Όταν ο Νίκος Μουζέλης, ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς και ο Αντώνης Λιάκος παρεμβαίνουν για να υπερασπιστούν τον Κώστα Σημίτη και να αναδείξουν το λάθος της στοχοποίησής του από τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε είναι φανερό ακόμη και στους φανατικούς ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά στη στρατηγική της ηγεσίας του.
Όταν διανοούμενοι που έχουν υποστηρίξει με θάρρος την ανάγκη των προοδευτικών συγκλίσεων και της συνεννόησης Αριστεράς-Κεντροαριστεράς υποχρεώνονται να πουν με τον τρόπο τους ένα «ως εδώ» για τις επιθέσεις εναντίον του πρώην πρωθυπουργού, τότε γίνεται σαφές ότι η περίφημη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατία είναι μετέωρη.
Μπορεί κανείς να ασκήσει κριτική στην πρωθυπουργία Σημίτη και ιδιαίτερα στα φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής που καθόρισαν το σύστημα εξουσίας του εκσυγχρονισμού. Μπορεί κανείς να τον εγκαλέσει για τη σιωπή του, για την άρνησή του να μιλήσει επί της ουσίας για τα σκάνδαλα που συντελέστηκαν όταν είχε αυτός την ευθύνη της διακυβέρνησης, ακόμη και για τη θεωρία του περί «περιστασιακών ενοίκων της εξουσίας» που υποκρύπτει την απαράδεκτη άποψη ότι υπάρχουν φυσικοί κάτοχοί της. Αλλά δεν μπορεί κανείς να μηδενίσει τα επιτεύγματα της διακυβέρνησής του, από την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ μέχρι την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και τη συμφωνία του Ελσίνκι, δεν μπορεί να ξεχάσει την αναβάθμιση της γεωστρατηγικής αξίας της χώρας επί των ημερών του στο Μέγαρο Μαξίμου ούτε τη γενναιότητά του στη σύγκρουση με την Εκκλησία για τις ταυτότητες. Ένας καλόπιστος παρατηρητής δεν μπορεί ούτε να αγνοήσει το προσωπικό του παράδειγμα ως ηγέτη που χαρακτηρίστηκε από μέτρο, σεμνότητα, εγκράτεια, βαθύ ευρωπαϊσμό και υψηλής ποιότητας παιδεία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ένα σπουδαίο δώρο στο Κίνημα Αλλαγής. Κατάφερε να ενώσει όλες τις φυλές της κεντροαριστεράς γύρω από την υπεράσπιση του Κώστα Σημίτη. Εκσυγχρονιστές και παλαιοΠΑΣΟΚοι, παπανδρεϊκοί και βενιζελικοί, Γεννηματικοί και αντιΓεννηματικοί όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να προστατευθεί η πολιτική κληρονομιά του Κώστα Σημίτη και να αμυνθούν απέναντι στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να λεηλατήσει το χώρο τους.
Όταν δεν υπάρχουν αποδείξεις για σκάνδαλο αλλά σέρνονται φήμες και υπονοούμενα με σκοπό την κατασκευή μιας δυσώδους ατμόσφαιρας, τότε υπάρχει σκανδαλολογία. Κι αυτό είναι ανθυγιεινό για τη δημόσια ζωή και αναποτελεσματικό για όποιον την παράγει. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα το μάθει αυτό αργότερα ή γρηγορότερα, με το καλό ή με το κακό.
12°
