχαίου δράματος, ή όπερας, στο Ηρώδειο, όταν βγαίνοντας, επανέρχεσαι βίαια σε μια πραγματικότητα όπου τα κτίρια, τα σπίτια, τα μνημεία είναι βανδαλισμένα από μουτζούρες. Όταν δεν υπάρχει πεζοδρόμιο ασφαλές και καθαρό. Όταν τα λιγοστά πάρκα και πεζόδρομοι είναι πλέον απροσπέλαστα για τους πεζούς και είναι θέσεις για παρκάρισμα μοτοσικλετών, ή αραλίκι σε τραπεζοκαθίσματα καφετεριών. Τι να τον κάνω τον τίτλο της Αθήνας «Πρωτεύουσα της καινοτομίας», όταν πρόσφατη έρευνα της Ένωσης Ξενοδόχων Αθηνών – Αττικής - Αργοσαρωνικού κατέγραψε τα παράπονα των τουριστών, για τα χάλια πεζοδρόμια, την αισθητική κακοποίηση με μπογιές παντού, τα ερειπωμένα κτίρια, την επαιτεία και την παντελή έλλειψη ενημερωτικών πινακίδων. Αν είναι δυνατόν...! Ζούμε σε μία πόλη που καμαρώνει για τα εκατομμύρια των επισκεπτών της, και ακόμη δεν υπάρχουν παντού –μα παντού– ταμπέλες δίγλωσσες στους δρόμους και τους χώρους. Γνωρίζοντας την ευαισθησία του Κυριάκου Μητσοτάκη για το περιβάλλον τού έθεσα ένα ακόμη θέμα. Πως δεν έχει ληφθεί κανένα μέτρο για την προστασία του υδάτινου πλούτου της χώρας και πως θα πρέπει, επιτέλους, να υπάρχουν κανόνες στην επισκεψιμότητα σε λίμνες, ποτάμια, καταρράκτες, υδροβιότοπους, όπου τους καλοκαιρινούς μήνες γίνεται επέλαση χιλιάδων, με αποτέλεσμα την καταστροφή του φυσικού τοπίου αλλά και του υδρόβιου πλούτου. Αυτές μου οι απόψεις και τα σχέδιά μου τον οδήγησαν να με ορίσει σύμβουλό του για τον Πολιτισμό της Καθημερινότητας που είναι και το προεκλογικό μου σύνθημα. Αυτή είναι η απάντηση.
Προσωπικά μου αρέσει που επιμένετε να μιλάτε για τον βανδαλισμό με μπογιές και συνθήματα παντού…
Εννοείται. Και πώς αντιμετωπίζεται το φαινόμενο; Μα φυσικά με προληπτική αστυνόμευση –λείπει σε όλα τα επίπεδα– και κυρίως με τον τρόπο τιμωρίας των βανδάλων. Γιατί αν τώρα αισθάνονται ασφαλείς και ελεύθεροι να καταστρέψουν μία προτομή, ένα φρεσκοβαμμένο νεοκλασικό ή σπίτι, μια κολώνα της ΔΕΗ γεμίζοντάς την αυτοκόλλητες διαφημίσεις –απλώς γιατί έτσι γουστάρουν–, τη στιγμή που θα ληφθούν μέτρα το φαινόμενο θα ελαχιστοποιηθεί με την εφαρμογή κλασικών κανόνων που ισχύουν αλλού. Η «σύλληψη» θα έχει να κάνει με την επιβολή ποινής κοινωνικής εργασίας. «Βάψ’ το πάλι από την αρχή και πήγαινε το βράδυ με το συνεργείο του Δήμου να καθαρίσεις τις κολώνες και τα καφάο του ΟΤΕ από τη σαβούρα». Να δω, θα το ξανακάνει;
Ανήκετε σε ένα, κατά βάση, συντηρητικό κόμμα, όμως ήσασταν από αυτούς που τολμήσατε από την αρχή να σταθείτε ενεργά στο πλευρό του κινήματος για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.
Ξεκίνησα από νεαρή από το προοδευτικό γυναικείο περιοδικό Πάνθεον, όπου η έρευνά μου και οι επαφές μου με εξοβελιστέες, τότε, ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες διαμόρφωσε τις πεποιθήσεις μου. Είναι η αλήθεια πως ξάφνιασα ακόμα και πολλούς στο κόμμα μου, όταν ως βουλευτής μετείχα στις εκδηλώσεις του Gay Pride. Όμως –να το πούμε κι αυτό– ουδείς από την ηγεσία της ΝΔ –παλαιότερα– δεν με εμπόδισε, αντιθέτως, την εκπροσωπούσα και επισήμως. Ίσως γιατί είχα ένα σταθερό επιχείρημα. Τα δικαιώματα δεν είναι ούτε straight ούτε gay. Είναι αξίες για όλους.
23°
