Είναι οκτώ πλέον οι εβδομάδες που το Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι παράλυτο, ακρωτηριασμένο και απολύτως ανύπαρκτο εξαιτίας μιας απεργίας –δικαίας κατά ένα μέρος– μιας ομάδας εργαζομένων σε αυτό.
Μιας απεργίας που λειτούργησε ως ντόμινο και ξεσήκωσε τους φοιτητές σε καταλήψεις, τους πανεπιστημιακούς δασκάλους σε απεργίες, τις πρυτανικές αρχές σε προσφυγές στη δικαιοσύνη και τον Υπουργό Παιδείας σε …επίδειξη ικανοτήτων φάλτσου μονωδού επαρχιακής όπερας.
Θα αναρωτιέται όμως η κοινωνία πώς είναι δυνατόν να ξεσηκώνονται μαζικά τα πανεπιστήμια, με ψύλλου –έστω και χοντρού– πήδημα και να καταργούνται τα πάντα. Πώς είναι δυνατόν να ανέχονται οι πανεπιστημιακοί πόρτες κλειστές με αλυσίδες και βαριά λουκέτα. Πώς είναι δυνατόν οι πάλαι ποτέ ένθερμοι υποστηρικτές του ασύλου και της ελευθερίας της γνώσης να αποδέχονται μια κατάσταση που τους οδηγεί στα γραφεία τους κρυφά, μέσα από τα ρέματα, τοίχο-τοίχο, σαν εγκληματίες, πολύ πρωί, την ώρα που καταληψίες κοιμούνται και να μην αντιδρούν;
Πώς είναι δυνατόν να ψηφίζουν απεργίες και συμπαράσταση και –μεταξύ τους– να συζητούν ότι το κακό έχει παραγίνει;
Τι πάει στραβά;
Γράφω τις γραμμές που ακολουθούν για να εξηγήσω πώς ακριβώς η μεγάλη πλειοψηφία –σιωπηρή θα παραδεχτώ– καταδυναστεύεται από τους άριστα εκπαιδευμένους κομματικούς λεγεωνάριους που καταφέρνουν πάντα αυτό που επιτάσσει το κόμμα για να γίνουν, στο τέλος, βουλευτές ή σπουδαίοι κρατικοί αξιωματούχοι (θυμηθείτε τι ήταν αυτός που έκανε το δωράκι των 500 εκατομμυρίων στον εαυτό του και προξένησε την απορία ακόμα και του Ανδρέα Παπανδρέου).
Σας περιγράφω, λοιπόν, πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις των… συλλογικών οργάνων.
Η Γενική Συνέλευση προγραμματίζεται για τις 13:00 επειδή πριν, κατά τη διάρκεια του πρωινού, όλοι οι συνδικαλιστές είναι απασχολημένοι. Πρέπει να πάνε στη λαϊκή, να δούνε το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο τους, να πάνε για καφέ και να προετοιμάσουν τις προτάσεις τους και μετά να ασχοληθούν με τα ήσσονος σημασίας θέματα, όπως η Γενική Συνέλευση της οποίας άλλωστε, το αποτέλεσμα, το ελέγχουν εύκολα.
Κατά τις 13:30 εμφανίζονται οι πρώτοι από το προεδρείο. Πάει 15:00 και η Γενική Συνέλευση δεν έχει αρχίσει. Γίνονται συζητήσεις. Ζυμώσεις.
Πριν φτάσουμε στο απομεσήμερο, αρχίζει η Γενική Συνέλευση. Εγγράφονται ομιλητές. Καμιά εικοσαριά. Μπορεί και παραπάνω. Όλο οι ίδιοι. Απελπισία πιάνει τους υπολοίπους. Οι εγγεγραμμένοι αρχίζουν να μιλούν, αφού πρώτα καταναλώσουμε αρκετό χρόνο για να αποφασίσουμε αν κάθε ομιλητής θα μιλάει για πέντε, για δέκα, για δεκαπέντε λεπτά ή όση ώρα θέλει. Είναι θέμα αντίληψης της Δημοκρατίας…
Με χίλιους κόπους ξεκινάμε. Λένε διάφορα. Τα ίδια πάντα. Οι εντεταλμένοι προς τούτο κάνουν βόλτες μέσα ή έξω και μετρούν κεφάλια. Πόσα είναι τα δικά μας και πόσα τα αλλότρια.
Η Γενική Συνέλευση, όπως είναι φυσικό, φυλλορροεί. Ο κόσμος, καταπονημένος και ίσως αγανακτισμένος και αηδιασμένος, αποχωρεί. Σιγά-σιγά.
Οι μετρητές κεφαλών (head counters) είναι σε επιφυλακή. Μόλις μετρήσουν τον σωστό αριθμό των δικών τους, κάνουν σήμα. Οι εγγεγραμμένοι ομιλητές παραιτούνται ομαδικά γιατί τους κάλυψαν οι… προλαλήσαντες!!!! Τώρα είναι η ώρα της ψηφοφορίας. Οι άριστοι γνώστες των συνδικαλιστικών πρακτικών φέρνουν την πρότασή τους για ψηφοφορία και –ω του θαύματος!!!– ψηφίζεται από την πλειοψηφία.
Έτσι, λοιπόν, επί τετρακοσίων περίπου μελών ΔΕΠ της Σχολής Θετικών Επιστημών, ψηφίζουν μερικοί και δημοσιεύεται η «απόφασή» τους με την εξής διαπίστωση (αντιγράφω): «Η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Διδασκόντων της Σχολής Θετικών Επιστημών στις 29-10-2013 (λ.χ.) έλαβε την απόφαση που επισυνάπτεται, με ψήφους 25 υπέρ, 17 κατά, 9 λευκά και 1 αποχή».
Ευτυχώς που υπάρχουν αυτά τα 17 κατά, τα λευκά και τα άκυρα και αποκτά κύρος η απόφαση των 25 πλειοψηφισάντων. Δηλαδή λίγο πάνω από το 5%, χάριν της δημοκρατίας που διαμορφώσαμε, αποφασίζουν και …διατάσσουν.
Ε Λ Ε Ο Σ !!!!
Μην απορείτε! Τα ίδια συμβαίνουν και με τους φοιτητικούς συλλόγους. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αποφασίζουν. Εκεί βέβαια οι πλειοψηφίες είναι ακόμα ισχνότερες. Περίπου 30 φοιτητές, σε σύνολο δύο χιλιάδων ή και παραπάνω, κλείνουν το Τμήμα τους, κουβαλάνε τα sleeping-bags τους, τρώνε, κοιμούνται, κάνουν πάρτι, ακούνε μουσική, γυρνοβολούν στους ορόφους του κτηρίου που πληρώνει ο Ελληνικός λαός για να λειτουργεί, αλυσοδένουν τις πόρτες και απαγορεύουν, όχι με περισσή ευγένεια, σε όσους επιθυμούν να εργαστούν, να προσέλθουν στο γραφείο τους.
Το αστείο είναι ότι, όσοι επιθυμούμε να δουλέψουμε και παρεμποδιζόμαστε, έχουμε κάθε δικαίωμα να ζητάμε την αμοιβή μας αφού η ευθύνη για τη διάλυση δεν ανήκει σε εμάς. Έτσι, δεν δουλεύουμε, αλλά το έργο που πρέπει να παραχθεί ενδέχεται να συμπιεστεί με εκπληκτικό τρόπο και να παραδοθεί ως κονσέρβα γνώσης στο μισό ή το ένα τρίτο από τον χρόνο που είναι απαραίτητος για να διδαχθεί, και όλοι τότε είμαστε ευτυχισμένοι. Και το υπουργείο μαζί.
Όχι, δεν μπορώ άλλο να ανεχτώ αυτή την αθλιότητα.
Ξέρω, κάποιοι νουνεχείς συνάδελφοί μου θα με επιτιμήσουν γι’ αυτά που γράφω. Θα μου υπενθυμίζουν ότι μπορεί να πέσω θύμα τραμπουκισμών. Να βρω το αυτοκίνητό μου γδαρμένο ή χωρίς λάστιχα. Να βρω το γραφείο μου συλημένο ή να με χτίσουν μέσα σ’ αυτό και να αναγκαστώ να πηδήξω στο αίθριο για να γλιτώσω.
Όμως, δεν πάει άλλο. Αρκετά. Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε. Ζήσαμε και την εποχή των «πρασινοφρουρών» αλλά και τις επελάσεις γαλάζιων αναμορφωτών (κάθε υπουργός Παιδείας θέλει να κάνει τη δική του εκπαιδευτική επανάσταση). Και τόσα χρόνια που τα ανεχτήκαμε αυτά, τι έγινε; Από το κακό στο χειρότερο πάμε! Πρέπει να αντιδράσουμε για να έχουμε τουλάχιστον τα μούτρα να λέμε ότι οι πανεπιστημιακοί δεν βάζουν φυτιλιές στους φοιτητές για να ξεχαρβαλώνουν τα πάντα, όπως τεχνηέντως τα άθλια κανάλια αφήνουν να εννοηθεί. Τα μεγάλα από τα πανεπιστήμιά μας είναι πανεπιστήμια αριστείας κι αυτό κρίνεται με ειδικούς αλγορίθμους που εφαρμόζονται διεθνώς από ξένους οίκους και αποδεικνύεται εύκολα με μια επίσκεψη στο διαδίκτυο. Κανένα υπουργείο, κανένας υπουργός, κανένας συνδικαλιστής και κανένα κόμμα δεν μπορεί αυτό να το ακυρώσει.
Μήπως όμως έχετε προσέξει ότι, συστηματικά, κανένας πανεπιστημιακός –και είναι πάρα πολλοί, οι περισσότεροι– από αυτούς που αντιτίθενται στο γενικό χαβαλέ και στον ξεπεσμό δεν έχει προβληθεί από την τηλεόραση. Όλοι αφήνουν την κοινωνία να πιστεύει ότι πρόκειται για συμπαιγνία συνενόχων και ομαδική παράκρουση με στόχο τη διάλυση του Πανεπιστημίου που με τόση φροντίδα, ο άλλος άθλιος πόλος, το Υπουργείο Παιδείας και Εκδίκησης, φροντίζει να εκσυγχρονίζει και να προστατεύει.
Τελικά φαίνεται ότι όχι απλά θα θυμηθώ τον Οδυσσέα Ελύτη, αλλά θα μετατρέψω σε μότο τους στοίχους του από τον «Κήπο με τις αυταπάτες», όσο κι αν αυτό σχολιαστεί ως …ελιτίστικο:
«Όπου ανθεί ο μέσος όρος παύω να υπάρχω. Μου είναι αδύνατο να ευδοκιμήσω μέσα στη μάζα της εκάστοτε πλειοψηφίας».
Ειδικά, όπως εκβιαστικά τις διαμορφώνουν τις πλειοψηφίες…
