Ο ψυχισμός ενός ατόμου στην αφετηρία της εξέλιξης του, από τη γέννησή του και στη συνέχεια, χαρακτηρίζεται από δύο βασικά στοιχεία τα οποία αφορούν τόσο στην ψυχική λειτουργία όσο και στην ψυχική δομή, το ψευδαισθητικό και το ναρκισσιστικό. Για πολλούς, στην ενήλικη ζωή, αυτά τα δυο ψυχικά χαρακτηριστικά, μειώνονται δραστικά, για άλλους εξακολουθούν και υπάρχουν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία, την ικανότητα αντίληψης της πραγματικότητας, αλλά και την ικανότητα επεξεργασίας των τραυματικών γεγονότων.
Στα πολιτικά κόμματα, στην προκειμένη περίπτωση στα κόμματα της κομμουνιστικής αριστεράς, ο μύθος, το ψευδαισθητικό και το ουτοπικό, όπως και μια ναρκισσιστική συμπεριφορά, θα εκδηλωθούν στις πολιτικές απόψεις και κυρίως στις πράξεις. Ένα κόμμα δεν αποτελεί παρά ένα ενιαίο ψυχικό υποκείμενο, λειτουργεί και συμπεριφέρεται όπως ένα άτομο. Σ’ αυτή τη διαδικασία βασικό ρόλο παίζει η πίστη στην ιδεολογία, η οποία προφανώς και είναι ένας ορθολογικός μύθος, ωστόσο, απόλυτα συνεκτικός αναφορικά με την ενότητα του χώρου, της οποίας βασικό συστατικό είναι ο ναρκισσισμός των μελών.
Με βάση αυτήν την υπόθεση, το γεγονός ότι χρειάστηκαν 51 χρόνια μετά τη διάσπαση του ΚΚ το 1968, όπως επίσης και μετά από μεταγενέστερες αλλεπάλληλες διασπάσεις ώστε μέλη της πάλε ποτέ ανανεωτικής κομμουνιστικής αριστεράς, να καταφέρουν το 2019 να προτάξουν ως βασικό πολιτικό στίγμα του χώρου τη σοσιαλδημοκρατία, αποτελεί, εάν δεν πρόκειται για ένα ακόμα παιχνίδι τακτικής, πολιτικό γεγονός. Γιατί είναι πράγματι σημαντικό ότι στη διακήρυξη τους, τα συγκεκριμένα μέλη της «ανανεωτικής αριστεράς», έστω κι αν ακόμα εξακολουθούν να διατηρούν αυτόν τον τίτλο, για πρώτη φορά αυτοπροσδιορίζονται ως έλληνες σοσιαλδημοκράτες. Σαν κάπως να έγινε μια κάποια μετακίνηση από τον κόσμο του φαντασιακού στην πραγματικότητα. Αυτό φυσικά επικυρώνεται και με τη συμμετοχή αυτής της κίνησης στο ΚΙΝΑΛ.
Στο σημείο αυτό να επισημανθεί ότι η ιδεολογία ως μηχανισμός άμυνας αλλά και ως καταναγκασμός για επανάληψη ασκεί στον ανθρώπινο ψυχισμό τεράστια γοητεία, ώστε να παραμένουμε καθηλωμένοι σε πρώιμες αναπτυξιακές θέσεις επιστρέφοντας στα ίδια και στα ίδια και τελικά μέσα από άλλα διανοητικά σχήματα να επαναλαμβάνουμε τις ίδιες συμπεριφορές.
Η σοσιαλδημοκρατία, ως πολιτικός χώρος είναι ιστορικά καταγεγραμμένο ότι αποτέλεσε και αποτελεί το αντίπαλο δέος της κομμουνιστικής αριστεράς οι δυνάμεις της οποίας της αντιπαρατέθηκαν λυσσαλέα. Αυτό και μόνο αρκεί για να γίνει κατανοητό πως είναι σχεδόν αδύνατον ένας κομμουνιστής να μετατραπεί σε σοσιαλδημοκράτη. Είναι ζήτημα ψυχικής καθήλωσης το οποίο μετατρέπεται σε ζήτημα ψυχικής ισορροπίας ή ανισορροπίας μέσω της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ωστόσο ίσως χρειάζεται να σκεφτούμε ότι η σοσιαλδημοκρατία αποτελεί περισσότερο έναν επιστημονικό, παρά ιδεολογικό χώρο αναφοράς. Αφορά στο πως θα γίνουν τα πράγματα καλύτερα για τους πολλούς, στην πράξη. Η σοσιαλδημοκρατία, στη σύγκρουση ανάμεσα στις απαιτήσεις πλούσιων και φτωχών αποτελεί το μέτρο. Προτάσσει την κοινωνική δικαιοσύνη, τον εκσυγχρονισμό κράτους και θεσμών και ταυτόχρονα την οικονομική ανάπτυξη με βάση την προστασία του περιβάλλοντος, και ως εκ τούτου αποτελεί το αντίπαλο δέος, γενικότερα των συντηρητικών, δεξιών και αριστερών. Ακριβώς γι’ αυτό βρίσκεται διαρκώς αντιμέτωπη με αυτές τις δυνάμεις γιατί επί της ουσίας είναι η μοναδική η οποία αποδέχεται τη λειτουργία μιας τρέχουσας πραγματικότητας, εκείνη του κράτους δικαίου.
Η σοσιαλδημοκρατία, ως επιστημονικό πρόταγμα, αφορά στον τρόπο πώς θα γίνουν τα πράγματα καλύτερα και αποδοτικότερα, για την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών με βάση μια μεταρρυθμιστική και εκσυγχρονιστική λογική και σύμφωνα με τις αρχές μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας. Αυτές οι αντιλήψεις είναι διαμετρικά αντίθετες από κάθε είδους ιδεολογίες και ιδεοληψίες, οι οποίες κρατούν καθηλωμένο τον ψυχισμό των ατόμων, και τελικά και τα ίδια τα άτομα σε πρώιμες αναπτυξιακές θέσεις. Κι όλα αυτά τα βλέπουμε σήμερα να επιβεβαιώνονται από τις πολιτικές της συγκεκριμένης κομμουνιστικογενούς κυβέρνησης.
Ο κόσμος αλλάζει με βάση την επιστήμη και όχι την ιδεολογία και φυσικά την ικανότητα των κυβερνήσεων να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα και τις αντιθέσεις που παράγει. Και βέβαια πραγματικότητα δεν είναι διορισμοί στο δημόσιο, συντάξεις και επιδόματα. Είναι δημιουργικότητα, φαντασία και τόλμη, χτίζοντας μια κοινωνία όσο γίνεται περισσότερο ανοικτή και δημοκρατική.
16°
