«Παρέλυσε η χώρα». «Σοκ στο πανελλήνιο». «Πάγωσε η κοινή γνώμη». «Συγκλονισμένοι οι φίλοι» και τα συναφή. Εμείς οι δημοσιογράφοι λατρεύουμε τις βαρύγδουπες φράσεις-κλισέ. Το δυστύχημα είναι πως κατά κανόνα οι τίτλοι σε πρωτοσέλιδα ή βραδινά τηλεοπτικά δελτία δεν αντιστοιχούν στο πραγματικό μέγεθος μιας είδησης.
Μια από τα ίδια, όταν πρόκειται και για απεργίες: «Μπλακ άουτ στη χώρα από την απεργία», «απεργιακό τσουνάμι», «παραλύει ο δημόσιος τομέας» είναι μερικοί από τους τίτλους ρουτίνας των τελευταίων ημερών με αφορμή τις κινητοποιήσεις κατά της κινητικότητας. Είναι όμως έτσι;
Η «παράλυση» σε πρωτοσέλιδα και τηλε-δελτία κυριάρχησε και σε ό,τι αφορά στη 48ωρη απεργία που προκήρυξε η ΑΔΕΔΥ, Τρίτη και Τετάρτη. Λες και ένας κραυγαλέος τίτλος είναι αρκετός να καλύψει τις ακατανόητες αποφάσεις που ευτελίζουν την ίδια την αξία μιας απεργίας.
• Η ΑΔΕΔΥ αποφάσισε την περασμένη εβδομάδα να κηρύξει γενική απεργία, επικαλούμενη και απόφαση της ΓΣΕΕ, με προοπτική απεργιακό αγώνα διαρκείας, με επέκταση σε ΔΕΚΟ και ιδιωτικό τομέα, όμως η Γενική Συνομοσπονδία διαχώρισε τη θέση της και «άδειασε» την ΑΔΕΔΥ. Η εξέλιξη αυτή πέρασε στα «ψιλά».
• Η απεργία διαρκείας των εκπαιδευτικών, με πενθήμερες επαναλαμβανόμενες, φθίνει. Οι λαλίστατοι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ στην αρχή της απεργίας εξαφανίστηκαν από τα κανάλια. Τα σχολεία πράγματι «παρέλυσαν» τις πρώτες μια-δυο μέρες, αλλά στη συνέχεια άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Μαζί εξαφανίστηκαν οι θιασώτες του «ή εμείς ή αυτοί» που έβλεπαν μέσω της απεργίας στα σχολεία ένα μεγάλο ποτάμι που θα πλημμύριζε τους δρόμους και θα παράσερνε στον Καιάδα την κυβέρνηση.
• Η συρρίκνωση των απεργιών και οι διαμάχες των συνδικαλιστών προκαλούν φυγόκεντρες τάσεις παντού. Στη Χίο, την περασμένη Τρίτη, η επικριτική αναφορά του προέδρου της ΑΔΕΔΥ Χίου και στελέχους του ΚΚΕ έναντι της ΓΣΕΕ για την απόφασή της να μη στηρίξει την απεργία της ΑΔΕΔΥ προκάλεσε την αντίδραση στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα οι μεν και οι δε να πιαστούν στα χέρια. Ακολούθησε χωριστή πορεία των μεν και των δε.
• Η απεργία ξεκίνησε με βασικό αίτημα τη ματαίωση της διαθεσιμότητας και μετατράπηκε για σήμερα σε ένα μεγάλο αντιφασιστικό συλλαλητήριο. Γιατί; Μήπως γιατί τελικά δεν παρέλυσε ο δημόσιος τομέας; Μήπως γιατί τα βαρύγδουπα δημοσιεύματα και οι φανφαρόνικες δηλώσεις δεν αρκούν από μόνες τους να καλύψουν το χάσμα των συνδικαλιστικών ηγεσιών από τα πραγματικά βάσανα των δημόσιων υπαλλήλων; Μήπως γιατί οι αποφάσεις που παίρνουν για αγώνες διαρκείας μέχρι τέλους δεν έχουν αντίκρισμα στη ζωή; Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε. Αλλά, δυστυχώς, και η μετατροπή μιας απεργίας σε αντιφασιστικό συλλαλητήριο θυμίζει περισσότερο έναν επίλογο σε μια αποτυχημένη κινητοποίηση... Και όχι μόνο. Οι πάντα εφευρετικοί «ριζοσπάστες» πολιτικοί δείχνουν μια εκπληκτική ικανότητα προσαρμογής στα νέα δεδομένα, φέρνοντας στα μέτρα τους κάθε λογής εκδήλωση.
Διαβάζουμε σε πρωινό ρεπορτάζ με τίτλο «Συνδέει τον αντιφασιστικό με τον αντιμνημονιακό αγώνα ο ΣΥΡΙΖΑ»: «Στην πραγματικότητα ο αντιμνημονιακός προοδευτικός αγώνας έχει ο ίδιος αυτός καθ' εαυτός αντιφασιστική διάσταση, όπως και ο συνεπής αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι αντιμνημονιακός προοδευτικός αγώνας, αφού τα μνημόνια , ως οικονομικός “φασισμός” , εκκολάπτουν τον πολιτικό ναζισμό και τροφοδοτούν εκτρώματα όπως η “Χρυσή Αυγή” τονίζουν στελέχη που κινούνται περισσότερο στην Αριστερή πτέρυγα του κόμματος». Νάτο το νέο ποταμάκι, που θα ενωθεί με τα άλλα για να συναντήσει τον Παν. Λαφαζάνη, ο οποίος δήλωνε την Τρίτη στη συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ: «Και σήμερα είδαμε μια θάλασσα απεργών διαδηλωτών».
Ακόμα όμως κι έτσι, οι συμμετέχοντες στο αντιφασιστικό συλλαλητήριο αδυνατούν να συμφωνήσουν για μια κοινή εκδήλωση. Το «μεγάλο ποτάμι οργής» που πιθανόν να διαβάσουμε αύριο θα περιλαμβάνει: Συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στις 12 το μεσημέρι και συναυλία στις 2 μ.μ., στο Σύνταγμα. Άλλη συγκέντρωση εκπαιδευτικών και μαθητών στη 1 μ.μ. στα Προπύλαια. Τρίτη συγκέντρωση στις 6 μ.μ., με πρωτοβουλία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Χωριστά και αγαπημένοι...
Αν πράγματι παραλύει κάτι αυτές τις μέρες είναι η ζωή στο κέντρο της Αθήνας. Με ρίσκο να κατηγορηθώ ως «εχθρός του λαού», αναρωτιέμαι γιατί κάθε μέρα γύρω στις 11 σταματά να λειτουργεί το μετρό από τον Ευαγγελισμό μέχρι το Μοναστηράκι και μπαίνουν οι απαγορευτικές κόκκινες λωρίδες από το Χίλτον μέχρι την Ιερά Οδό – για τον παραλογισμό αυτό εξηγήσεις οφείλει και η Αστυνομία, βεβαίως. Ούτε τολμώ να πω κάτι για τους ελάχιστους καταστηματάρχες που έχουν απομείνει στη Σταδίου (κυρίως) ή την Πανεπιστημίου για το λουκέτο που βάζουν καθημερινά, τις ώρες των διαδηλώσεων – και όχι μόνο.
Έτσι, αποκλείεται αύριο να δούμε τίτλους όπως «Ομολογία αποτυχίας της γενικής απεργίας από την ΑΔΕΔΥ», «Ρήγμα ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ», «Το μεγάλο ποτάμι αποδείχτηκε χείμαρρος», «Αδυνατούν να τα βρουν ακόμα και για μια αντιφασιστική πορεία». «Πού είναι ο άνθρωπος με τις τιράντες;» ή «Μπλόκο της Αστυνομίας από το Χίλτον μέχρι την Πειραιώς. Γιατί;».
Παραλυσία μυαλού; Μπλακ άουτ; Ό,τι και να ’ναι, το πέρασμα στην εποχή της αλήθειας αργεί. Και για τα πρωτοσέλιδα. Τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα.
