Η Ελλάδα αλλάζει όχι γιατί ξαφνικά εμπέδωσε τον φιλελευθερισμό, αλλά γιατί επέστρεψε στην απλή λογική.
Η επόμενη μέρα θα είναι δύσκολη και δεν είναι χρήσιμο να καλλιεργούνται μεγάλες προσδοκίες, έτσι γενικώς. Η κοινωνία έχει τραυματιστεί σοβαρά, ο διχασμός της είναι βαθύτατος, το κράτος παραπαίει, η εκπαίδευση έχει ξεχαρβαλωθεί με σχέδιο, η βία έχει εξαπλωθεί με πρόθεση, οι τράπεζες ζορίζονται και η ανάπτυξη έχει μείνει σχεδόν 5 χρόνια πίσω. Έχουμε ακόμα capital controls. Ενώ η Ευρώπη προσπαθεί να θυμηθεί εικόνες από την κρίση, η Ελλάδα σχεδιάζει ακόμα πώς θα την ξεπεράσει.
Όσοι γράφαμε εδώ και ένα χρόνο ότι η Ελλάδα αλλάζει, δικαιωθήκαμε. Μπορεί μια σχετική πλειοψηφία να πείστηκε από τους λαϊκιστές ότι ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης μπορούσαν να εκβιάσουν το σύμπαν για να μας δανείζει στο διηνεκές, αλλά η εξαπάτηση δεν διαρκεί αιώνια. Οι συμπολίτες μέσα στην απελπισία τους δοκίμασαν και το αριστερολαϊκιστικό μήλο, το βρήκαν στυφό και το παράτησαν. Μισοδαγκωμένο. Αν κατάλαβαν ότι η στυφάδα οφείλονταν στα τοξικά που περιείχε έχει καλώς. Αλλά και να μην το κατάλαβαν δεν πειράζει. Φτάνει που το παράτησαν. Όπως εγκαταλείπουν σταδιακά και όλα τα τοξικοειδή που έφερε στην επιφάνεια η κρίση έστω και αν υπάρχουν ακόμα μερίδες συμπολιτών μας που εκδικούνται τον εαυτό τους ψηφίζοντας τον Γιάνη ή τον Βελόπουλο. Αργεί ακόμα η πλήρης ίαση.
Η Ελλάδα αλλάζει όχι γιατί ξαφνικά εμπέδωσε τον φιλελευθερισμό, αλλά γιατί επέστρεψε στην απλή λογική. Ικανό μέρος της κατάλαβε ότι ο καλός κρατικός καπιταλισμός τέλειωσε και κάπως αλλιώς πρέπει να την ψάξουμε. Παλιομοδίτικα σχήματα του στιλ ΚΙΝΑΛ που θέλουν να επαναφέρουν τον «σοσιαλισμό με τα λεφτά των άλλων» φυσιολογικά φυλλορροούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν θα πέσει στο μέλλον κάτω από 20%. Όσο ένα μέρος του προλεταριάτου και της μεσαίας τάξης απεχθάνεται την ΕΕ και εμπιστεύεται μια θολή αριστερή δήθεν αντισυστημική ιδεολογία ως εργαλείο επίλυσης των προβλημάτων του, ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιβιώνει. Το κακό είναι ότι δεν θα μετεξελιχτεί σε σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα. Δεν τον συμφέρει και δεν θα το κάνει. Ο πολύχρωμος εχθροπαθής λαϊκισμός έχει δρόμο στην Ευρώπη και αυτός ο δρόμος θα τον κρατήσει ανθηρό. Είναι τελείως φυσιολογικό το σωμάτιο του καπιταλισμού να έχει και το αντισωμάτιό του. Ειδικά σε μια χώρα στην οποία επιβιώνει χαλαρά σοβιετόφιλο κομμουνιστικό κόμμα. Η Μόρια προμηνύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του μέλλοντος θα είναι και ξενοφοβικός.
Αν το 40% αποφασίζει να πορευτεί με την κεντροδεξιά ως τη μόνη βιώσιμη λύση, το υπόλοιπο μέρος της κοινωνίας θα σταθεί περισσότερο επιφυλακτικά, παρά εχθρικά. Η πλειοψηφία είναι πια ώριμη να δεχτεί αλλαγές οι οποίες όμως δεν θα της επιβληθούν από πάνω. Θα πρέπει να πειστεί για την αναγκαιότητά τους και να συνεργαστεί. Για παράδειγμα είναι έτοιμη να δεχτεί την απαλοιφή της βίας στα πανεπιστήμια; Είναι αλλά απαιτείται σοβαρό επιχειρησιακό σχέδιο, μηδενική ανοχή, πολιτική βούληση και συνεργασία της πανεπιστημιακής κοινότητας. Κάποια στιγμή θα πρέπει να ενεργοποιηθούν τα πειθαρχικά και η ποινή της διαγραφής. Να γίνει αποδεκτή η παρουσία ένστολης αστυνομικής δύναμης στους χώρους, όπως σε όλο τον κόσμο. Οι ιδέες να διακινούνται όσο ακραίες και αν είναι. Όχι όμως η βία μιας και η βία είναι πάντοτε φασιστική. Και η Ελλάδα είναι μια δημοκρατική χώρα.
Το ιδεολογικό πρόταγμα της κοινωνίας των ανοικτών θεσμών και της ελεύθερης οικονομίας θα πρέπει να ανταγωνιστεί με επιμονή και συνέπεια την αριστερολαϊκιστική μυθοπλασία της αντιπολίτευσης που υπαινίσσεται τον «παράδεισο του ολοκληρωτισμού». Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι φίλοι του αν και θριαμβευτές απέτυχαν να κάνουν κοινωνικά αποδεκτή την καθεστωτική τους αντίληψη για μια κλειστή, φοβική, αντιπαραγωγική κοινωνία. Έστω και αν το προσπάθησαν ποικιλοτρόπως χρησιμοποιώντας βοήθειες από το πιο άθλιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα που βρήκε σ’ αυτούς τη βακτηρία στήριξής του.
Ο διχαστικός λόγος, η εργαλειοποίηση της δικαιοσύνης, η ανοχή στην εγκληματικότητα, η αποσάθρωση της εκπαίδευσης, ο αντιπαραγωγισμός, αν και ενδύθηκαν αριστερό, οικολογικό, δικαιωματικό και φιλολαϊκό μανδύα, δεν πέρασαν στον κόσμο ως συστατικά ενός νέου κοινωνικού μοντέλου. Ακόμα και οι σημερινοί ψηφοφόροι τους δεν τα ενστερνίζονται στο σύνολό τους. Γι’ αυτό και το πολιτικό Κέντρο μπορεί να κάνει τη ρελάνς απέναντι σε ένα πλήθος που στέκει μετέωρο. Να προβάλει την εικόνα του μοντέλου του, να την επικοινωνήσει έξυπνα και με στιβαρό πολιτικό σχέδιο να την εγκαταστήσει στην κοινωνία. Ο πολίτης της μεσαίας τάξης και όχι μόνο πρέπει να καταλάβει π.χ. ότι το πτυχίο δεν αρκεί, χρειάζονται πραγματικές γνώσεις και δεξιότητες για να επιχειρήσει, να δουλέψει και να αλλάξει κατηγορία. Δεν θα πρέπει να λέει όχι στις μεγάλες επενδύσεις με πρόσχημα την καταστροφή του περιβάλλοντος αλλά ναι στη βιώσιμη ανάπτυξη. Η αναδιανομή πλούτου προϋποθέτει την παραγωγή πλούτου. Η ασφάλεια θα εμπεδωθεί και με τη χρήση νόμιμης κρατικής βίας δεν γίνεται αλλιώς, πουθενά και ποτέ δεν έγινε.
Η οικονομική και κυρίως πολιτισμική πρόοδος της μεσαίας τάξης θα συμπαρασύρει προς τα πάνω και τα αδύναμα στρώματα, θα δώσει δουλειά, θα ενσωματώσει τους μετανάστες. Θα επιβάλει στις ολιχαρχικές οικονομικές ελίτ διάφανους και δημοκρατικούς όρους παιχνιδιού. Και φυσικά θα της δώσει την ευκαιρία να αξιώσει πολιτική ισχύ. Να εισέλθει στα υψηλά κλιμάκια των πολιτικών κομμάτων και να διαμορφώνει αυτή το μέλλον της χώρας. Αναζητάμε μια νέα ελίτ που θα ηγηθεί στην εποχή που έρχεται και αυτό ο Μητσοτάκης όχι μόνο το έχει πιάσει αλλά σχεδιάζει να το κάνει πολιτική πράξη. «Κάν’ το όπως ο Μακρόν». Αν θέλουμε να γυρίσουν τα παιδιά της μεσαίας και ανώτερης τάξης πίσω στην πατρίδα είναι γιατί τα θέλουμε στη θέση του οδηγού και όχι για να μας γεροκομήσουν. Οδηγούς στο όχημα της ανάπτυξης όπου και τα παιδιά του ΕΠΑΛ, του ΙΕΚ του ΤΕΙ δεν θα έχουν ένα βοηθητικό ρολάκι αλλά ρόλο βασικό γιατί αυτά θα εφαρμόσουν την θεωρία και θα ξαναχτίσουν την πατρίδα.
Κοιτάξτε πώς διέλυσαν την τεχνολογική εκπαίδευση κάθε βαθμίδας. Δεν το έκαναν μόνο για πελατειακούς λόγους, για να πουλήσουν σε όλους ντεμέκ επιστημοσύνη. Προσπάθησαν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο θεωρίας και πρακτικής, να μας κρατήσουν σε ένα εσωτερικό νταλαβέρι φτηνών υπηρεσιών με αυτούς ως λυτρωτές μέσω επιδομάτων. Από χρήματα που απέφερε η φορολογική επιδρομή στα εισοδήματα της μεσαίας τάξης. Μια κοινωνία φτώχειας που θα ξεθυμαίνει καταγγέλλοντας τον καπιταλισμό, το ευρώ, και τον νεοφιλελευθερισμό, αυτόν τον καινοφανή μπαμπούλα του πόπολου. Που θα προσκυνά το εικόνισμα του Άρη.
Η μεθοδευμένη αντιαναπτυξιακή πολιτική επίτεινε το brain drain. Ήταν στόχος. Όμως οι μηχανικοί που μετανάστευσαν στη Μέση Ανατολή έχουν αποκομίσει εκτός από χρήματα και υψηλού επιπέδου εμπειρία και γνώση. Θα γυρίσουν μόνο αν πρόκειται να την αξιοποιήσουν και εδώ έστω και αν πληρωθούν με λιγότερα. Γι’ αυτό χρειάζονται μεγάλα deals και μεγάλα έργα. Και γι’ αυτό δεν έγιναν. Και αυτά θα χρειαστούν τεχνικούς, εφαρμοστές, μεταφορείς, λογιστές και αποθηκάριους και πρέπει να τους έχουμε. Γι’ αυτό η τεχνολογική εκπαίδευση πρέπει να είναι προτεραιότητα της νέας διακυβέρνησης. Αν αυτό γίνει αντιληπτό τότε θα δεχτεί και η παρακμασμένη εκπαιδευτική κοινότητα τις αλλαγές που θα την ξεβολέψουν. Γιατί αν δεν την ξεβολέψουν δεν θα είναι αλλαγές.
Όταν αρχίσει να δουλεύει σοβαρά η οικονομία όλα θα γίνουν πιο εύκολα και κυρίως πιο αποδεκτά. Και η βία θα απαξιωθεί και θα παρακμάσει και οι πόλεις μας θα γίνουν βιώσιμες, και το σύστημα Υγείας θα αναπτερωθεί και η διεθνής εικόνα της χώρας θα βελτιωθεί. Και τότε οι συμμαχίες θα λειτουργούν διαφορετικά και η ένταση στην περιοχή θα μειωθεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και γενικώς η εγχώρια αριστερά συμβολίζουν και εκπροσωπούν όσο κανένα άλλο κόμμα, το παλιό. Γι’ αυτό και οι συνεχείς αναφορές στον εμφύλιο, στον Βελουχιώτη, στη δεκαετία του 60, στη χούντα. Αυτό είναι δυστύχημα μιας και στερεί από την πολιτική σκηνή μια γόνιμη αντιπολιτευτική δύναμη. Απέναντι σ’ αυτό ευτυχώς και ευφυώς, ο Κυριάκος αντέταξε την «ήρεμη δημιουργική δύναμη». Δεν κυλίστηκε στο παλιό ματωμένο αλώνι. Ούτε καν στο άφθονο αίμα που κάηκε στο Μάτι. Και γι’ αυτό έπεισε και νίκησε. Μένει να αποδείξει ότι η δύναμη αυτή μπορεί να κάνει και πολύ ωφέλιμο έργο. Και μάλιστα γρήγορα. Δηλαδή να αξιώσει πολιτική ισχύ. Να ενώσει ξανά την κοινωνία και να την ωθήσει μπροστά. Όσο και αν πρέπει να είμαστε συγκρατημένοι οι προσδοκίες δεν κρύβονται.
