Η Βουλή συνεδριάζει εδώ και καιρό –και νομοθετεί– αποκλειστικά για την ψήφιση των παροχών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Κάθε μέτρο που ψηφίζεται συνοδεύεται και από μια ομιλία του πρωθυπουργού, που επιχειρεί να πιστωθεί το μέγεθος των επιτυχιών. Μόλις την περασμένη Τετάρτη, ο κ. Τσίπρας μάλιστα κάλεσε να «γράφουμε» τα κυβερνητικά κατορθώματα μόνο για τις 100 τελευταίες μέρες.
Ο υπουργός Οικονομικών κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος –άφαντος ή διαφωνών κατά ορισμένους– πλειοδοτεί στις παροχές, επικαλούμενος την περιβόητη πλέον «φυματική σαρανταποδαρούσα» ως επιτομή της κριτικής του προς την αντιπολίτευση.
Κι αν η σαρανταποδαρούσα πάσχει από καρκίνο και μάλιστα προχωρημένης μορφής, τις τελευταίες 100 μέρες υπερηφάνειας του κ. Τσίπρα; Κι αν οι παροχές αποτελούν το προοίμιο μιας προδιαγεγραμμένης χρεοκοπίας τη χρονιά που έρχεται;
Ιδού οι λόγοι γι’ αυτό:
Η πολυδιαφημισμένη έξοδος στις αγορές –η άντληση δηλαδή ποσών για την τροφοδότηση της οικονομίας– παραμένει άπιαστο όνειρο, με τα δεκαετή να είναι σκαλωμένα στο 4,6%. Η έξοδος σύμφωνα με διεθνείς αναλυτές αποκλείεται να υπάρξει πριν από το πρώτο εξάμηνο του 2019 και βάλε. Την ίδια ώρα, οι τράπεζες δεν δανείζουν, αντίθετα ταλανίζονται από το βάρος των «κόκκινων δανείων» που αδυνατούν να διαχειριστούν. Άρα, ξεχνάμε τον δανεισμό.
Στο μεταξύ τρώμε από τις σάρκες μας, αδειάζοντας το περιλάλητο «μαξιλάρι ασφαλείας» των 26,6 δις ευρώ. «Υποτίθεται ότι αυτά τα κεφάλαια θα ήταν ένας κλειδωμένος κουμπαράς, επιπλέον εγγύηση για τις αγορές προκειμένου να εξασφαλίζουμε καλύτερα επιτόκια δανεισμού από αυτές. Αντ’ αυτού, οσονούπω αρχίζουμε να τα ξοδεύουμε. Στα τέλη 2019 θα έχουν απομείνει 15,5 δισ. εφόσον τελικά καταφέρουμε να αντλήσουμε από τις αγορές 4 δισ. ευρώ. Αν όχι, θα απομείνουν 11,5 δισ. ευρώ. Εφόσον μπει χέρι σε αυτά προς ενίσχυση των τραπεζών (όπως εισηγείται το ΤΧΣ), θα απομείνουν περί τα 8,5 δισ. – μόνο. Αυτά δεν επαρκούν ούτε για το 2020 – οι ετήσιες χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας ανέρχονται σε 15 δισ. ευρώ» («Καθημερινή», Κώστας Καλλίτσης, 25/11/18). Για το «επίτευγμα» αυτό των 100 ημερών, δεν ακούσαμε λέξη.
Το χρέος –που κάποιοι θα διέγραφαν με μια μονοκονδυλιά– έχει εκτοξευθεί στο 200% του ΑΕΠ, ή στα 360 δις ευρώ. Η αιτία της χρεοκοπίας όχι μόνο δεν αμβλύνεται αλλά ενισχύεται με τις σημερινές πολιτικές.
Η μεγαλύτερη μείωση μισθών στην Ευρώπη, το 2017, καταγράφτηκε στην Ελλάδα. Οι μισθοί σε σχέση με το 2016, μειώθηκαν κατά 3,5% – η μεγαλύτερη που καταγράφτηκε από το 2013. Αν υπολογίσει κανείς ότι οι μισθοί στο δημόσιο τομέα αυξήθηκαν (!) την ίδια περίπου περίοδο, μπορεί να φανταστεί τι περικοπή έχει γίνει στους μισθούς των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Στην έκθεση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, αναφέρεται πως αιτία της μείωσης είναι η κυριαρχία των ελαστικών μορφών εργασίας. (Όλα αυτά δεν είναι των 100 τελευταίων ημερών, αλλά σε κάθε περίπτωση καταγράφονται στο «ποινολόγιο» των ολέθριων πολιτικών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.)
Οι παροχές εμφανίζονται ως απότοκος του εκτρωματικού πρωτογενούς πλεονάσματος, που έχει χτιστεί στις περικοπές δημόσιων επενδύσεων αλλά και στην μη εξόφληση των ληξιπρόθεσμων χρεών προς ιδιώτες (2,6 δις ευρώ μέχρι τον Σεπτέμβριο – εντός των 100 ημερών, δηλαδή).
Στο Χρηματιστήριο έχουν χαθεί από την αρχή το έτους μέχρι σήμερα –εντός δηλαδή και των 100 ημερών– πάνω από 14 δις, με τις μετοχές των Τραπεζών να έχουν σχεδόν εξαϋλωθεί.
Με άλλα λόγια, η πραγματική οικονομία αδυνατεί να στηρίξει τις παροχές της κυβέρνησης, που μέρα με την ημέρα, αυγαταίνουν – τώρα γίνεται λόγος και για επιστροφή του 13ου μισθού. Ο ρυθμός των παροχών και επιδομάτων είναι βεβαίως αντιστρόφως ανάλογος των ποσοστών της κυβέρνησης στις δημοσκοπήσεις, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους σχεδιασμούς του Μαξίμου να οδηγούν την ελληνική οικονομία στα βράχια, στο όνομα μιας «νέας καθημερινότητας». Η ασθένεια της σαρανταποδαρούσας στο Yπουργείο Οικονομικών μοιάζει ανίατη, ακόμα και αν καταβροχθίζει πακτωλούς εκατομμυρίων ευρώ από «μαξιλάρια», χρέη, αποθεματικά Ταμείων, προγράμματα του ΟΑΕΔ. Η συνταγή είναι τελείως λάθος αλλά εφαρμόζεται όπως οι γιατροί του «αιώνα του Μεσαίωνα» έκαναν αφαιμάξεις «διά πάσαν νόσον»…
