Η έννοια της «επαν-εφεύρεσης της διακυβέρνησης» είναι μια εξαιρετική ιδέα που αναπτύχθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες πριν από τρεις δεκαετίες, αλλά μεταφέρθηκε στην Ελλάδα με τον γνωστό παραμορφωτικό τρόπο ως «επανίδρυση του κράτους»! Όταν, μάλιστα, ο άνθρωπος του ανέλαβε να της δώσει περιεχόμενο και νόημα, ο Κ. Καραμανλής, έκανε ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα που έπρεπε, η έννοια δυσφημίστηκε και αποτέλεσε αντικείμενο καγχασμού.
Η επαν-εφεύρεση ήρθε στο μυαλόμου μεαφορμή την συζήτηση περί (κεντρο-)αριστεράς. Η συζήτηση επικεντρώνεται στην «λεηλασία» (σημ. σ.: είναι ο πιο πολεμοχαρής όρος που υπέπεσε στην αντίληψή μου) του κατ’ εξοχήν θεωρούμενου κεντρο-αριστερού χώρου, δηλαδή, του Κινήματος Αλλαγής, από τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Τελικώς, όταν η σοδειά μετά την πρώτη «λεηλασία» περιορίστηκε στον κ. Μπίστη και τον κ. Ραγκούση, εμφανίστηκαν ηπιότεροι όροι για να περιγράψουν το συμβάν, όπως ότι το Κίνημα «πιέζεται» ή «φλερτάρει». Η επιχείρηση όχι μόνο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά, αντιστρόφως, προσκόμισε κέρδη στο Κίνημα Αλλαγής. Οριοθέτησε τον χώρο του, όχι μόνον αποβάλλοντας στοιχεία τα οποία, ούτως ή άλλως, λαθροβιούσαν σ’ αυτό αλλά αναλαμβάνοντας και μια επιχείρηση κατεδάφισης τουαποτυχημένου πολυκομματικού φορέα και δημιουργίας στη θέση του ενός εύρωστου και λειτουργικού πολιτικού κόμματος.
Καλά μέχρις εδώ. Το μέγα ερώτημα, όμως, περί της διασφάλισης της ηγεμονίας στον χώρο που αποκαλείται «κεντρο-αριστερά» αντί για «κέντρο» η, έστω «σοσιαλδημοκρατία» και εκφράζεται, σήμερα από το Κίνημα Αλλαγής, δεν έχει απαντηθεί. Έχει απλώς τεθεί. Τι είναι εκείνο το οποίο μπορεί να κάνει ελκυστικό το Κίνημα και να εξοβελίσει τον παρείσακτο ποικιλόχρου κυβερνητικό σχηματισμό από τον χώρο της δημοκρατικής παράταξης;
Ας ξεκινήσουμε από αυτά που δεν αποτελούν επιλογές μας.
Μια στρατηγική προσέλκυσης των απογοητευμένων από τον ΣΥΡΙΖΑ ψηφοφόρων που τους κλείνει το μάτι,υπονοώντας ότι είμαστε πρόθυμοι να τους δώσουμε εκείνα που ο κ. Τσίπρας τους υποσχόταν το 2014, είναι σίγουρα μια λάθος στρατηγική. Ο λαϊκισμός, στην πιο χυδαία του μορφή ως πλιάτσικο αρχών, αξιών και τρόπων φέρεσθαι πρέπει να ηττηθεί, οριστικά, μαζί με τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το ίδιο λάθος είναι και η διακήρυξη, χωρίς περιεχόμενο, της ίσης απόστασης από τη Νέα Δημοκρατία. Οι ψηφοφόροι που έλκονται από απλές ταμπέλες, είτε αντι-σύριζα είτε αντι-δεξιές, γίνονται ολοένα και λιγώτεροι, και σ’ αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται οι σκεπτικοί και οι αναποφάσιστοι.
Αυτοί τελούν εν αναμονή των πράξεων και λόγων εκείνων που θα τους πείσουν ότιέχουμελύσεις στα προβλήματα των οποίων μπορούμε να εγγυηθούμε την εφαρμογή τους. Στην ανάπτυξη/οικονομία, την κοινωνική πολιτική, τους θεσμούς και τηνεξωτερική πολιτική οι απαντήσεις μας πρέπει όχι μόνο να διαφοροποιούνται από εκείνες των άλλων αλλά να συνεγείρουν, να δημιουργούν όραμα στους σκεπτικούς.
Δεν αρκεί, για παράδειγμα, να πει κανείς ότι θα λάβει μέτρα για την προσέλκυση των επενδύσεων ή ότι θα μειώσει τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές για να συνεγείρει τον κόσμο. Πρέπει να δώσει με ενάργεια το περίγραμμα λειτουργίας μιας οικονομίας που λειτουργεί εν ελευθερίααλλά με κοινωνική ευθύνη. Απέναντι στους κρατιστές, την οικογενειοκρατία και την αποφυγή της κοινωνικής ευθύνης, εμείς αντιπαρατάσσουμε μια επιχείρηση που επιχειρεί με εξωστρέφεια,δικτυώνεται και καινοτομεί. Βάζουμε την ικανοποίηση των εργαζομένων της στην ίδια θέση με εκείνη των πελατών της. Το ίδιο ισχύει και για την κοινωνική πολιτική που αυτονοήτως, δεν έχει σχέση με ταεπιδόματα του Τσίπρα ούτε και με την πολιτική της φυσικής επιλογής της ΝΔ. Εμείς προκρίνουμετην αναδιοργάνωση της αγοράς εργασίας, προσφέροντας ίσες ευκαιρίες σε όλους κι ένα αξιόπιστο δίκτυο προστασίας και πρόνοιας των αναξιοπαθούντων.
Προφανώς, οι πολιτικές αυτές δεν μπορούν να ευοδωθούν με τα λόγια. Απαιτούν γενναίες οριζόντιες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις για την πραγματοποίησή τους. Σ’ αυτές συγκαταλέγονται η υιοθέτηση μεθόδων και τεχνικών μάνατζμεντ, ιδίως όσον αφορά την ανίχνευση αναγκών, την επιλογή των καλύτερων λύσεων και την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων των δημόσιων πολιτικών. Επίσης, ηδιοίκηση του συνόλου των δράσεων του ανθρώπινου δυναμικού -κι όχι μόνον των προσλήψεων- από το ΑΣΕΠ, έτσι ώστε να αποκοπεί οριστικά ο λώρος που συνδέει τα κόμματα με την δημόσια διοίκηση. Στην ίδια κατηγορία, των μεγα-αλλαγών, ανήκει και η δημιουργία συνταγματικού δικαστηρίου που θα αναγκάσει την εθνική αντιπροσωπεία σε αυτοσυγκράτηση, ώστε να σταματήσει ο οχετός της πολυνομίας και της κακονομίας, που αποτελούν πηγή όλων των δεινών μας.
Η δημοκρατική παράταξη έχει δείξει στις προηγούμενες διακυβερνήσεις της ότι είναι η μόνη που επιχείρησε αλλαγές μεγάλης κλίμακας που μεταμόρφωσαν την Ελλάδα. Μ’ αυτές απελευθερώθηκαν παραγωγικές δυνάμεις τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα,οδηγώντας σε σημαντικά οικονομικά και διοικητικά αποτελέσματα.
Καμία σχέση δεν έχουν με τις μεταρρυθμίσεις αυτές οι επήλυδες και οι μισθοφόροιτης πολιτικής κουρελούς που κυκλοφορεί με τηνλεοντή του αριστερού. Ούτε τις ξέρουν ούτε τις πιστεύουν και, μάλιστα, τις αντιμάχονται, διότι βάλλουν, ευθέως, κατά του λαϊκισμού και της ισοπέδωσης, πέριξ των οποίων αρθρώνονται οι δικές τους πολιτικές.
Απαιτείται, ωστόσο, πολλή δουλειά από την δική μας παράταξη και απεμπόληση μαθημένων συμπεριφορών που, σε άλλους καιρούς, μπορεί να έφερναν αποτέλεσμα. Η μάχη δεν αφορά, απλώς, την επικράτηση στο χώρο του Κέντρου αλλά την δημιουργία ενός πόλου στο πολιτικό σύστημα στο οποίο θα προστρέξουν καιθα δεσμευτούν ριζοσπάστες και οραματιστές για να δημιουργήσουν μια Ελλάδα ακμαία και ισχυρή. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της δημοκρατικής παράταξης και καλείται να το κερδίσει.
