«Θέλω να γυρίσουν οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο, αυτή η «μουσειο-ποίηση» της πόλης ήταν λάθος. Δεν κατεβαίνω για να πάω κόντρα σε κάποιον», δήλωσε στον Αlpha 989 ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Βουλγαράκης.
«Έχω στο ψηφοδέλτιό μου περιπτερά και μανάβη, καλά τα Χάρβαρντ αλλά διαφωνώ ότι μπορούν να παράξουν πολιτική μόνο αυτοί που έχουν τελειώσει πανεπιστημιάρες», είπε χαρακτηριστικά ο Γιώργος Βουλγραράκης.
Σημαντικά σημεία της συνέντευξης:
Πάντα είχα ενδιαφέρον για την Αθήνα και πάντα στις δημοτικές εκλογές υπήρχε εμπλοκή του ονόματός μου. Δεν κατεβαίνω να πάω κόντρα σε κάποιον, απευθύνομαι στο σύνολο των Αθηναίων. «Κατεβαίνω» γιατί θέλω να ενσωματώσω όλη αυτή την εμπειρία που έχω αποκτήσει. Νομίζω ότι στο πρόσωπό μου βρίσκεται η χρυσή τομή του ανθρώπου που ξέρει πώς να διοικεί αλλά ξέρει και τί να ζητάει από αυτούς που τον διοικούν. Επομένως, αυτή η κατασταλαγμένη εμπειρία μου, μού δίνει την δυνατότητα να ασχοληθώ με την πόλη στην οποία ζω και μεγαλώνω τα παιδιά μου.
Δεν θα τολμούσε κανείς να διεκδικήσει τον δήμο της Αθήνας αν ήταν μόνος του. Ήμουν 20 χρόνια βουλευτής Αθηνών, την πόλη την ξέρω, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι συνεργάζονταν μαζί μου για πολλά χρόνια. Έχω κάνει πράγματα για την πόλη.
Έχω στο ψηφοδέλτιό μου περιπτερά, ο οποίος ξέρει τί σημαίνει καθημερινότητα, έχω στο ψηφοδέλτιό μου μανάβη. Έχω ανθρώπους, Αθηναίους, που ξέρουν τί σημαίνει Αθήνα, δεν την ξέρουν από τα χαρτιά.
Τελευταία υπάρχει η άποψη ότι «αν δεν είσαι του Χάρβαρντ, του Κέιμπριτζ ή της Οξφόρδης, δεν μπορείς να κάνεις πολιτική». Αυτό το «καλαμπούρι» με εμένα δεν ισχύει. Βεβαίως αυτοί οι άνθρωποι είναι χρήσιμοι και μπράβο τους που έχουν τελειώσει πανεπιστημιάρες και μπορούν να βοηθάνε και να συμβουλεύουν αλλά δεν μπορούν να παράξουν καθημερινή πολιτική. Τελευταία έχει πέσει πολύ «πτυχ-ίλα».
Στην Αθήνα, αν θα διαβάσατε προγράμματα των διαφόρων που ενδιαφέρονται για την δημαρχία, θα εκπλαγείτε από το πόσο ωραία είναι τα προγράμματα. Αν τα διαβάσετε θα νομίζετε ότι αυτό που θα γίνει τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα, είναι η Αθήνα να αποτελέσει ένα συνδυασμό της Ρώμης, του Παρισιού και της Ν. Υόρκης μαζί.
Στο τέλος της μέρας, βλέπετε ότι ένα πολύ μικρό ποσοστό αυτών των πραγμάτων γίνεται. Αυτό συμβαίνει γιατί λείπει το πρακτικό και κυρίως λείπει η διάθεση των ανθρώπων που ασχολούνται με αυτό, να τσαλακωθούν, να γίνουν σκουπιδιάρηδες για να μαζέψουν τα σκουπίδια.
Καλά όλα αυτά, αλλά τα σκουπίδια ποιος θα τα μαζέψει; Τα πεζοδρόμια που πέφτεις και σπας τα πόδια σου, ποιος θα τα φτιάξει; Μιλάτε με έναν άνθρωπο που τον έχει πατήσει αμάξι στον δρόμο γιατί δεν υπήρχε σήμανση. Στα πεζοδρόμια, για αυτόν που έχει πρόβλημα όρασης και υπάρχει ειδική λωρίδα, να μην υπάρχουν μηχανάκια πάνω ώστε να μην μπορεί ο άνθρωπος να πάει 5 βήματα. Αυτός ο οποίος έχει κινητικά προβλήματα, να μπορεί να έχει μια ράμπα ελεύθερη να ανέβει με το καροτσάκι. Ένας υπερήλικας να μπορεί να ανεβοκατεβαίνει στο πεζοδρόμιο χωρίς να κινδυνεύει να πάει στο ΚΑΤ.
Η μουσειο-ποίηση της πόλης οδήγησε σε αυτό το χάλι των Εξαρχείων. Η συνηθισμένη πρόταση των υποψηφίων δημάρχων είναι το Μουσείο, το Πολυτεχνείο και το Ακροπόλ απέναντι, να γίνουν ένας μουσειακός χώρος ενιαίος, τον οποίο οι Αθηναίοι θα απολαμβάνουν. Και εγώ το είχα πιστέψει. Το γεγονός ότι οι φοιτητές έφυγαν από το Πολυτεχνείο και άδειασε η περιοχή, είχε ως συνέπεια να «μπαχαλοποιηθούν» τα Εξάρχεια. Εγώ θέλω να γυρίσουν οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο, να κατοικηθεί η περιοχή, να ανοίξουν τα πόρτο-παράθυρα των Εξαρχείων, να γεμίσουν τα μαγαζιά με φωνές φοιτητών.
