Ιατρική, 5ο έτος, Νευρολογία στο Παπανικολάου. Μέσα στα φυντάνια που σκάνε μύτη κάθε τόσο - μεταγραφές από Ρουμανία, Σερβία, Σαρδηνία, Ζαναντού - να σου κι ο γιος ενός καθηγητή, φρέσκος απ' τα καζίνο και τον σεξοτουρισμό, και με όλα τα μαθήματα περασμένα με εννιάρια και δεκάρια (ΔΙΚΑΤΣΑ, mon amour). Ήταν τόσο σύνηθες φαινόμενο, που το είχαμε πλέον αποδεχτεί - δεν πεταρίζαμε βλέφαρο. Κι η καθηγήτρια, έτσι για το καλωσόρισμα, σταματάει την παράδοση στον θάλαμο, και τον ρωτάει πόσες είναι οι εγκεφαλικές συζυγίες στον άνθρωπο - σαν να λέμε, "Πόσα δάχτυλα έχει το χέρι;", τέτοιο χάιδεμα. Ο φοιτηταράς συνοφρυώνεται, ξεροκαταπίνει, και απαντά διστακτικά: "Δύο" - όσες έχει η τσούχτρα, που λέει ο λόγος, και το εξωφρενικό ήταν πως τις δώδεκα εγκεφαλικές συζυγίες τις ανέφερε μέχρι το βιβλίο Βιολογίας της Γ' Λυκείου.
(Δεν αμφιβάλλω διόλου ότι ο συγκεκριμένος σήμερα έχει διαδεχθεί τον μπαμπάκα του στην έδρα. Είναι τέτοια η σαθρότητα που διαπερνά όλους τους χώρους σ' αυτή την έρμη χώρα - απ' τη λογοτεχνία και το θέατρο μέχρι τις θετικές επιστήμες και, φυσικά, την πολιτική - που δεν γίνεται καν αντιληπτή ως νεποτισμός, αλλά ως αδιαμφισβήτητη κληρονομιά, που οι υπόλοιποι καλούμαστε να αποδεχθούμε με σκυμμένο το κεφάλι. Άλλοι κονομάνε καμιά γκαρσονιέρα, άλλοι λιόφυτα, κι άλλοι βουλευτική καβάντζα ή απευθείας υπουργείο.)
19°
