Η ελληνική τηλεόραση περνάει τις χειρότερες μέρες της. Δεν ήταν, βέβαια, και ποτέ τεφαρίκι, αλλά τελοσπάντων κάτι έβρισκες να χαζέψεις. Τα σίριαλ του ΜΕGA, λόγου χάριν, δεν ήταν ασφαλώς αριστουργήματα, αλλά κάθε τόσο παιζόταν και κάποιο που μπορούσες να το βλέπεις. Τόσο σκουπιδαριό μαζεμένο δεν θυμάμαι ποτέ, άλλοτε.
Στα ιδιωτικά κανάλια κάτι νταβραντισμένοι/ες κυλιούνται στις λάσπες και παίζουν παιχνίδια κατάλληλα για λυκόπουλα σε κατασκήνωση, κάτι κοτούλες ντύνονται με ό,τι βρέθηκε μπροστά τους και περιμένουν με δέος τη γνώμη της «κριτικής επιτροπής», εκατοντάδες «πιάτα» μαγειρεύονται από γέρους, νέους και παιδιά (κυρίως αυτά). Ακόμα και ριάλιτι ζευγαρώματος (για την ακρίβεια, «πεσίματος») έχει ο μπαξές. Στα κρατικά κανάλια, πάλι, δεσπόζει η «αντικειμενικότητα», ως γνωστόν, είτε αυτή αφορά την ενημέρωση για την επικαιρότητα, οπότε τον πρώτο λόγο έχουν ο Κώστας Αρβανίτης και η Κατερίνα Ακριβοπούλου με τον Σωτήρη Καψώχα, είτε την ιστορία του τόπου, οπότε γόνοι δημοσιογραφικών οικογενειών, που ήδη από την εφηβεία τους φυτεύτηκαν στην τηλεόραση (την κρατική βέβαια, πού αλλού), αναλαμβάνουν να μας ενημερώσουν για το πώς «χάθηκε» (sic) η Μάχη της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 1944. Πού ’σαι, Σιάντο, να τους δεις και να χαρεί η ψυχή σου!
Αυτά ως γενικότερη διαπίστωση. Όμως, αλλού θέλω να εστιάσω. Υπάρχουν καμιά δεκαριά κανάλια –και πολλά ακόμα τοπικής εμβέλειας, απ’ ό,τι μου έχουν πει– που λειτουργούν κυρίως σαν ενοικιαζόμενοι πάγκοι πωλήσεων. Αρκεί ένα γρήγορο ζάπινγκ, που όλοι το έχουμε κάνει κάποτε, για να διαπιστωθεί του λόγου το αληθές. Και τι δεν μπορεί να αγοράσει κάποιος σε αυτή την πανδαισία τηλεπωλήσεων: στρώματα, παπλώματα, μαξιλάρια, τηγάνια, κατσαρόλες, κοφτερά μαχαίρια, ειδικές συσκευές για να κόβεις το αγγούρι ή το καρότο σε ό,τι σχήμα θέλεις, δοχεία τύπου τάπερ, βάζα, αντίκες, χαλιά, σόμπες, κινητά τηλέφωνα, παπούτσια, ειδικά καλσόν, ακουστικά, μηχάνημα που σου φοράει τις κάλτσες χωρίς να σκύψεις(!), κηλεπίδεσμους, ορθοπεδικά βοηθήματα, κ.λπ., κ.λπ. Επίσης, δεκάδες βιβλία με σοφίες γραμμένες από τον ίδιον τον πωλητή-παρουσιαστή (πότε προλαβαίνει το θηρίο!), με προφητείες του Παΐσιου και όχι μόνο, με «πραγματείες» όπου επισημαίνονται κατά προτίμηση κίνδυνοι που απειλούν την «Ελλάδα μας» και την Ορθοδοξία. Και βέβαια, κρέμες. Άπειρες κρέμες και άπειρα καλλυντικά, με αλόη, με τσουκνίδα, με υαλουρονικό, με κολλαγόνο, με, με, με… Κρέμες που καταπολεμούν τη γήρανση, την κυτταρίτιδα, τις ρυτίδες, την παχυσαρκία, τη φαγούρα, και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Για τον δάκο και τη μουχρίτσα δεν είμαι σίγουρος.
Επίσης, ο ίδιος άνθρωπος μπορεί στην ίδια εκπομπή να πουλάει τόσο «βιβλία» με γεωπολιτικές αναλύσεις (τα οποία, κατά κανόνα, δεν παραλείπουν να εξυμνούν το ξανθό γένος του Βορρά και τον τσάρο Βλαντίμιρ), όσο και αλοιφές που απαλλάσσουν οριστικά από τους αρθρόπονους ή από το αυχενικό. Ακόμα και ένα είδος τρίπλεξ υπάρχει: από τον ίδιο πάγκο στον οποίο πωλούνται βιβλία και κρέμες, διαφημίζονται και οι δραστηριότητες κόμματος. Ελληναράδικου και «ελληνόψυχου», βεβαίως, βεβαίως.
Εν ολίγοις, κάποια περιθωριακά κανάλια βγάζουν τα έξοδά τους πουλώντας τηλεοπτικό χρόνο εν είδει πάγκου στη λαϊκή. Από την άλλη, κάποιοι αγοράζουν τον τηλεοπτικό αυτό χρόνο/πάγκο κα απλώνουν εκεί την πραμάτεια τους, όποια διαθέτει ο καθένας. Με γεια τους με χαρά τους. Και των καναλιών και των πωλητών. Ας αφήσουμε όλα αυτά τα λουλούδια (που λέει ο λόγος…) να ανθίσουν, ακόμα και τα πιο δύσμορφα. Αλλού είναι η απορία μου.
Ποιο είναι το αγοραστικό κοινό στο οποίο βασίζεται όλη αυτή η βιομηχανία και όλη αυτή η φάμπρικα; Ποιοι αγοράζουν τόσα και τόσα προϊόντα, μερικά από τα οποία μάλιστα, όπως τα κοσμήματα, διόλου ευκαταφρόνητης αξίας; Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι και ποια η οικονομική τους κατάσταση; Πώς όλο αυτό το αλισβερίσι δεν έχει πληγεί από την κρίση, αλλά αντιθέτως ανθεί, και μάλιστα επεκτείνεται σε όλο και περισσότερα προϊόντα και πεδία; Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι μήπως τελικά η εικόνα που έχουμε κάποιοι για τη χώρα στην οποία ζούμε είναι ελλιπέστατη. Για παράδειγμα, θα ήμουν πολύ περίεργος να γνωρίσω έναν αναγνώστη των βιβλίων του Δημοσθένη Λιακόπουλου (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, το έχει «γυρίσει» κι αυτός στα συμπληρώματα διατροφής και τα θεραπευτικά βότανα). Ποιοι είναι αυτοί που παίρνουν στα σοβαρά κάποιον ο οποίος στο μισό διάστημα του αγορασμένου χρόνου που έχει στη διάθεσή του πουλάει αλοιφές για την ισχιαλγία και βιβλία με προφητείες και στο άλλο μισό αναλύει την κατάσταση στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή;
Ακόμα και ο αειθαλής Καρατζαφέρης, βλέποντας ότι το ενδεχόμενο να γίνει πρωθυπουργός απομακρύνεται όλο και περισσότερο (πήγε κι εκείνο το περιστέρι και κάθισε στο κεφάλι του, και τον μπέρδεψε τον άνθρωπο!), το έχει ρίξει κι αυτός, απ’ ό,τι πήρε μια μέρα το μάτι μου, στην τηλεπώληση κρεμών και καλλυντικών, προκειμένου να τα βγάζει πέρα το κανάλι που διατηρεί. Στο κάτω κάτω, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Έτσι δεν μας μάθαιναν στο σχολείο;
21°
