Eάν εξαιρέσεις τις ήπιες μορφές ενέργειας –τον ήλιο, τον άνεμο και το νερό– δεν υπάρχει άλλη μορφή που να διαθέτει τόσο μεγάλα, σχεδόν απεριόριστα αποθέματα. Τη συναπαντάς σε κάθε σου βήμα. Ξεχύνεται το πρωί και κατακλύζει το δωμάτιο μόλις ανοίγεις τον υπολογιστή σου. Ελλοχεύει πίσω από το βλέμμα του γείτονά σου. Καπαρώνει το γραφείο σου στη δουλειά. Κυριαρχεί στο δελτίο των οκτώ. Σε περικυκλώνει. Σου κόβει την ανάσα. Περνάει στο αίμα σου. Πιο τοξική και από το πλουτώνιο. Η χολή.
Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσον οι πρωτεργάτες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αγνοούσαν την ύπαρξή της. Ασφαλώς και πίστευαν ή τουλάχιστον εθελοτυφλούσαν ότι θα χεστούν στο τάληρο εάν εφεύρουν έναν τρόπο για να φέρουν τους ανθρώπους εγγύτερα (η ομότιτλη ταινία για το Facebook είναι αποκαλυπτική των προθέσεών τους), αλλά δεν μπορεί να μην παραμόνευε η υποψία σε μια γωνίτσα του μυαλού τους πως έτσι διανοίγουν κι ένα αβυσσαλέο τούνελ, μια γαλαξιακή σκουληκότρυπα, για να ταξιδέψει ανεμπόδιστα η χολή. Όπως μας υπενθυμίζει η Ίζαμπελ Τανγκ στην «Πορνογραφία - Η κρυφή ιστορία του πολιτισμού», δέκα χρόνια νωρίτερα από την έκρηξη των social media, μόνο στις παρυφές του Λος Άντζελες, στην κοιλάδα του Σαν Φερνάντο, ανθούσε μια κολοσσιαία βιομηχανία του σεξ – εκατό εταιρείες παραγωγής πουλούσαν εκτόνωση στους γενετήσιους αδένες. Από τη στιγμή που το Διαδίκτυο –με το YouPorn και αμέτρητα παρεμφερή– έσπευσαν να προσφέρουν τις ίδιες υπηρεσίες δωρεάν κι εχέμυθα, οι περισσότερες από αυτές τις εταιρείες μαράζωσαν, χάσκουν σήμερα σαν τζούφιοι αποστακτήρες σπέρματος. Θα συμβεί άραγε το ίδιο και με τους αποστακτήρες της χολής;
Δεν διαφαίνεται κάτι ανάλογο στον ορίζοντα. Τα μαγαζιά που διακινούν χολή εξακολουθούν να γνωρίζουν πιένες. Όσο η υφήλιος βυθίζεται στην ανέχεια, τόσο μεγαλύτερη νιώθει την ανάγκη να κρατηθεί από κάπου – και η πρώτη σανίδα που της πετάνε συνήθως είναι η μοχθηρία. Εκείνος που πραγματικά λείπει είναι ο χαρισματικός ηγέτης, ο Άρχοντας του Σκότους, ένας Χίτλερ του 21ου αιώνα που θα πάρει από το χεράκι τους παραστρατημένους χολερικούς, θα τους στοιχίσει κατά τετράδες και θα τους ψιθυρίσει καθησυχαστικά στο αυτάκι: «Άκου, μικρέ ανόητε. Δεν θα μισείς έτσι στα κουτουρού, χύμα και τσουβαλάτα. Σπαταλάς ενέργεια. Δαγκώνεις την ουρά σου. Θα σου πω εγώ ποιους θα μισείς. Θα μισείς τους εβραίους. Θα μισείς τους τσιγγάνους. Θα μισείς τις αδερφές. Θα μισείς τους μπολσεβίκους. Θα μισείς όσους λήγουν σε μονό αριθμό. Όσους λήγουν σε ζυγό. Όσους σου πω εγώ κάθε φορά να μισείς». Φερέλπιδες τεχνοκράτες θα τεθούν στην υπηρεσία του Άρχοντα. Όπως κατασκεύασαν κάποτε ειδικά αυλάκια για να τρέχει ανεμπόδιστα το ανθρώπινο λίπος και να μη φρακάρουν τα κρεματόρια –το σημειώνει ο Τζον Κάρεϊ στα «Μεγάλα ρεπορτάζ»–, θα φροντίσουν και τώρα για την απρόσκοπτη ροή της χολής πάνω από συνειδήσεις, υπολήψεις και σταδιοδρομίες, πάνω από όλες τις ζωές που θα κριθούν αναλώσιμες.
Θα προκύψει φυσικά ένα πρόβλημα δυσεπίλυτο, παρόμοιο με τα πυρηνικά απόβλητα. Πού θα αποθηκεύσουμε τόση χολή, όταν δεν θα την έχουμε πια ανάγκη; Μήπως πιστεύουμε ότι θα εξαφανιστεί ως διά μαγείας; Θα την ενσταλάξουμε στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας και, ω του θαύματος, μια ωραία πρωία θα ξυπνήσουμε χωρίς να θυμόμαστε καν την ύπαρξή της, τυλιγμένοι από ένα ιλαρό φως καλοσύνης; Όσοι ποντάρουν σε αυτή την πιθανότητα, δεν δυσκολεύονται και να πιστέψουν ότι ο από μηχανής θεός του μεταβολισμού σε σώζει από την παχυσαρκία μόλις ξεπεράσεις ένα συγκεκριμένο όριο βάρους. Κοιμάσαι διακόσια κιλά και ξυπνάς εβδομήντα. Σύμφωνοι. Εξακολουθείς όμως να βρίσκεσαι στον ίδιο κόσμο ή, μαζί με τα κιλά σου, μετακομίζεις κι εσύ;
