Η, πολύ συχνά σκληρή, δουλειά μου με ανάγκασε να παρακολουθήσω το σαββατιάτικο σταντ-απ σόου του Αλέκση του πρωθυπουργού, την ομιλία του, δηλαδή, στους υφισταμένους του, στην Κεντρική Επιτροπή του μαγαζιού το οποίο διευθύνει. Όπως όλα τα μετεκλογικά σταντ-απ του ηγέτη της Ελλάδας, ήταν οδυνηρά βαρετό, με εξαίρεση εκείνες τις στιγμές που, διά του παραδείγματος και εν αγνοία του, επιχειρηματολόγησε για το περιττό των βασικών γνώσεων στον δημόσιο ελληνικό βίο. Αυτή τη φορά το παράδειγμα-επιχείρημα για την αχρηστία της μόρφωσης στα υψηλά αξιώματα του κράτους των Ελλήνων, ήταν το πολύ ωραίο «να θρέψουμε τους καρπούς των κόπων μας» που ξεστόμισε ως νέα Δέσποινα Στυλιανοπούλου και με έκανε να φαντάζομαι συριζαίους να κρατούν μπιμπερό και να ταίζουν ιδρωμένα φυστίκια. Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι η Στυλιανοπούλου ήταν επαγγελματίας κωμικός και ότι τα μαργαριτάρια τα ξεστόμιζε στο πλαίσιο του ρόλου της, αλλά και ο πρωθυπουργός, παρότι τα μαργαριτάρια του τα πετάει από αληθινή αγραμματοσύνη, ρόλο υποδύεται και πιο συγκεκριμένα τον ρόλο του έντιμου και ικανού πρωθυπουργού. Και πρέπει να παραδεχτούμε πως, παρότι ο ρόλος είναι ολοφάνερα κόντρα, το κάνει με επιτυχία καθώς ακόμα πείθει αρκετούς συμπολίτες.
Επειδή, όμως, η ουσιαστική αμορφωσιά του πρωθυπουργού μας είναι πλέον δεδομένη, νομίζω πως το πιο ενδιαφέρον (μτφ. γελοίο και εξοργιστικό ταυτόχρονα) κομμάτι στο σόου του ήταν εκείνο στο οποίο αναφέρθηκε στον όρο «λαθρομετανάστης». Ένας όρος που πολύ τον ενοχλεί καθώς «δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι» και αλλες τέτοιες κλισέ ανοησίες για τις οποίες δε νομίζω ότι χρειάζεται να καταναλώσουμε ιδιαίτερο χρόνο. Τουλάχιστον όχι περισσότερο από όσο χρειάζονται οι συνάνθρωποι που ενοχλούνται να βρουν ένα λεξικό και να δουν τι σημαίνει η λέξη «λαθραίος» και μετά να σκεφτούν πώς ακριβώς θέλουν να ορίζουμε, πώς θα περιγράφουμε χωρίς να χρησιμοποιούμε καμιά δεκαριά λέξεις, τον άνθρωπο που ενώ δεν είναι πρόσφυγας (ο όρος είναι νομικός, όχι ποιητικός και άρα μάλλον συγκεκριμένος) θέλει να κατοικήσει σε μια χώρα χωρίς να έχει την απαιτούμενη άδεια που έχει ένας νόμιμος μετανάστης.
Όποια απάντηση και να δώσετε, είτε σας αρκεί το λαθρομετανάστης (επειδή ούτε το λαθρεπιβάτης σάς ενόχλησε ποτέ) είτε πάσχετε απο πολιτικορεκτίλα και προτιμάτε το «μετανάστες plus», θα αναγνωρίζετε, αν δεν είστε σκατόψυχοι, την ανάγκη οι δυστυχείς αυτοί να αντιμετωπίζονται ως αυτό που πρώτα και πάνω από όλα είναι: ως άνθρωποι. Όπως κι αν τους αποκαλείτε, αν δεν είστε τομάρια, θα ενοχλείστε στην ιδέα να κλείνονται σε χώρους που αν ανήκαν σε βιομηχανία επεξεργασίας κρέατος θα είχαν σφραγιστεί από το υγεινομικό. Θα θυμώνετε από τις ελλείψεις σε στοιχειώδη υγιεινή και περίθαλψη και θα εξοργίζεστε κάθε φορά που διαβάζετε ή ακούτε για τα παιδάκια που η σκέψη της αυτοκτονίας τούς είναι πιο οικεία από την επιθυμία να δουν από κοντά τα Paw τα Patrol. Και σίγουρα θα σκέφτεστε πως δεν υπάρχει κάτι πιο χυδαίο από το να κάνουν τους ενοχλημένους για τον όρο «λαθρομετανάστης» οι υπεύθυνοι για όλα τα παραπάνω.
Όποιος έχει διαβάσει ιστορία λίγο περισσότερο από όσο έχει διαβάσει ο Αλέκσης (όχι και πολύ δηλαδή) δεν εκπλήσσεται. Ξέρει ότι η Αριστερά πάντα ήταν πρώτη στην υπεράσπιση του «ανθρώπου», του «αδύνατου», του «κατατρεγμένου», αλλά ξέρει και ότι η υπεράσπιση αυτή αφορούσε την ιδέα του «ανθρώπου», του «αδύνατου» και του «κατατρεγμένου». Ξέρει ότι τα ωραία και ευαίσθητα συνθήματα καμία σχέση δεν είχαν με τους ανθρώπους, τους αδύνατους και τους κατατρεγμένους με σάρκα και οστά, οι οποίοι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από πιόνια στην προσπάθεια κατάκτησης της εξουσίας. Ξέρει ότι η Αριστερά λάτρευε τον ανθρωπισμό, αλλά αδιαφορούσε για τους ανθρώπους.
Όταν όμως κάτι δεν εκπλήσσει δεν σημαίνει ότι δεν προκαλεί θυμό. Μπορεί να μη μας εκπλήσσουν τα καθάρματα που κλείνουν τα πεζοδόμια και τις διαβάσεις με το αυτοκίνητο τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μας θυμώνουν. Μπορεί να μη μας εκπλήσσει το ότι ο βασικός υπεύθυνος για την ντροπή της Μόρια ενοχλείται πολύ από τον όρο «λαθρομετανάστης», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μας θυμώνει. Μπορεί να μη μας εκπλήσσει το ότι είναι θρασύς σαν ένας τύπος που δέρνει τη γυναίκα του και ενοχλείται όταν ακούει σεξιστικά αστεία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μας ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι. Μπορεί να μη μας εκπλήσσει που είναι ευαίσθητος στα λόγια και απάνθρωπος στις πράξεις, αλλά μας εξοργίζει το ίδιο κάθε φορά. Και μπράβο του.
