Έντονο παρασκήνιο μεταξύ ΚΙΝΑΛ - ΣΥΡΙΖΑ

Τα πρόσωπα ήταν ξαναμμένα από την προσπάθεια που κατέβαλαν για να αποκρυπτογραφήσουν τα αποτελέσματα του 1ου γύρου των εκλογών. Η Φώφη Γεννηματά, κληρονόμος εθιμικώ τω δικαίω, της νοοτροπίας της ιστορικής ομάδας των «Γεννηματικών», δηλαδή της συνωμοσιολογικής εκδοχής της ιστορίας, είχε καταλήξει με τους συνεργάτες της στην απλή διατύπωση μίας ακόμη πιο απλούστερης πολιτικής εξίσωσης. Το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή το ΚΙΝΑΛ, απώλεσε στις Ευρωεκλογές ό,τι ήταν να χάσει από διαρροές ψηφοφόρων προς τη Νέα Δημοκρατία. Τελεία. Το σύνολο της δεξιάς ψήφου, που για κάποιους λόγους επέμενε να παραμένει στη Χαριλάου Τρικούπη, τράβηξε για την Πειραιώς. Δεν χρειάζεται να είσαι αστροφυσικός για να το κατανοήσεις.

Επομένως αυτό που απέμεινε στην ομάδα της Φώφης Γεννηματά ήταν να προσχωρήσει στην αποτίμηση των πιθανών «εισροών» ψηφοφόρων στο ΚΙΝΑΛ από άλλους πολιτικούς χώρους, δηλαδή την Αριστερά, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ, κατά  τη γνωστή ιστορία των παιδιών του Ζεβεδαίου. Πρόκειται βεβαίως για μία χαρακτηριστική απεικόνιση των πραγματικών αναλυτικών δυνατοτήτων της υπαρκτής μετα-πασοκικής Κεντροαριστεράς.

Κάπου σε αυτό το σημείο της ανάλυσης τέλειωσε και το καύσιμο, απαραίτητο για τη λειτουργία της φαιάς ουσίας που είναι η γλυκόζη. Το αποτέλεσμα αυτού του αιφνίδιου «βραχυκυκλώματος» ήταν η απόφαση εκδίωξης του Βαγγέλη Βενιζέλου από την ολιγομελή παρέα του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ. Η Φώφη Γεννηματά επιτέλους απενοχοποιήθηκε από το προπατορικό αμάρτημά της να υπηρετήσει ως αναπληρωτής υπουργός Άμυνας στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, αποπέμποντας εκείνον που την έκανε υπουργό. Διότι κάπως έτσι γράφεται η ιστορία στις τάξεις των «Γεννηματικών». Με καθαρό πρόσωπο, λοιπόν, η ηγέτης του ΚΙΝΑΛ μπορούσε πλέον να στείλει μηνύματα προς τους σφετεριστές του θρόνου. Ο βασικός αποδέκτης ήταν ο Νίκος Ανδρουλάκης, τον οποίο στήριξε ο Βενιζέλος και ο οποίος κατάφερε στις Ευρωεκλογές όχι μόνο να εκλεγεί αλλά και να συγκεντρώσει 173.000 σταυρούς. Άναψε κόκκινο alarm στο γραφείο της κυρίας Γεννηματά στη Χαριλάου Τρικούπη. Ο Ανδρουλάκης ήταν πια πολύ ισχυρός. Δηλαδή, απειλητικός. Επελέγη λοιπόν ως «ερίφιο» (πιθανότατα εν αγνοία του) για την τελετουργία της πολιτικής εκδοροσφαγής, ο Γιώργος Καμίνης, ο οποίος απέτυχε στις Ευρωεκλογές, είναι «ολίγον αριστερίζων», καλό παιδί με αστική ευγένεια, καθόλου απειλητικός και περνά (αυτό πού το πας) απαρατήρητος όπου και αν βρεθεί. Δηλαδή το «πουλέν» της Γεννηματά ως προς το αριστερό πρόσημο του ΚΙΝΑΛ στις εθνικές εκλογές προκειμένου να γοητεύσει ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο Γιώργος Καμίνης. Τέλεια.

Κάτω από το αυλάκι, προς Πάτρα μεριά, παιζόταν ένα άλλο αλλά κομβικής σημασίας δράμα. Το ΚΙΝΑΛ πίστευε πως ο Κατσιφάρας θα κέρδιζε την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας. Η Φώφη Γεννηματά πήρε από το χέρι τον Γιώργο Παπανδρέου, κατέβηκαν στην Αχαΐα, μίλησαν με όλους για να στηρίξουν τον άνθρωπό τους. Λογικά πράγματα. Όμως, επειδή ο διάολος έχει πολλά ποδάρια, κάποιος Σπηλιόπουλος, άνθρωπος όπως λέγεται του Βενιζέλου, κατέβαινε και αυτός υποψήφιος. Επειδή στην Αχαΐα δεν υπάρχουν μυστικά, οι πάντες γνώριζαν πως στον Β΄ γύρο οι ψήφοι του Κώστα Σπηλιόπουλου (πρώην βουλευτής και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ) θα πήγαιναν πακέτο στον Φαρμάκη, τον εκλεκτό της ΝΔ, όπερ και εγένετο (αλλά αυτό δεν είχε καταγραφεί ακόμη στην κάλπη). Η κυρία Γεννηματά δεν θα μπορούσε να το καταπιεί με τίποτε. Ούτε και ο Γιώργος Παπανδρέου, για να είμεθα ειλικρινείς. Ήταν ένα ξεκάθαρο casus belli.

Το Σάββατο, λοιπόν, η έβδομη ημέρα κατά το εβραϊκό ημερολόγιο (Σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου) ο Βαγγέλης Βενιζέλος περνούσε το κατώφλι (για τελευταία φορά) της Χαριλάου Τρικούπη. Ήξερε πού πήγαινε και γνώριζε τι τον περίμενε. Δεν ανέμενε ωστόσο να αντιμετωπίσει αυτή τη διαδικασία. Ο λόγος είναι απλός. Στο πολιτικό του βιογραφικό αναπόφευκτά θα προστίθετο μία ασήμαντη μεν, αλλά συμβολικά δύσκολο να χωνευτεί λεπτομέρεια. «Το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, επί 27 έτη βουλευτής, υπουργός, αντιπρόεδρος και αναπληρωτής πρωθυπουργός, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και καθηγητής (ο νεότερος όταν εξελέγη) του Συνταγματικού Δικαίου, εξεδιώχθη από το κόμμα του από τη Φώφη Γεννηματά». Αυτή την τελευταία φράση κανείς δεν δύναται να την καταπιεί αδιαμαρτύρητα. Είναι πολύ βαρύ. Είναι ασήκωτο. Ακόμη και ο συνήθως ψύχραιμος μέχρι παρεξηγήσεως Κώστας Σημίτης αντέδρασε εν θερμώ. «Η Φώφη; Κοίτα να δεις» ανέκραξαν τα καφενεία της ελληνικής ενδοχώρας.

Το σκηνικό, καθώς και οι πρωταγωνιστές, θύμιζαν πολύ τη μυθιστορηματική σκηνογραφία του Μαρκές. Ίντριγκα, προσωπικά πάθη, έντονα συναισθήματα, πολιτικά οιδιπόδεια, δολοφονία χαρακτήρων, σύνδρομο των Ατρειδών και δεν συμμαζεύεται. Στα χρονικά της Χαριλάου Τρικούπη θα αποτυπωνόταν εφεξής αυτό το μοιραίο Σάββατο ως «Η ημέρα της εκτέλεσης του Πατριάρχη» ή, σε μία άλλη εκδοχή, «Εξόντωση στο Πολιτικό Γραφείο».

«Καλά, δεν ρώτησαν καν την Εύα Καϊλή;» διερωτήθηκαν οι σοβαροί αναλυτές στα δημοσιογραφικά και πολιτικά γραφεία της πρωτεύουσας. Και είναι αλήθεια πως η κυρία ευρωβουλευτής, πνευματικό τέκνο του εκ Θεσσαλονίκης Βενιζελισμού (του Βαγγέλη για να εξηγούμεθα), διαθέτει εμπειρία σε «πολιτικές εκτελέσεις». Οι πάντες ενθυμούνται πώς η κοπέλα αναγκάστηκε να ξυπνήσει χαράματα εκείνη την ημέρα (οι κακές γλώσσες υποστηρίζουν πως ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που σηκωνόταν τόσο νωρίς για δουλειά) ώστε να είναι στημένη στις 8 το πρωί στη Βουλή για να προβεί στην ιστορική (πια) δήλωση «Ο Γιώργος Παπανδρέου πρέπει να παραιτηθεί». Έτσι άρχισε η αποκαθήλωση του τότε πρωθυπουργού. Ο Γιώργος «εξοντώθηκε» από μία «Εύα» και ο Βαγγέλης από μία «Φώφη». Κάποιες γυναίκες όντως διαδραματίζουν σοβαρό, τι λέμε τώρα, καταλυτικό ρόλο στην ελληνική πολιτική ιστορία.

Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς τον Βενιζέλο;

«Τίποτε» είναι η απάντηση. Όπως και τίποτε δεν θα κάναμε με την αποχώρηση του Γιώργου Παπανδρέου αμέσως μετά τις εθνικές εκλογές, όπως ο ίδιος είχε ενημερώσει τη Φώφη Γεννηματά εδώ και καιρό. Της είχε ξεκαθαρίσει πως θα αποχωρούσε αμέσως αν το ΚΙΝΑΛ συνεργαζόταν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη για σχηματισμό κυβέρνησης. Καθαρές κουβέντες σημαντικών ανθρώπων, δηλαδή. Εκλέγεσαι χωρίς σταυρό στην Αχαΐα διότι διετέλεσες πρωθυπουργός και αμέσως ανεξαρτητοποιείσαι διότι η αρχηγός σου σχεδιάζει να συνεργαστεί με τον νικητή των εκλογών για σχηματισμό κυβέρνησης. Λες και δεν συνεργάστηκε αυτός με τον Γιώργο Καρατζαφέρη για να σχηματιστεί κυβέρνηση (τότε) αλλά και τον Σαμαρά (επίσης τότε) προκειμένου να βγει η χώρα από το αδιέξοδο. Αυτή η νοοτροπία θυμίζει κάτι από τον Καραγκιόζη. «Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου». Κάπως έτσι σκέφτονται, ως φαίνεται, «οι πρίγκιπες της εύφορης κοιλάδας της Κεντροαριστεράς». Τελικά με ή χωρίς Βενιζέλο ή Παπανδρέου, με η χωρίς τη Φώφη, αλλά πάντα με εμβληματικές φυσιογνωμίες όπως την Εύα Καϊλή ή τον Γιώργο Καμίνη, τον κ. Γρηγοράκο εκ Λακωνίας και όσους άλλους και άλλες, μεγάλους διανοητές και καθοδηγητές της ελληνικής κοινωνίας, η Κεντροαριστερά, στην ιδιότυπη αυτή βαλκανική - βουκολική της εκδοχή, δεν έχει τίποτε να φοβάται. Αυτοεξοντώνεται μια χαρά μόνη της. Δεν χρειάζεται ούτε υπονομευτές ούτε και σαμποτέρ. Ξέρει να αργοπεθαίνει και το χαίρεται. Όσο για το κεντροαριστερό μας μέλλον; Οι απεσταλμένοι στο καταφύγιο της Πυθίας στους Δελφούς επέστρεψαν με τον εξής χρησμό: «Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ γυρίσει κεντροδεξιά (σιγά που δεν είναι) και ο Μητσοτάκης κεντροαριστερά (καλά ας μην τρελαθούμε κιόλας), τότε τα παιδιά του Γαλάτη (τον Μακρόν εννοεί προφανώς) ας εγείρουν προμαχώνες επί της Φαληρικής Ριβιέρας». Το είχε πει ο μακαρίτης: «Μας θέλουνε γκαρσόνια της Ευρώπης». Μα γιατί διαμαρτυρόμεθα; Έχουμε δείξει πως κάνουμε για κάτι άλλο;