Αφού πέρασαν τέσσερα χρόνια εν μέσω ιδεολογικών φληναφημάτων, πολιτικών ακροβατισμών, διαρκούς απάρνησης της πραγματικότητας και τελικά εφαρμογής μιας αλλοπρόσαλλης πολιτικής, η οποία μόνο κακό κάνει στον τόπο, οι κυβερνώντες, «ένιωσαν» το άγγιγμα της πραγματικότητας, «αναστατώθηκαν» και βάλθηκαν για δεύτερη φορά να διαλύσουν το τραπεζικό σύστημα, δηλαδή τη χώρα.
Η χώρα είναι έτοιμη να βαδίσει σε έναν νέο δανεισμό, μιας και οικονομικά είναι «παρατεταμένα» νεκρή. Έτσι, οι κυβερνώντες, αφού διέκριναν, έστω αμυδρά, ότι ο παγκόσμιος χώρος στον οποίον ζούμε κι εμείς, καθορίζεται από το αποκαλούμενο οικονομικά, καπιταλιστικό σύστημα, όπου ο ρόλος των τραπεζών είναι σημαντικός και η οικονομική τους ευρωστία απαραίτητη συνθήκη για την επιβίωση μιας χώρας μέσα σ’ αυτό, βάλθηκαν να ξανά ασχοληθούν με τις τράπεζες... Όμως, φευ, η ιδεολογική τους μόνωση δεν τους επιτρέπει να «αγγίξουν» έστω νοερώς αυτά τα χρηματοπιστωτικά ζητήματα. Έτσι, εν μέσω παλινωδιών και ανείπωτων ακροβατισμών, προσπαθούν πάλι, για πολλοστή φορά, να βάλουν τους πολίτες στο κρεβάτι του Προκρούστη, ώστε να αποδείξουν στην πράξη την ψευδαίσθηση τους: ότι δηλαδή είναι δυνατόν μια χώρα να αναπτύσσεσαι μέσα σ’ ένα συγκεκριμένο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, και ταυτόχρονα να το αγνοεί. Σ’ αυτή τους την ιδεολογική παραζάλη, θεωρούν ότι αυτοί μπορούν να γίνουν «κάποιοι άλλοι», εφαρμόζοντας ανερμάτιστες πολιτικές, του στιλ: «λίγο κάπως έτσι, άσ’ το όσο είναι, κ.λπ.».
Αυτή η ιδεολογικοπολιτική σύγχυση, η οποία διακρίνεται μέσα από την εφαρμογή της σε καθημερινό επίπεδο, δεν είναι σε καμιά περίπτωση τυχαία, έχει τις ρίζες της στη βάση. Στο γεγονός της μετατροπής του επιθέτου αριστερός/ή, σε ουσιαστικό.
Το γεγονός της μετατροπής του συγκεκριμένου επιθέτου σε ουσιαστικό, με την ταυτόχρονη απουσία συγκεκριμένου πολιτικού νοήματος, που πρωτοεμφανίστηκε την εποχή της λεγόμενης «αποσταλινοποίησης» ορισμένων κομμουνιστικών κομμάτων, π.χ. ΚΚΕ εσωτερικού, προέρχεται από μια παλιότερη άλυτη σύγκρουση με την οποία οι τότε ηγεσίες δεν ήθελαν να ασχοληθούν γιατί φυσικά αυτός ο καινούργιος μύθος του αναθεωρητισμού και του κομμουνιστή με ανθρώπινο πρόσωπο, θα πήγαινε στις καλένδες. Φυσικά αναφέρομαι στη σύγκρουση μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και κομμουνισμού ή 2ης και 3ης διεθνούς. Και φυσικά αναφέρομαι πάντα στο επίπεδο της ιδεολογίας, η οποία και στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί το βασικό αμυντικό μηχανισμό, εκείνον της εκλογίκευσης. Έτσι, κάποιοι θεώρησαν, «λογικά» σκεπτόμενοι, ότι μπορούν να γίνουν κάτι άλλο απ’ αυτό που πραγματικά είναι. Γιατί έτσι το σκέφτηκαν, με τη λογική, και είπαν από σήμερα δεν θα λεγόμαστε έτσι, θα λεγόμαστε αλλιώς. Έτσι χωρίς νόημα. Αφού τίποτα δεν άλλαξε ούτε ως προς τη λειτουργία αυτών των κομμάτων, παρέμειναν σταλινικά μέχρι το κόκκαλο, ούτε και ως προς τις πολιτικές, υποστήριξη ενός συστήματος που παραπέμπει σε κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό, στιλ Κούβας.
Όλη αυτή η πολιτική σύγχυση συμπυκνώθηκε στο νόημα «αριστερά», σε όλες της τις εκδοχές, κενής περιεχομένου, π.χ. δημοκρατική, ριζοσπαστική, μεταρρυθμιστική, επαναστατική, κ.λπ., κ.λπ. και ο καθένας μπορεί να καταλαβαίνει ό,τι θέλει. Όμως αυτή η «αριστερά» ανέδειξε μια σειρά πολυποίκιλων πολιτικών, συχνά αντικρουόμενων μεταξύ τους και φυσικά δεν είχε και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία. Γιατί και ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος, της λεγόμενης «ανανεωτικής αριστεράς», προέρχεται και ανήκει, στην κομμουνιστική αριστερά και δεν αλλάζει νοητικώς, αφού το σύνολο τόσο των αναπαραστάσεων, των συναισθημάτων και των νοημάτων προέρχονται από αλλού, όπως φυσικά και η αντίληψη της πραγματικότητας. Όπως, για παράδειγμα, δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία, πρώην στελέχη της πάλαι ποτέ ΔΗΜΑΡ τα οποία ενώ μισούν το συγκεκριμένο χώρο, ταυτόχρονα και μέσω ενός άλλου νεφελώδους πολιτικά νοήματος, εκείνου της λεγόμενης «κεντροαριστεράς», θέλησαν για λόγους καθαρά μικροκομματικούς να δημιουργήσουν ένα δήθεν νέο πολιτικό σχήμα, το οποίο φυσικά διαλύθηκε πριν καλά-καλά δημιουργηθεί, και φυσικά εδώ έχει ευθύνες και η ηγεσία της σοσιαλδημοκρατίας.
Αυτά τα ζητήματα, τα οποία πιθανώς για κάποιους να είναι ψιλά γράμματα, αποτελούν βασικά στοιχεία για να κατανοήσει κάποιος το τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα στο οικονομικό τουλάχιστον πεδίο, αλλά και το τι ακριβώς συμβαίνει στο χώρο της αριστεράς (σοσιαλδημοκρατία, κομμουνιστές) σε ιδεολογικό επίπεδο.
20°
