«Ζω στη Βρετανία 19 χρόνια και την παρακολουθώ στενά άλλα τόσα, ενώ έχω περάσει μεγάλο μέρος της ζωής μου μελετώντας την πολιτική σκηνή και κουλτούρα της. Ζούμε πρωτόγνωρες στιγμές και ειδικά σήμερα - μετά από άλλη μία μέρα κοινοβουλευτικού θεάτρου, κοροϊδίας, παραλογισμού - νιώθω πολύ θυμό μέσα μου. Όσο η κυβέρνηση προέτρεπε κρυφά τους ίδιους της τους βουλευτές να καταψηφίσουν την δική της πρόταση και ενώ ο Κόρμπιν επέβαλε στους Εργατικούς να απορρίψουν το δημοψήφισμα για να βγει 10 λεπτά μετά να το υποστηρίξει, και ενώ απολύτως τίποτα δεν μας εγγυάται ότι οι 27+1 θα συμφωνήσουν σε παράταση - και ότι αυτή θα έχει κάποιο νόημα και αποτέλεσμα - δύο βδομάδες πριν την νομικά προβλεπόμενη έξοδο εμείς πακετάρουμε φάρμακα και τρόφιμα, ναι φάρμακα και τρόφιμα στη Βρετανία του 2019. Η τελευταία φορά που το έζησα αυτό ήταν τον Απρίλιο του 1986 όταν 10 χρονών πανικόβλητος έβλεπα τα Νουνού να εξαφανίζονται απ'τα ράφια μετά το Τσερνομπίλ. Δεκάδες δισεκατομμύρια λίρες δίνονται με τη σέσουλα σε εργολάβους-φαντάσματα για να μας "προετοιμάσουν" για την άτακτη έξοδο - δισεκατομμύρια που θα αρκούσαν για να αντιμετωπιστεί τελεσίδικα το ΧΑΟΣ στο οποίο βρίσκονται εδώ και χρόνια οι δημόσιες υπηρεσίες, οι εντατικές και τα επείγοντα των νοσοκομείων, η ανομία και τα μαχαιρώματα στους δρόμους εξαιτίας των περικοπών στους αστυνομικούς, το χάος στις συγκοινωνίες και τα τραίνα, όλα αυτά επειδή δεν έχουμε χρήματα. Είναι ντροπή. Ζούμε σε μία χώρα σάπια - μία Μαντάμ Σουσού που νομίζει ότι είναι αυτοκράτειρα ενώ έχει χεστεί απάνω της και βρωμάει μέχρι την άλλη άκρη του ωκεανού. Μας κυβερνάει ένας θίασος από ανίκανους, τυχάρπαστους τυχοδιώκτες που είδαν φως και μπήκαν. Οι ελάχιστες φωνές λογικής προκαλούν κατάθλιψη γιατί θυμίζουν αυτό που κάποτε ήταν αυτη η χώρα. Δεν υπάρχει σενάριο το οποίο να είναι καλό για τη Βρετανία - ακόμη κι αν δεν βγει τελικά καθόλου απ'την ΕΕ, το χάος είναι εδώ».
22°
