Το Μακεδονικό έγινε το Φαρ Ουέστ της ελληνικής πολιτικής ζωής. Από πρόβλημα ονομασίας και Συντάγματος μιας άλλης χώρας έγινε πεδίο ξεκαθαρίσματος πολιτικών λογαριασμών στη δική μας και, με έναν περίεργο τρόπο, όλο το πάθος, ο θυμός και η εχθρότητα που είχε σωρευτεί στην πατρίδα μας εναντίον των γειτόνων, αίφνης διοχετεύθηκε και καταναλώνεται αδιακρίτως εντός των συνόρων.
Τα δύο μεγάλα κόμματα αναγνώρισαν στο ζήτημα την ευκαιρία να επωφεληθούν και να μεγεθυνθούν τα ίδια, δημιουργώντας συνθήκες ακραίας πόλωσης και διχασμού που μόνο τα μεγάλα ρεύματα εξυπηρετούν, συνθλίβοντας τις ενδιάμεσες αποχρώσεις και τις φωνές μετριοπάθειας. Μιλώντας με όρους πολιτικής γεωγραφίας, ο διχασμός, ο δηλητηριώδης λόγος και η εχθροπάθεια που σκόρπισαν απλόχερα στην κοινωνία η Κυβέρνηση και η Αξιωματική Αντιπολίτευση, δεν είχε στόχο να εξολοθρεύσουν ο ένας τον άλλο όπως κατηγορούνται από πολλούς - ο σκοπός ήταν αλλά να βάλουν στις μυλόπετρες και να λεηλατήσουν τον ανάμεσά του χώρο,το χώρο του Κέντρου.
Στην ουσία και οι δύο σκόπευαν αρχικά να περιχαράκωσαν το ακροατήριό τους, το πρόθυμο να ακούει για ακροδεξιούς, φασίστες, εθνικιστές από τη μία και μειοδότες, προδότες και εθνομηδενιστές από την άλλη, εξαπολύοντας απλόχερα αυτούς τους αβασάνιστους χαρακτηρισμούς και ρίχνοντας κάθε μέρα φωτιά στο καζάνι μιας κοινωνίας που βράζει. Και αφού σιγούρεψαν τους δικούς τους όρμησαν να κουρσέψουν τον μεσαίο χώρο. Ξαφνικά οι φωνές που βλέπουν στη συμφωνία και θετικά σημεία μαζί με τα αρνητικά, που είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν με ανοιχτό πνεύμα, που προτιμούν τον επιστημονικό διάλογο από την αλληλοεξόντωση ή που διαφωνούν αλλά σέβονται τον ανθρώπινο όγκο που συνέρρευσε στα συλλαλητήρια, έγιναν όλο και πιο αδύναμες και ασήμαντες για τον ορμητικό δημόσιο λόγο - η πολυπλοκότητα του προβλήματος ισοπεδώθηκε σε μονοδιάστατα συνθήματα και κραυγές στα παράθυρα.
Κι όταν οι δύο πόλοι της όξυνσης βάζουν σε κίνηση την πριονοκορδέλα και όχι το διάλογο, αυτός που την πληρώνει είναι εκείνος που βρίσκεται στη μέση- πάντα αυτός που δέχεται τα πιο βαριά τραύματα είναι εκείνος που βρίσκεται ανάμεσα στα σφοδρά πυρά. Κυρίως αν βρίσκεται σε στιγμή αδυναμίας όπως είναι αυτήν την εποχή το πολιτικό Κέντρο. Και αυτό, εκτός από πολιτική ανηθικότητα είναι και ιστορική ειρωνεία. Το εθνικό θέμα κακοφόρμισε επί δεκαετίες με ευθύνη των υπερεθνικιστών της δεξιάς ( που φιλοξενεί η Νέα Δημοκρατία και μέχρι πρόσφατα η Κυβέρνηση) και τώρα γίνεται εργαλείο κατακυρίευσης του χώρου που υπήρξε δύναμη καταλαγής και συνεννόησης, δηλαδή του Κέντρου.
Αλλά αυτό είναι η πολιτική. Τα κόμματα εξουσίας είναι πάντα ακόρεστα για δύναμη και επικυριαρχία και δεν κάνουν ανακωχές. Το Κέντρο είναι ανοχύρωτη πόλη ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά και η Συμφωνία των Πρεσπών έγινε πολιορκητική μηχανή για την κατάκτησή του. Ήταν μοιραίο να γίνει. Γιατί όταν ξεκίνησε ο πόλεμος για τη γλώσσα και την ταυτότητα των γειτόνων το ίδιο δεν είχε λύσει ακόμα το πρόβλημα της δικής του γλώσσας και ταυτότητας.
20°
