To editorial της The Athens Review of Books Νοεμβρίου
Στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχει, μεταξύ άλλων παραδόξων, ένα Τσίρκο Τεράτων, όπου έχει συγκεντρωθεί η μεγαλύτερη συλλογή δικέφαλων πλασμάτων στον πλανήτη. Δικέφαλα φίδια, χελώνες, κοτόπουλα, σαύρες, αγελάδες και πολλά ακόμα, που τα παρακολουθούν με περιέργεια οι λάτρεις του παράδοξου. Δυστυχώς το ημεδαπό δικέφαλο παράδοξο, όχι απλώς κυκλοφορεί ελεύθερο αλλά και επιβάλλει τις δικές του τερατώδεις εκδοχές της πραγματικότητας στη ζωή της χώρας την οποία κατέστρεψε.
Αναφερόμαστε στο δικέφαλο μόρφωμα που κυβερνά. Όχι στα δύο κόμματα και τους δύο επικεφαλής τους, αν και έχουν στο ενεργητικό τους πράξεις αποτρόπαιες που ρήμαξαν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, όσο τη δικέφαλη υφή της σημερινής εξουσίας, που συνδυάζει τα χρεοκοπημένα αυτά τέως «μεγάλα» κόμματα με την χρεοκοπημένη διαπλοκή σε ένα σύνολο τόσο ενιαίο και αδιαίρετο ώστε να λειτουργεί στην πράξη σαν ένα σώμα με δύο κεφάλια.
Στη φύση τα πλάσματα αυτά σπανίως επιβιώνουν για να φτάσουν στην ενηλικίωση και η ζωή τους είναι μίζερη και δυστυχισμένη. Στην περίπτωση του δικού μας «δικέφαλου», αυτοί που δεν επιβιώνουν είναι τα θύματα της πολιτικής του, που αντιμετωπίζουν μια λαίλαπα εξοντωτικής φορολογίας η οποία σκορπά στο πέρασμά της τη μιζέρια και τη δυστυχία. Φορολογία που χρησιμοποιείται για να συνεχίσει να σιτίζεται στο πρυτανείο ο σκληρός πυρήνας των υποστηρικτών του σημερινού καθεστώτος. Οι χρεοκοπημένοι της διαπλοκής (που πάντα παίρνουν τη μερίδα του λέοντος) και όσοι ιδιοτελώς πιστοί έχουν απομείνει στους κομματικούς στρατούς, που ευτυχώς όλο και λιγοστεύουν.
Η νέα απόπειρα φορολογίας στα ακίνητα είναι χαρακτηριστική του πολέμου που έχει εξαπολύσει το παγκοσμίως αξιοθέατο αυτό καθεστώς κατά της (τέως) μεσαίας τάξης, του πάλαι ποτέ «κορμού του έθνους». Καλούνται οι φορολογούμενοι να πληρώσουν με βάση αντικειμενικές αξίες που ενώ είναι πολύ μεγαλύτερες από εκείνες της αγοράς δεν αλλάζουν, παρά το γεγονός ότι η αναπροσαρμογή τους επιβάλλεται ρητώς από τον νόμο το αργότερο ανά διετία (παρ. 18 του άρθρου 14 του Ν.1882/1990) και παρά το γεγονός ότι η προσαρμογή τους είναι υποτίθεται μνημονιακό προαπαιτούμενο (νά που έχουμε και μια Τρόικα που δεν μας αξίζει). Καλούνται οι φορολογούμενοι να πληρώσουν εξωφρενικά ποσά για ακίνητα κλειστά, ξενοίκιαστα ή ημιτελή, ανεκμετάλλευτα γενικώς, και οικόπεδα ή αγροτεμάχια ανενεργά, οικονομικώς νεκρά, που δεν τους αποδίδουν κανένα απολύτως εισόδημα. Μεγάλα στρώματα του πληθυσμού δεν είναι πλέον σε θέση να αποπληρώσουν τους εξοντωτικούς φόρους και –υπό την απειλή της επιβολής από μέρους του Δημοσίου αναγκαστικής εκτέλεσης στην περιουσία τους αλλά και υπό την απειλή της ποινικής τους δίωξης– βρίσκονται σε πλήρη απόγνωση. Οι λιγότεροι, ας πούμε οι... «τυχεροί», θα οδηγηθούν στην εκποίηση της περιουσίας τους σε τιμές κατοχικές. Το χειρότερο είναι ότι οι περισσότεροι απελπισμένοι ιδιοκτήτες δεν βρίσκουν καν αγοραστές. Τα ίδια ισχύουν για τις επιχειρήσεις που είχαν την ατυχία να δανειστούν παρέχοντας ως εμπράγματη ασφάλεια ακίνητά τους. Με την κατάρρευση των τιμών καλούνται από τις τράπεζες, υπό την απειλή της καταγγελίας του δανείου τους ή –στην καλύτερη περίπτωση– της δραστικής αύξησης του κόστους του δανεισμού τους, να καλύψουν τη διαφορά της απομείωσης της αξίας του εξασφαλιστικού στοιχείου με μετρητά (που δεν υπάρχουν) ή με άλλα ακίνητα της επιχείρησης ή των μετόχων της, εάν φυσικά υπάρχουν και επαρκούν. Αλλά το «δικέφαλο» φέρεται σαν να είναι φυσιολογικός ο μαυραγοριτισμός – εμμονή στις παραδόσεις «μας».
Καλούνται επίσης εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενοι και βιοτέχνες να πληρώνουν εισφορές στον ΟΑΕΕ και τέλη επιτηδεύματος ενώ δεν έχουν πια εισόδημα. Και όσοι δεν μπορούν να πληρώσουν απειλούνται με διοικητικά πρόστιμα, αναγκαστική εκτέλεση, ποινικές διώξεις και πλειστηριασμούς της περιουσίας τους. Γιατί; Διότι δεν έχουν να καταβάλλουν ώστε να αποταμιεύουν εισφορές σε ένα εντελώς αναξιόπιστο και χρεοκοπημένο κράτος, που υποτίθεται ότι θα τις επιστρέψει κάποτε πίσω ως σύνταξη. Το πιο εξωφρενικό μάλιστα είναι ότι την ίδια ώρα που ο ΟΑΕΕ διακόπτει με ανάλγητο τρόπο την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ίδιων και των οικογενειών τους, τους χρεώνει για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στην οποία δεν έχουν καμία πρόσβαση και τους επιβάλλει και πρόστιμο από πάνω!
Σ’ αυτά προσθέστε τη φορολογική μανία των δεκάδων χιλιάδων τελών επιτηδεύματος σε νεκρούς και σε από δεκαετίες ανενεργές επιχειρήσεις, για να έχετε μια γεύση μόνο του φορολογικού πολέμου που έχει εξαπολύσει το «δικέφαλο» έναντι σύμπασας της υπόλοιπης κοινωνίας. Για να έχετε μερικά μόνο από τα πολλά παραδείγματα ασυνάρτητης και εξωπραγματικής φορολόγησης στην οποία επιδίδεται το «δικέφαλο».
Πού πηγαίνουν όμως τα χρήματα αυτά; Εκεί βρίσκεται όλη η ουσία αυτής της τερατώδους δικέφαλης, αλλά ουσιαστικά ανεγκέφαλης πολιτικής. Οι παρανοϊκοί αυτοί φόροι, το προϊόν δηλαδή της μεγαλύτερης ληστείας στην ιστορία αυτού του κράτους, πηγαίνουν για να χρηματοδοτήσει η κυβέρνηση «του δικέφαλου» 8.000 νέες προσλήψεις μονίμων υπαλλήλων το 2014. Πηγαίνουν για να χρηματοδοτήσει 50.000 προεκλογικά stage στους Δήμους και το Δημόσιο. Πηγαίνουν για να διατηρήσουν στη ζωή τρεις (3), παρακαλώ, «πολεμικές» βιομηχανίες. Πηγαίνουν για να καταβάλλονται 2 δισ. ετησίως σε υγιέστατους συνταξιούχους ηλικίας κάτω των 55 ετών. Πηγαίνουν για πληρωθούν 500 εκατ. ευρώ εφάπαξ, από την αρχή του χρόνου, σε προνομιούχους που ποτέ δεν πλήρωσαν αντίστοιχες εισφορές. Πηγαίνουν για να πληρωθούν από τους Έλληνες φορολογούμενους, και φέτος όπως κάθε χρόνο, 900 εκατ. ευρώ στα ρετιρέ των ασφαλιστικών ταμείων και καλούς «πελάτες» του «δικέφαλου» ΟΑΠ ΔΕΗ και ΤΑΠ ΟΤΕ. Πηγαίνουν για να συνεχίζουν οι λογής επίορκοι στις εφορίες, στις πολεοδομίες και στο υπόλοιπο αμαρτωλό κράτος τους όχι μόνο να βγάζουν λεφτά από τα λαδώματα αλλά να μισθοδοτούνται κι από το Δημόσιο για τον «κόπο» τους. Και θα χρησιμοποιηθούν βέβαια –μέσω της ανακεφαλαιοποίησης– για να πληρωθούν τα δανεικά κι αγύριστα 270 εκατ. χρέη των κομμάτων και τα ακόμη περισσότερα δανεικά κι αγύριστα χρέη της διαπλοκής, που συνεχίζουν να αυξάνονται.
Ουδέν κακόν όμως αμιγές καλού, θα πουν κάποιοι αναγνώστες: Το «δικέφαλο» θα μας σώσει τουλάχιστον από τον φασισμό και τον ναζισμό. Ακόμη όμως κι αν παραβλέψουμε ότι τα δικά του ανομήματα έθρεψαν κι αυγάτισαν το φίδι, ακόμη κι αν παραβλέψουμε ότι δικά του ΜΜΕ-εξαρτήματα έδωσαν βήμα, χώρο και χρόνο για να αποκτήσει το φίδι αναγνωρισιμότητα και δημοφιλία, ακόμη κι αν παραβλέψουμε ότι το άφησαν ενάμιση χρόνο να θεριεύει, να προκαλεί και να παρανομεί ανοιχτά –γιατί όπως ομολόγησαν ξεδιάντροπα δεν είχαν την πολιτική βούληση να κάνουν κάτι (δήλωση της μιας κεφαλής: το νομικό οπλοστάσιο ήταν επαρκές, αλλά αυτό που έλειπε ήταν η πολιτική βούληση)– πάλι δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι το φίδι παραμένει απειλητικά ζωντανό και τρίτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις. Κι ο λόγος είναι απλός: παραμένει η βασική αιτία που το θέριεψε. Ότι δηλαδή μας κυβερνούν ακόμα εκείνοι που κατέστρεψαν τη χώρα.
Το «δικέφαλο» στηρίζεται, για να παρατείνει τη ζωή του, όχι μόνο στην ανερμάτιστη και ανίκανη αντιπολίτευση, αλλά και στην αδυναμία των πραγματικά παραγωγικών ανθρώπων και της μεσαίας τάξης να οργανωθούν κατάλληλα και να αντιδράσουν πολιτικά. Στηρίζεται επίσης στην προθυμία με την οποία διάφορες προσωπικότητες του μεσαίου χώρου προσφέρουν το όνομά τους ως προπέτασμα καπνού για να διευκολύνουν την παράταση ζωής του «δικέφαλου». Είτε από έλλειψη βούλησης να ρισκάρουν για κάτι πραγματικά διαφορετικό και προοδευτικό, είτε από επιθυμία να απολαύσουν ολίγη δημοσιότητα.
Τελικά όμως, όσο κανείς περιμένει κάτι άλλο αποδεκτό και διαφορετικό να δημιουργηθεί και να αποκτήσει δυναμική για να απαλλαγεί από το «δικέφαλο», τόσο στην πράξη παρατείνει αυτόν τον εφιάλτη. Γιατί το «δικέφαλο», ελέγχοντας ασφυκτικά τα χρεοκοπημένα ΜΜΕ και χρησιμοποιώντας κάθε μέσο που του δίνει η κατοχή της εξουσίας, έχει ως στόχο του να μην αφήσει τίποτε ουσιαστικά καινούργιο να υπάρξει, το οποίο να μην ελέγχει απόλυτα και ασφυκτικά. Που να μην αποτελεί δηλαδή μια μετάλλαξή του.
Συνεπώς η αντιμετώπισή του μπορεί να γίνει με μια μόνο στρατηγική. Πρέπει να χτυπηθεί τόσο σκληρά ώστε να αναγκαστεί να υποχωρήσει. Να τραβήξει τα νύχια του από την απόλυτη νομή της εξουσίας και να επιτρέψει στην πολιτική και οικονομική ζωή να προχωρήσει. Η αγορά στη συνέχεια θα καθορίσει ποια ΜΜΕ θα επιβιώσουν και θα αναπτυχθούν και ο ελληνικός λαός ποιες πολιτικές δυνάμεις θα αναλάβουν τις τύχες του.
Το «δικέφαλο» διαλύει το λεγόμενο κοινωνικό συμβόλαιο μέσω των εξωφρενικών και παρανοϊκών φόρων. Το «δικέφαλο» κήρυξε πόλεμο σε ολόκληρη την κοινωνία. Κι αν δεν ήταν τόσο ανίκανοι και διεφθαρμένοι θα μπορούσε και να τον κερδίσουν αυτόν τον πόλεμο, έχοντας απέναντί τους τόσο κατακερματισμένα πλήθη. Σε ποιους όμως απευθυνόμαστε απ’ αυτή τη θέση; Σε ποιους ελπίζουμε; Ο μεγάλος σκηνοθέτης Αντρέι Βάιντα είπε σχετικά πρόσφατα, αναφερόμενος βέβαια στους συμπατριώτες του: «απευθύνομαι μόνο σε εκείνους τους νέους που ενδιαφέρονται να είναι η χώρα μας συγκροτημένη κοινωνία και όχι τυχάρπαστο πλήθος».
16°
